Goh, wat gaat de tijd snel.. Het is inmiddels een jaar geleden dat ik ECPAT verliet om nog een paar weekjes te gaan reizen op de Filipijnen.  Het is eigenlijk alsof het gisteren was.. Nog steeds kan ik mijn slaapkamer precies voor de geest halen. De One Direction muziek die de meiden altijd al opzetten om 7 uur 's ochtends en kon horen vanuit mijn badkamertje (waaruit ik eerst standaard elke ochtend alle kakkerlakken moest verdrijven). De hitte die je tegemoet kwam wanneer je naar beneden liep om eerst eventjes te gaan ontbijten. Een verse sappige mango die je zo kon pellen en heerlijk kon opeten.. de meiden die al even om het hoekje kwamen kijken of we al wakker waren. Dan na een bakje koffie de meiden opzoeken om wat leuks met ze te gaan doen en al hun vragen te beantwoorden. Goede herinneringen en ook een verlangen om weer terug te gaan.

Nog steeds spreek ik de meiden van ECPAT zo nu en dan op facebook. 'Ate Jessica, I miss u. When are u coming back?' 'Ate Jessica, I just graduated!' Super fijn om nog iets van ze te horen en te horen dat het goed met ze gaat! De ervaring heeft me ook een ander mens gemaakt. Voorheen kon het me niet echt schelen hoe mensen aan de andere kant van de wereld leefden, nu heb ik er een beeld van gekregen en weet ik ook echt waar mensen over praten. En zie ik in dat het me wel wat moet schelen en dat ik mijn best kan doen om toch mijn steentje bij te dragen! Dit heb ik dan ook gedaan de maanden na terugkomst en doe ik nog steeds. Fairtrade producten vallen me vaker op en koop ik regelmatig, het organiseren van de high tea en markt (een groot succes!), andere goede doelen steunen (zoals ontwikkelingshulp voor Afrika door mijn collega), letten op het uitzetten van lampen, mensen bewust maken van de situatie op de Filipijnen.. 

Het is ook wel waar wat ze zeggen.. het is verslavend. Ik ben alweer aan het kijken naar het volgende project en kan niet wachten om weer een keer weg te gaan. Waarschijnlijk wordt dat na mijn afstuderen, nu al zin in!