COVA – Risico gebruik verificatiecode - Arrest

HR 19 november 1993; NJ 1994, 622 (COVA – Risico gebruik verificatiecode)

Casus

Werknemer H. opent – onbevoegd – op naam van werkgever COVA een rekening bij werkgevers vaste bank BGL. H. draagt NMB per telex op ten laste van de rekening-courant van COVA een kleine tien miljoen gulden over te maken op de rekening bij BGL. De telex is voorzien van de tussen COVA en NMB overeengekomen verificatiecode en vermeldt de namen van COVA’s (adjunct-)directeuren. Kort na uitvoering van de opdracht neemt medeplichtige A. het bedrag in contanten op. H. en A. zijn sindsdien spoorloos verdwenen. Wie van partijen draagt het risico van misbruik van een overeengekomen code, de cliënt (COVA) of de bank (NMB)?

Hoge Raad

Bij gebreke van een contractuele regeling op dit punt, moet deze vraag worden beantwoord aan de hand van de concrete omstandigheden van het geval, waarbij in het bijzonder van belang is aan wie valt toe te rekenen dat de code ter kennis van de onbevoegde is gekomen. Is de onbevoegde in dienst van de cliënt of staat hij anderszins in een relatie tot de cliënt waardoor hij gemakkelijker dan willekeurige derden toegang tot de code heeft kunnen verkrijgen, dan zal er in het algemeen grond voor een dergelijke toerekening aan de cliënt zijn, nu alsdan in beginsel mag worden aangenomen dat het misbruik aan gebrek aan diens zorg te wijten is. Dit zal slechts anders zijn in door de cliënt te stellen en te bewijzen omstandigheden die een zodanig gebrek aan zorg uitsluiten.

De stelling dat de nadelige gevolgen van onbevoegd gebruik van een tussen de bank en haar cliënt overeengekomen betalingscode voor het verzenden van betalingsopdrachten per telex, in beginsel voor rekening van de bank behoren te komen, behoudens bijzondere omstandigheden, kan daarom in haar algemeenheid niet als juist worden aanvaard.