Het WK voetbal is in volle gang. Bijna heel Nederland is bezig met ons oranje team dat het nu al veel verder heeft geschopt dan velen vooraf hadden durven hopen. We lopen massaal in oranje kleren rond, prijzen 'Louis von Genial' de hemel in en danken Krul op onze knieën voor de mooie penaltykiller. Eerlijk toegegeven, ik doe hier zelf graag aan mee. Het is nu eenmaal gezellig om onder een regen van oranje confetti te juichen omdat Nederland in de 88e minuut nog een doelpunt maakt waardoor we nog geen afscheid hoeven te nemen van deze oranje gekte. Toch roept het WK ook nog altijd een andere emotie bij mij op. Dit komt door een indrukwekkende tour die ik in Zuid-Afrika met een (ex-)politieagent heb gemaakt. Twee jaar nadat het hele WK-circus zich daar had afgespeeld... 

Februari 2012, Durban:

We rijden we langs een muur, vlakbij het WK-stadion. Achter deze muur stonden sjeks, hier woonden ontzettend veel mensen. Allemaal verhuisd zodat de mensen die het WK kwamen bezichtigen geen uitzicht hadden op sloppenwijken. De muur waar we langs reden was gebouwd zodat men geen uitzicht had op de ravage die er was achtergebleven. De overheid heeft de mensen die moesten verhuizen huisjes aangeboden waar ze nu wonen. Maar dat klinkt helaas beter dan dat het is..

We rijden een flink stuk en komen aan bij de huisjes. De huisjes die de overheid heeft aangeboden aan de mensen die tijdens het WK weg moesten uit hun sjeks. Op het eerste gezicht lijkt het best prima. De huisjes zijn ongeveer drie meter breed en zes meter diep, denken we.. Totdat de agent ons de andere kant van de huisjes laat zien. Die zes meter diepte, dat is voor twee huisjes.. Daarop volgt meteen het tweede probleem van deze huisjes. De sjeks waarin ze woonden was hun thuis. Daar leefden zij, en ze hadden het daar gemakkelijk gemaakt voor zichzelf. Grote gezinnen bouwden grote sjeks voor zichzelf. Soms wel met twaalf mensen in één sjek. Echter per sjek is er maar een zo’n huisje beschikbaar gesteld. Het maakt dus niet uit hoe groot of hoe klein jouw sjek of jouw gezin is. Je krijgt één huisje..

We rijden door naar het WK-stadion, dat wat dit allemaal zo veel erger heeft gemaakt. En tot onze grote verbazing staat er direct naast het WK-stadion nog een stadion. Maar ja die was niet groot genoeg vond FIFA dus moest er een ander stadion direct naast gebouwd worden. Het stadion dat er al stond heeft scheve tribunes. Als ze deze hadden opgehoogd zouden er genoeg mensen inpassen en zou dat een stuk minder kosten dan 30 miljoen rand (= ± 3 miljoen euro). Maar dat was, om wat voor reden dan ook, niet goed genoeg. Nu staat er dus een geheel nieuw stadion ter waarde van 30 miljoen rand een kleine 50 meter van het andere stadion af. Een stadion waarin vijf wedstrijden zijn gespeeld, een stadion dat ze zelfs met concerten niet meer vol krijgen, een stadion waarvoor veel mensen hun huis hebben moeten verlaten, een stadion dat ontzettend veel te weeg heeft gebracht hier in Zuid-Afrika. 

We rijden verder en komen langs twee basketbalvelden vlak naast het stadion. Basketbal wordt eigenlijk nauwelijks gespeeld door Zuid-Afrikanen. Er is echter wel een te kort aan velden waar cricket gespeeld kan worden. Maar een basketbalveld zou meer rijkdom uitstralen naar de toeristen, waardoor er nu twee praktisch ongebruikte basketbalvelden in hartje Durban liggen. Daarna rijden we langs een vervallen kinderziekenhuis. Het enige kinderziekenhuis in Durban: niet meer in gebruik. Ten tijden van het WK stonden er stijgers om heen, dit kinderziekenhuis wordt gerenoveerd stond in alle kranten. Zelfs de agent die ons rond leidt was enthousiast geworden van deze berichten. Maar nee, we zijn twee jaar verder en er is niks mee gebeurd. Het was gewoon een excuus voor een vervallen gebouw dat een kinderziekenhuis had moeten zijn.

We rijden verder. We komen langs een gebouw waarop een bord hangt met het vriendelijke verzoek ze niet te overvallen. Aangezien ze in de afgelopen maanden al een X keer waren overvallen. Enkele minuten later staan we in de haven. Waar boten liggen, speeltjes van de rijken. Speeltjes die groter zijn dan vele sjeks samen. We rijden verder, door een buurt vol prostituees, de meeste zijn een jaar of 18. Sommigen staan slechts gehuld in ondergoed. We rijden door de Nigerian Falls. Een buurt vol drugs, seks en prostitutie. Daarna rijden we Durban uit, langs de weg liggen rijen met mensen, slapend.. 

‘Well this was basicly your tour through Durban, are there any questions?’ Ik zeg niks, ik kijk voor me uit en bedenk me hoe ik over een half uurtje weer gewoon mijn bed in kan kruipen.