Als we in Nepal aankomen ben ik blij dat we ons visum al hebben en dat we dat niet meer hoeven te regelen. Als we in de ruimte komen waar we onze bagage willen ophalen moet ik even omschakelen, een groter verschil tussen de twee vliegvelden is niet mogelijk. Als we onze bagage hebben en naar buiten lopen komen we in een heel ander weerklimaat. Het is onwijs koud en zeker met wat wij onderhand gewend zijn. Buiten staan aan de overkant van de straat een enorme rij van mensen die allemaal een bordje ophouden. We schamen ons ervoor om er vlak langs te gaan lopen, maar van zo’n afstand kunnen we het niet zien. Eerst gaat dorith maar die komt al vrij snel terug en heeft onze namen niet zien staan. Dan is het mijn beurt en zie op een gegeven moment Krishna staan. Ik ga naar de jongen toe en stel mezelf voor en zeg dat ik opzoek was naar Krishna. De jongen zegt amper wat en dat vind ik nogal raar aangezien Krishna in de mail heel goed Engels kon. Ik haal Dorith en we worden samen in een busje gedropt. Als we eindelijk weg zijn, lijken we midden door allemaal smalle straatjes van Kathmandu te rijden.  We worden daar gedropt bij een guesthouse en als de jongen van de balie ons niet begrijpt en wij hem niet begin ik uit te leggen wat wij weten en wat we komen doen. Dan blijkt dat wij de verkeerde taxi hebben gepakt! We kunnen met de telefoon van daar het nummer dat we hebben bellen en dan moet ik alles aan de telefoon nog eens uitleggen. Hij dacht dat we morgen pas zouden aankomen dus vandaar dat er niemand met onze naam stond. Uiteindelijk komt een goed Engels sprekende Krishna ons samen met zijn vrouw ophalen. En we vervolgen onze niet soepel verlopende tocht richting Bhaktapur. We moeten eenmaal aangekomen onze genante actie nog een paar keer opnieuw vertellen. Als we op de kamer aankomen kunnen we eindelijk een beetje uitrusten. Er ligt een boekje over het guesthouse in de kamer waarin ook van alles staat over de kinderen waarmee ik de komende weken ga werken. Als ik het doorlees schrik ik nogal van het aantal kinderen dat een cerebrale parese heeft. Hoogst waarschijnlijk moeten vrouwen hier tijdens hun zwangerschap gewoon zwaar werk verrichten. Daarbij zou de hulp bij bevallingen waarschijnlijk ook minder ontwikkeld zijn als in Nederland.

De ochtend ontbijten we samen met Krishna op het dakterras van het guesthouse. Vanuit daar heb je een prachtig uitzicht over Bhaktapur en zie je de Himalaya gebergte al een beetje liggen. We krijgen een korte uitleg over wat we gedurende de 2 introdagen gaan doen. Deze eerste dag gaat zijn neefje ons een toer door Kathmandu geven. We gaan met de lokale bus van Bhakapur naar Kathmandu. Kiran (het neefje) weet veel over tradities, het geloof en het leven in Nepal te vertellen. Maar doordat het zoveel was ben ik het grootste deel alweer vergeten. Als we door Kathmandu lopen moet ik heel erg wennen ook de drukte op straat. In elke straat lopen veel mensen kriskras door elkaar. Er racen overal scooters voorbij en alle auto’s toeteren voortdurend. Door alle drukte en vele informatie is het lopen door Kathmandu erg vermoeiend en kan ik nog niet echt genieten van het leven in Nepal. Op een gegeven moment begint Kiran, Dorith al van alles te vertellen zonder dat ik binnen gehoor afstand ben. Maar soms vind ik het niet eens is zo erg het gaat er toch allemaal niet meer in. Na een lange wandeling en lunch in Kathmandu nemen we de bus richting Bhaktapur weer. In het guesthouse aangekomen hebben we even de tijd om ons op te frissen. Eind middag krijgen we namelijk nog een kleine spoedcursus Nepalees. Het is onwijs leuk om de Nepaleese taal te leren. Ik vraag me alleen wel af of ik het ook allemaal daadwerkelijk ga toepassen. Na het lesje Nepalees gaan we met een klein groepje Napas eten. Dat is een soort tapas maar dan specifiek van Nepaleese gerechten.

Na het ontbijt zien we Krishna in het guesthouse. Hij verteld ons een klein beetje over de school waar Dorith gaat werken en dat ik ingepland sta op daycare. Maar aangezien mijn achtergrond “fysiotherapie” is moet ik morgen maar kijken wat ik precies wil gaan doen. Dan komt Kiran ons daar ophalen voor een rondleiding door Bhaktapur. Hij verteld weer heel veel over van alles en nog wat maar omdat ik hele erge buikpijn heb komt het allemaal niet zo binnen. Maar gelukkig praat hij voornamelijk tegen Dorith waardoor het niet zo opvalt dat ik niet echt luister. Bhaktapur is een rustigere stad vol met tempels en vele huizen zijn versier met bewerkt hout. In het begin vond ik Nepal vooral heel arm en primitief ogen maar zo langzamer hand begin ik echt de schoonheid van het land te zien. Ik neem alles ook op mijn dode gemakje in me op, terwijl ik achter Dorith en Kiran (die druk in gesprek zijn) aan sjok. We lunchen nog ergens en hebben daarna zelf nog wat tijd om door Bhaktapur te lopen. Die avond gaan we alleen met Krishna uit eten om de laatste dingen van het vrijwilligerswerk te kunnen bespreken. Als we terug komen is Shanti er al met haar zus, samen met hen gaan we naar hun huis waar we de komende weken kunnen verblijven. Aangezien ons van te voren werd verteld dat je in een soort van schuur kan komen te slapen had ik er niet veel van verwacht. Maar dorith en ik krijgen een best mooie kamer gewoon in huis dus tot nu toe valt mij dat reuze mee.