Kom direct naar El Naranjal, zei Rosemary. Daar is een school gebouwd waar we een training gaan geven. Het duurt een paar dagen. Je hebt de kans ons bezig te zien in een van de oorspronkelijke gebieden van Nicaragua. Even aarzelde ik. Het is leuk om je dochter te bezoeken bij het samen scholen. Maar om dan onmiddellijk als een soort Livingstone de diepste binnenlanden in te trekken in de tropische hitte. El Naranjal ligt aan een zijstroom van de Rio Coco op de grens met Honduras. Het is oud contragebied, afgesloten van de buitenwereld, een dag varen van het plaatsje Waspam, dat zelf ook alleen maar bereikbaar is met een sportvliegtuigje. Als die niet neerstort dan val ik wel uit mijn hangmat, dacht ik. Het zal andere ouders van hun dappere samenscholers net zo zijn vergaan als ons. De trots en bezorgdheid die na verloop van tijd omslaan in gewenning en berusting als je via de mail, skype of telefoon hoort van de ups en downs waaruit je bovenal afleidt dat er geen grote ongelukken gebeuren. Toch was het weerzien met ‘mijn dochter Rose’ diep en intens. Het educatieve team bestaat uit vier jonge vrouwen. Marchien is pedagoog, Jitske heeft aan de TU delft gestudeerd en Charlot, die het project coördineert, is cultureel antropoloog. Rose is een jonge lerares geschiedenis op een middelbare school in Weesp. Het is een doortastend groepje meiden: vrij en onverveerd. Ik vroeg me af ze het zelf nog in de gaten zouden hebben. Maar dat bleek wel het geval te zijn. De dag voordat we vertrokken uit El Naranjal diende zich een vreemde aan die met zijn zwangere vrouw en zijn moeder mee terug wilde varen naar Waspam. Ze zouden ziek zijn. Maar er was iets dat maakte dat geen van ons de zaak helemaal vertrouwde. Toen werd gesuggereerd dat de kerels in het dorp de kwestie zouden oplossen, zei Charlotte: “en anders wij”. Het schooltje ligt er prachtig bij. Het heeft ook de functie als dorpshuis en feesthal. De dorpelingen hadden ter gelegenheid van onze komst een groot feest georganiseerd dat ze bij ons vertrek nog eens dunnetjes overdeden. Deze keer geen kerk in het centrum maar een school. Van de training, die twee dagen duurde, vond ik het hoogtepunt de les over de watercyclus. Daarover hadden de meiden op de eerste dag een parabel verteld, die ze hadden laten vertalen in Miskitu. Op de tweede dag kwam het thema terug via een puzzel waarop de watercyclus was verbeeld, geschilderd door Jitske die erg creatief is. Nadat de puzzel op de grond gelegd was, ontstonden er lange discussies onder de leerkrachten. Dus daar komt de regen vandaan! Er Naranjal komt op me over als een paradijs. De mensen, de dieren de planten, de bomen: alles gaat in perfecte harmonie in elkaar op. Het krioelt van de kinderen maar ouderen zie je nauwelijks. Met mijn 52 jaar behoorde ik tot de alleroudsten. De rivier is de verbindende schakel. Alles gaat via de rivier. Dat het zo mag blijven. Je houdt je hart vast. Een fabriek, mijn of plantage die het water vervuilt en het systeem dondert als een kaartenhuis in elkaar. Voor de ouders die overwegen een bezoek te brengen naar hun bloedjes daar: niet twijfelen maar doen. Kosten per persoon