¡Hola a todos!

Snel als altijd is er weer een week voorbij gegaan, en hopelijk was het voor jullie allemaal net zo´n goeie als voor mij! Want behalve dat ik een beetje verkouden ben gaat alles hier prima, de activiteiten en uitjes met de school blijven super, de mensen geweldig en het werk in het project, tja met de kinderen werken is gewoon heel leuk maar hun achtergronden blijven toch steeds schrijnend. Dus laten we zeggen, het werk in het project blijft betekenisvol.

Net als vorige week doe ik buiten mijn werk om veel activiteiten met de talenschool en ook deze week waren er weer allerlei dingen gepland. Zo was er dinsdag weer een filmavond en zijn we woensdagmiddag naar een natuurlijke sauna geweest. Dat is een lokaal kuuroordje waar vulkanische warmte van de stenen kleine stoomcabines verwarmt, het was heerlijk warm en de wandeling er naar toe gaf ons super mooie uitzichten over de vallei waarin Xela ligt. Bovendien was het perfect tegen een stevige verkoudheid, die ik door de koude bergwind hier heb opgelopen. Vanochtend (zaterdag) zijn we met een hele grote groep van de school naar het sportcomplex aan de rand van de stad gegaan voor een potje volleybal. Het volleyballen zelf was niet geweldig want we waren eigenlijk met veel te veel mensen, maar het is vooral super om alles met zo´n grote en gezellige groep te kunnen doen. Toen ik deze week met een vriendin skypte wees zij mij erop dat ik altijd maar vertel hoe veel leuke mensen ik tegen kom. Dat is inderdaad waar en er is geen woord aan gelogen, want omdat iedereen hier in een soort te gekke reizigerssfeer zit en heel sociaal en geïnteresseerd is wordt het altijd vanzelf leuk en maak je heel makkelijk contact. Dat is iets waarom ik zo´n reis als dit ook aan iedereen kan aanraden; als je op een nieuwe plek aankomt ken je nog niemand en een week later heb je er een hele nieuwe vriendengroep bij! Dat is ontzettend leuk om mee te maken en goed voor je sociale skills!

Het werken in het project blijf ik, zoals gezegd, nog steeds leuk vinden. Ida en ik reizen er samen heen en kunnen altijd gezellig babbelen, ook verloopt het contact met de coördinatoren gelukkig allemaal goed. Maar ook het werken met de kinderen blijf ik geweldig vinden, de baby´s in de Guardería zijn ontzettend schattig, de kleintjes in de laagste klas zijn kleine ondeugden en de kinderen in mijn klas zijn echt al kleine mensjes aan het worden. Ze beginnen eigenwijs en koppig te worden en een hele eigen mening te ontwikkelen. Maar als ze ziek zijn of heimwee hebben willen ze ook gewoon ontzettend graag geknuffeld worden! Juist doordat ze nu veel mondiger aan het worden zijn heb ik het gevoel dat ik wel echt iets toevoeg aan de lessen,  een lerares voor 24 van die druktemakers is namelijk toch maar weinig en dus kan ik altijd wel ergens bijspringen. Meestal betekend dat gewoon helpen met tekeningen, dansjes en liedjes uitleggen, maar het betekend vooral veel liefde geven! De kinderen hebben heel veel complimentjes, knuffels en kietelaanvallen nodig en meestal zorgt dat ervoor dat de kinderen doorgaans een grote lach op hun gezicht hebben. 

Helaas horen we af en toe ook weer verhalen die die blije kindergezichtjes toch weer een beetje anders doen lijken. Zo is er tijdens de middagactiviteiten een meisje, Jennifer, die met haar twee halfbroertjes sinds een jaar in een opvangtehuis zit. Ze woonde voor die tijd enkel bij hun moeder, want omdat ze allemaal door een andere, onbekende vader zijn verwekt zegt men hier dat ze geen vader hebben. Hun moeder kon, als alleenstaande echter niet in hun onderhoud voorzien en was bovendien door jeugdtrauma´s ongeschikt om voor kinderen te zorgen. Zo lette ze niet goed op haar kinderen en besteden ze geen aandacht aan ze, daarom zijn ze bij haar weggehaald. Het enige positieve aan dit soort verhalen is eigenlijk dat ze dan op de school in ieder geval nog iets lekkers te eten krijgen en een lach op hun gezicht! En daarom voelt het dus altijd weer goed om ´s ochtends naar het project te gaan!

Besos en tot snel,

Kerime