Unus testis II - Arrest

HR 30 juni 2009, NJ 2009, 496 (unus testis II)

Feiten

I.c. gaat het om een zaak waarin de bewezenverklaring van verkrachting berustte op drie verklaringen van de aangeefster. Het slachtoffer lag in het ziekenhuis na de geboorte van haar dochter. Ten gevolge van complicaties (keizersnede) verbleef zij op een eenpersoonskamer in het ziekenhuis, waar volgens de aangeefster zij door haar ex-man

(de verdachte) werd verkracht. De man verklaarde daarentegen dat er in het ziekenhuis niets was gebeurd. Het seksuele contact gebeurde volgens hem pas weken later.

Verder werden nog voor het bewijs gebezigd enkele verklaringen waarin bevindingen worden gerelateerd over de locatie van het ziekenhuisbed waarin de aangeefster ten tijde van het strafbare feit zou hebben gelegen als ook een verklaring van de verdachte over zijn dwangmatige seksbehoefte.

Hoge Raad

De Hoge Raad casseert op grond van de overweging dat de bewezenverklaring slechts kan volgen uit de verklaringen van de aangeefster omdat de overige gehanteerde bewijsmiddelen ‘onvoldoende steun’ geven aan die verklaringen.

De Hoge Raad stelt dat volgens art. 342 lid 2 Sv het bewijs dat de verdachte het tenlastegelegde feit heeft begaan, door de rechter niet uitsluitend kan worden aangenomen op de verklaring van één getuige. Gelet hierop en in aanmerking genomen dat wat betreft de verkrachting de bewezenverklaring slechts kan volgen uit de verklaringen van de aangeefster (het slachtoffer) nu de weergegeven bewijsmiddelen onvoldoende steun geven aan de verklaringen van de aangeefster, is de bewezenverklaring in zoverre niet naar de eis der wet met redenen omkleed.

Conclusie

De Hoge Raad eist dat er enig inhoudelijk verband tussen de verklaring van een getuige en het aanvullende bewijsmateriaal moet zijn. De aanvullende bewijsmiddelen moeten de verklaring van de getuige voldoende ondersteunen.