HvJ Zaak C-34/09, Zambrano, 8 maart 2011, n.n.g. - Arrest

Feiten

Ruiz Zambrano en zijn echtgenote, Moreno López, hebben beiden de Colombiaanse nationaliteit. Zij arriveerden op 7 april 1999 in België, samen met hun eerste kind, in het bezit van een door de Belgische ambassade in Bogotá verstrekt visum. Een week later vroeg Ruiz Zambrano asiel aan in België vanwege de burgeroorlog in Colombia. De Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen weigerde hen de vluchtelingstatus te verlenen en heeft het echtpaar toen bevolen België te verlaten. In de tijd dat zij de beslissing afwachtten, is de echtgenote, Moreno Lopez, bevallen van twee kinderen die op grond van de Belgische wet de Belgische nationaliteit hebben gekregen.

Ondanks dat Ruiz Zambrano in die tijd geen arbeidsvergunning had, heeft hij wel een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd gesloten met het Belgisch bedrijf Plastoria SA. Hij heeft toen o.a. socialezekerheids- en werkgeversbijdragen betaald. Hierna is Ruiz Zambrano meermalen  werkloos geweest. Zijn aanvragen voor een werkloosheidsuitkering werden geweigerd omdat hij volgens de Belgische autoriteiten niet voldeed aan de Belgische wet betreffende het verblijf van vreemdelingen en niet het recht had om in België te werken.

Verder hebben Ruiz Zambrano en zijn vrouw, op grond van het feit dat zij ouders zijn van Belgische staatsburgers, een aanvraag tot vestiging in België ingediend. Deze aanvraag is afgewezen op grond dat de ouders opzettelijk hebben nagelaten de nodige stappen te ondernemen ten overstaan van de Colombiaanse autoriteiten met het oog op de erkenning van de Colombiaanse nationaliteit van hun kinderen, precies met de bedoeling hun eigen verblijf in het land te regulariseren.

Ruiz Zambrano heeft beroep ingesteld tegen de weigering van de aanvraag tot vestiging en de weigering van werkloosheidsuitkeringen, met een beroep op het feit dat hij als bloedverwant in opgaande lijn van minderjarige Belgische kinderen in België moet kunnen verblijven en werken.

Ruiz Zambrano stelt dat de geboorte van een kind met de Belgische nationaliteit hem het recht geeft op een verblijfsvergunning, mede op grond van het EVRM.

Hof van Justitie

I.c. stelde het Hof dat een staatsburger van een derde staat zich kan beroepen op artikel 20 VWEU om zodoende aanspraak te maken op het verblijfsrecht en afgifte van een werkvergunning in de lidstaat waar zijn ten laste komende kinderen verblijven en waarvan zij de nationaliteit bezitten. Dat wil zeggen dat de status van een EU burger zo moet worden uitgelegd, dat het zich ertegen verzet dat een lidstaat aan een onderdaan van een derde staat, die zijn kinderen van jonge leeftijd, die burgers van de Unie zijn, ten laste heeft, het recht van verblijf ontzegt in de EU-lidstaat waar deze kinderen verblijven en waarvan zij de nationaliteit bezitten. Aan deze ouder kan men ook geen geen arbeidsvergunning weigeren, omdat zulke beslissingen de betrokken kinderen het effectieve genot van de belangrijkste aan de status van EU burger ontleende rechten ontzeggen omdat deze kinderen dan worden verplicht het grondgebied van de Unie te verlaten om hun ouders te volgen.

Ook is het zo dat de betrokken persoon, als hem geen arbeidsvergunning wordt verleend, het risico loopt niet genoeg bestaansmiddelen te hebben om te voorzien in zijn eigen onderhoud en in dat van zijn gezin, waardoor zijn kinderen, burgers van de Unie, zouden worden verplicht het grondgebied van de Unie te verlaten. Dit betekend dat zij in de feitelijke onmogelijkheid de belangrijkste aan hun status van EU burger ontleende rechten uit te oefenen.

M.a.w. een “derdelander” kan zich beroepen op art. 20 VWEU om aanspraak te maken op het verblijfrecht en afgifte van een werkvergunning in de lidstaat waar zijn ten laste komende kinderen verblijven en waarvan die kinderen de nationaliteit hebben.