De afgelopen weken zijn een beetje in een roes aan me voorbij gegaan. Van de drukte in Malawi naar de drukte van het dagelijks leven. Opeens waren er weer stapels schoolwerk, waren er weer kinderen die om bijles vroegen en zag ik al mn vrienden en familie weer.

Dit laatste was natuurlijk helemaal niet erg. Zeker niet omdat ze allemaal naar mijn reis vroegen en naar mn verhalen willen luisteren. Om weer over Malawi te praten vind ik echt ontzettend leuk. Bij alle verhalen die ik vertel en bij alle fotos die ik laat zien ben ik weer even terug in dat prachtige land. Denk ik terug aan al die ontzettende leuke en inspirerende mensen en aan alle mooie dingen die we gedaan hebben. Ik vond het dan ook helemaal niet erg dat ik een presentatie over mijn reis moest geven op school. Dit terwijl ik het normaal vreselijk vind om presentaties te geven.

Misschien is dat ook wel iets dat ik geleerd heb in Malawi. Iets meer in mezelf geloven. Weten dat ik het wel kan, hoe eng of hoe moeilijk het ook lijkt. In malawi moesten die mensen zo veel meer doen, hun uitdagingen waren zoveel groter. Als zij dat kunnen dan kan ik wel presenteren