Inuit Tapiriit Kanatami (Case T-18/10) - Arrest

Inuit Tapiriit Kanatami (Het Gerecht 06-12-2011, Zaak T-18/10)

Feiten

Deze zaak betrof een beroep tot nietigverklaring van Verordening 1007/2009 inzake de handel in zeehondenproducten. De EU had in 2009 een verordening uitgevaardigd die het op de markt brengen van zeehondenproducten in de EU verbiedt, tenzij die afkomstig zijn van door de Inuit- en andere inheemse gemeenschappen traditioneel voor hun levensonderhoud beoefende jacht.

De Inuit Tapiriit Kanatami, een vereniging die de belangen van de Canadese Inuits behartigt, en een aantal andere partijen (zeehondenproductenfabrikanten en -handelaars van verschillende nationaliteiten) betwisten de verordening tot toepassing van de basisverordening voor het Gerecht.

Gerecht

Het gerecht stelt dat zij niet-ontvankelijk zijn in hun verzoek om nietigverklaring van verordening (EG) nr. 1007/2009 van het Europees Parlement en de Raad van 16 september 2009 betreffende de handel in zeehondenproducten. Zij waren wel betrokken bij de handel in zeehondenproducten, maar ze konden niet aantonen dat ze individueel geraakt werden door de bepalingen ervan.

Op grond van artikel 263 (4e alinea) EU-Werkingsverdrag kan iedere natuurlijke of rechtspersoon beroep instellen tegen handelingen die tot hem gericht zijn of die hem rechtstreeks en individueel raken, alsmede tegen regelgevingshandelingen die hem rechtstreeks raken en die geen uitvoeringsmaatregelen met zich meebrengen.

De verordening van de Raad en het Europees Parlement was vastgesteld volgens de medebeslissingsprocedure die gold voor de inwerkingtreding van het Verdag van Lissabon. Dat is een zelfde procedure als de gewone wetgevingsprocedure van het Verdrag van Lissabon, volgens het EU-Hof. De verordening moest dus worden gezien als een “wetgevingshandeling”.

Is tegen zo’n wetgevingshandeling alleen beroep mogelijk als je individueel en rechtstreeks geraakt bent? Het gerecht had bepaald van wel, omdat onder het begrip “regelgevingshandelingen” geen wetgevingshandelingen vielen. Het baseerde zich hierbij onder andere op de totstandkomingsgeschiedenis van artikel 263 EU-Werkingsverdrag.

Conclusie

Het Gerecht stelde dat verordening nr. 1007/2009 een wetgevingshandeling is, die niet als regelgevingshandeling in de zin van artikel 263, vierde alinea, VWEU kan worden beschouwd.