CRvB 16 november 2004, RSV 2005, 12 (bewijslastverdeling, gezamenlijke huishouding) - Arrest

Feiten

I.c. gaat het om een geding tussen de verzoekster en het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Maastricht, gedaagde.

De verzoekster ontving sinds 1 augustus 1985, met een onderbreking van ander half jaar in 1994, een bijstandsuitkering naar de norm voor een alleenstaande. Naar aanleiding van een anonieme tip dat verzoekster zou samenwonen met B. en dat zij samen met hem een friture zou voeren, heeft de Sociale Recherche van de gemeente Maastricht een onderzoek ingesteld naar de rechtmatigheid van de aan verzoekster toegekende uitkering. In dat kader is een huisbezoek verricht, zijn getuigen gehoord en heeft dossieronderzoek plaatsgevonden. Op grond van de resultaten hiervan, heeft gedaagde geconcludeerd dat verzoekster op haar woonadres een gezamenlijke huishouding voert met B. Bij primair besluit van 5 maart 2004 is de uitkering van verzoekster per 1 januari 2004 beëindigd. Bezwaar en beroep zijn ongegrond verklaard.

CRvB

Anders dan de rechtbank heeft overwogen, geldt niet dat het aan verzoekster is om aannemelijk te maken dat niet aan de beide criteria voor het aannemen van een gezamenlijke huishouding is voldaan. Het gaat hier immers om een voor verzoekster belastend besluit, zodat op gedaagde de bewijslast rust ten aanzien van de vraag of is voldaan aan de voorwaarden voor uitoefening van de bevoegdheid om tot beëindiging van verzoeksters bijstandsuitkering over te gaan.

Verzoekster en B. stonden ingeschreven op verschillende woonadressen. Volgens vaste rechtspraak behoeft het aanhouden van afzonderlijke woonruimte niet in de weg te staan aan het hebben van een gezamenlijk hoofdverblijf in dezelfde woning. In dat geval zal echter door het bestuursorgaan aannemelijk moeten zijn gemaakt dat desondanks een feitelijke situatie van samenwoning bestaat, bijvoorbeeld doordat alleen een van beide woningen wordt gebruikt of op andere wijze van samenwonen moet worden gesproken.

Dat sprake is van wederzijdse zorg kan volgens ook vaste rechtspraak blijken uit een bepaalde mate van financiële verstrengeling tussen de betrokkene, die verder gaat dan alleen delen van (woon)lasten. Als van een zodanige financiële verstrengeling niet of slechts in geringe mate sprake is, kunnen ook andere feiten en omstandigheden voldoende zijn om aan te nemen dat de betrokkenen in elkaars verzorging voorzien. Een afweging van alle feiten en omstandigheden, die niet van subjectieve aard zijn, zal dan ook bepalend zijn voor het antwoord op de vraag of aan het criterium van de wederzijdse zorg is voldaan.

De voorzieningenrechter is met de rechtbank en gedaagde van oordeel dat de uit het onderzoek van de Sociale Recherche naar voren gekomen gegevens, een toereikende grondslag bieden voor de conclusie dat verzoekster en B. ten tijde in geding gezamenlijk in hun huisvesting voorzagen en dat ook sprake was van wederzijdse zorg. Tijdens het onverwachte huisbezoek werd op het adres ook B. aangetroffen. Bij het huisbezoek op het adres van B., bleek dat die woning niet bewoond was. Verder blijkt uit de stukken dat de woning van verzoekster versierd was voor de zogeheten markies van de carnavalsvereniging in de wijk waarin de woning van verzoekster zich bevindt en dat de markies voor wie de versiering was aangebracht, B. betrof. M.b.t. de wederzijdse zorg wijst de Raad erop dat als vaststaand kan worden aangenomen dat verzoekster en B. gezamenlijk een keuken hebben aangeschaft en dat B. kluswerkzaamheden verrichtte in de woning van verzoekster. Hieruit vloeit voort dat is voldaan aan beide criteria van artikel 3 lid 3 WWB, zodat verzoekster en B. op grond van artikel 3 lid 2 WWB als gehuwden moeten worden aangemerkt. Dit betekent dat verzoekster op 1 januari 2004 niet als zelfstandig subject van bijstand recht had op bijstandsverlening naar de norm voor een alleenstaande. Gedaagde heeft dus terecht de uitkering per 1 januari 2004 beëindigd.