DES (2006) - Arrest

Hof Amsterdam, 1 juni 2006, JA 2006/88, LJN: AX 6440 (DES)

Casus

Deze zaak gaat over vergoeding van de schadelijke gevolgen van de toediening tijdens zwangerschappen halverwege de twintigste eeuw, van het hormoon DES. Zowel de moeder als de daaruit geboren kinderen krijgen gezondheidsklachten, de DES-benadeelden. Na het arrest van de Hoge Raad op 9 oktober 1992, aangespannen door de “DES-dochters” (opgenomen elders in deze samenvatting) is de procedure niet voortgezet, maar is er overleg ontstaan tussen de bedrijven en verzekeraars enerzijds, en een Stichting die de belangen van alle slachtoffers behartigd. In 2000 is er een DES Fonds opgericht, waarvan het beheer in handen van Stichting DB is.

Verzoekers hebben een overeenkomst gesloten waarin een regeling tot vergoeding van de schade is neergelegd. Ze verzoeken om een verbindendverklaring voor de genoemde uitkeringsgerechtigden.

Verweerders op wie hetzelfde hormoon voor een ander doeleind is toegepast, menen dat zij onterecht buiten de overeenkomst zijn gelaten en willen dat zij en met hen vergelijkbare personen alsnog in de overeenkomst worden betrokken. Het verzoek aan het Hof trekt tot afwijzing van verbindendverklaring van de overeenkomst in zijn huidige vorm.

Ontvankelijkheid

Zowel eisers als verweerders zijn ontvankelijk.

Inhoud overeenkomst

Ingevolge artikel 7:907 lid 3 BW moet het verzoek tot verbindendverklaring worden afgewezen indien een van onder a t/m h genoemde gronden zich voordoet. Nu aan het tweede lid van genoemd artikel is voldaan, kan grond a niet tot afwijzing leiden. Ook de overige verweren kunnen dat niet.

Representativiteit van Stichting DES centrum

De Stichting is landelijk bekend en maar liefst 17000 mensen hebben zich ingeschreven, zodat de stichting hun belangen kan behartigen. Er zijn geen concrete aanwijzingen dat een aanzienlijke groep vertegenwoordigde DES-benadeelden de onderhandelingsresultaten verwerpt.

De belangen van hen, die ten behoeve van wie de overeenkomst niet is gesloten zullen in de regel niet kunnen verhinderen dat de overeenkomst wel verbindend wordt verklaard voor hen ten behoeve deze wel is gesloten. Bijzondere omstandigheden kunnen een uitzondering vormen, maar het enkele feit dat het wenselijk is dat anderen ook aan de regeling deelnemen is onvoldoende. De situatie van verweerders verschilt, ook in juridische zin dermate, dat er niet kan worden gezegd dat zij in redelijkheid niet buiten de regeling konden worden gelaten. Het middel werd in deze gevallen gebruikt voor iets waar zij niet voor op de markt was gebracht.

De overeenkomst geeft recht op uitkering aan getroffen personen die nog in leven zijn, en ook de uitzondering is volgens het hof afdoende onderbouwd. Verweerders hebben geen recht op uitkering op grond van deze overeenkomst. Ook DES-kleinkinderen vallen niet onder de regeling. Dat het redelijk of wenselijk is deze groep er wel onder te laten vallen is niet voldoende om onverbindendheid aan te nemen.

De personen ten behoeve van wie de overeenkomst is gesloten zijn ingedeeld in categorieën, afhankelijk van hun aandoening. Dit zal onvermijdelijk voor de een meer en voor de ander minder in verhouding staan tot het ondervonden leed. Gezien de goede redenen voor dit beleid, hoge uitvoeringslasten en de beschikbare financiële middelen, hoeft de overeenkomst op dit punt niet worden aangepast. Het Hof wijst het verzoek toe.