ABRvS 15 augustus 2012, AB 2013, 4 (bewijsfuik) - Arrest

Feiten

Bij besluit van 24 september 2008 heeft het dagelijks bestuur van het stadsdeel Amsterdam Zuid de wederpartijen onder oplegging van een dwangsom gelast, om binnen 2 maanden na de verzending van het besluit de samenvoeging van de twee woningen ongedaan te maken.

De wederpartijen zijn de eigenaren van twee appartementen en zij hebben een tussenmuur verwijderd waardoor de twee aanwezige voordeuren direct toegang geven tot dezelfde daarachter gelegen ruimte.

Het dagelijks bestuur heeft aan de wederpartijen bij besluit van 24 september 2008 o.a. op grond van artikel 30 van de Huisvestingswet gelast de samenvoeging ongedaan te maken, omdat zij daartoe zonder vergunning zijn overgegaan en aan hen niet alsnog een vergunning als bedoeld in voormelde bepaling kon worden verleend. Voorts achtte het dagelijks bestuur handhaving in dit geval niet zodanig onevenredig in verhouding met de daarmee te dienen belangen dat daarvan zou moeten worden afgezien. Het bezwaar van de wederpartijen is ongegrond verklaard.

De rechtbank is van oordeel dat door het verwijderen van de tussenmuur niet het besloten karakter aan de beide woningen is ontnomen. De woningen hebben elk een eigen toegang en beschikken over alle wezenlijke voorzieningen. Er is nog altijd sprake van twee woongedeelten die uitermate geschikt zijn voor gescheiden bewoning. Er is geen moment aan te wijzen dat mogelijk een huishouden wordt uitgesloten van bewoning van één van beide woonruimten. Het dagelijks bestuur was daarom niet bevoegd handhavend op te treden tegen het zonder vergunning samenvoegen, aldus de rechtbank.

ABRvS

Het dagelijks bestuur betoogt dat geen sprake meer is van twee aparte besloten ruimten. De rechtbank heeft het begrip "besloten" volgens het dagelijks bestuur verkeerd uitgelegd. Daarmee heeft zij miskend dat zowel zelfstandige als onzelfstandige woonruimten een besloten karakter moeten hebben om beschouwd te worden als woonruimte in de zin van de Huisvestingswet. Door de verbinding zijn de woningen veranderd in één besloten ruimte. De woningen worden volgens het dagelijks bestuur ook als zodanig gebruikt waardoor een woonruimte in de zin van de Huisvestingswet aan de woningvoorraad is onttrokken. Daarbij acht het dagelijks bestuur van belang dat een werkruimte en een logeerkamer niet een aparte woonruimte vormen.

Onder verwijzing naar eerdere uitspraken overweegt de Afdeling dat voor het samenvoegen van twee woningen van belang is dat de woningen door samenvoeging niet meer afzonderlijk worden bewoond. Anders dan de wederpartijen hebben betoogd, is de Afdeling van oordeel dat het plaatsen van een aan beide kanten afsluitbare deur in de terug te plaatsen tussenmuur, onvoldoende is om een in het maatschappelijk verkeer aanvaarde scheiding tussen twee afzonderlijke woningen te bewerkstelligen. De Afdeling is verder van oordeel dat het dagelijks bestuur terecht het standpunt heeft ingenomen dat de woningen niet meer afzonderlijk als zijnde besloten woonruimten worden bewoond. Bovendien werd de benedenwoning voorheen verhuurd en is na het verwijderen van de muur in gebruik als werkruimte en logeerkamer. Dit gebruik is tijdens een controle door gemeentelijke toezichthouders geconstateerd. Het standpunt dat de wederpartijen elk afzonderlijk in één van de woningen wonen en een zogenoemde LAT-relatie onderhouden, heeft het dagelijks bestuur terecht niet bij zijn beoordeling betrokken, nu zij dit standpunt eerst in beroep naar voren hebben gebracht. Anders dan de rechtbank is de Afdeling van oordeel dat de omstandigheid dat de woningen elk beschikken over een eigen toegang en elk zijn voorzien van wezenlijke voorzieningen, niet leidt tot een ander oordeel. Ook leidt de omstandigheid dat de woningen eenvoudig in oude staat kunnen worden teruggebracht niet tot een ander oordeel.