Hola!
Mijn dag na Machu Pichu begon niet zo als ik verwachte. Ik had afgelopen woensdag mijn introductie van het ziekenhuis waar ik komende weken mijn vrijwilligerswerk zou doen. Dus ik en Nelleke (de coördinator hier) gingen om half 10 richting het ziekenhuis ‘San José’. Eenmaal hier aan gekomen zei de coördinator van het ziekenhuis dat er precies sinds die dag een nieuwe coördinator was, terwijl we een afspraak met haar hadden gemaakt voor een introductie.
De nieuwe coördinator zat in het andere ziekenhuis. Na 15 minuten (terug) lopen kwamen we hier aan en hoorde we na weer 45 minuten wachten dat hij alleen middagen werkte dus dat we beter om 1 uur terug konden komen. Erg balen dus want de meeste introducties zijn na 15-20 minuten wel klaar en dan kun je direct beginnen. Toen we om 1 uur terug in het ziekenhuis waren, moesten we nog tot kwart over 2 wachten tot hij tijd had. Eenmaal in gesprek met de man kwamen we erachter dat hij alles heel anders regelde. Allemaal veel ingewikkelder en onhandiger. Vooral ook veel tijdverspilling want wanneer ik kon beginnen was nog niet duidelijk. Ik moest eerst van allerlei papieren invullen en die de volgende dag inleveren met gevolg dat ik maandag dus pas kon beginnen met mijn project. Heel erg balen! 3 dagen minder vrijwilligerswerk.
Gelukkig hoorde ik dat het 2e project met alle kinderen ging zwemmen op vrijdag en dat als ik wou ik
mee mocht gaan. Super leuk natuurlijk!
Dus vrijdagochtend ging om 5 uur de wekker al af omdat we ook met de kinderen zouden ontbijten. Het zwembad was nog 1,5 uur met de bus rijden. En typisch Peruaans wat in Nederland nooit zou voorkomen: we zaten met 4 kinderen per 2 zitplekken in de bus. Soms zelf (in mijn geval) met 4 kinderen en een volwassenen. Super knus en gezellig. Wel de beste manier om de kindjes te leren kennen. Voor de kindjes die het allemaal iets te gezellig vonden was er ook een oplossing: staan in het gangpad. Gelukkig is alles goed gekomen er waren er geen ongelukken gebeurt.
Voor alle 35 kindjes was dit ook een hele speciale dag. Zwemmen is namelijk alles behalve normaal en een dagje weg al helemaal. Een oude vrijwilliger had vanuit Duitsland een boel geld ingezameld om dit met meerdere projecten om de beurt te gaan doen voordat hij voorgoed (na 2 jaar) terug zou gaan naar huis. Alle kinderen en ‘moeders’ hielden dan ook van hem.
Na een ontbijt samen met de kinderen ergens in een weiland, gingen we naar een open zwembad met een enorm speelveld erbij. Nadat je zo’n ochtend al met de kinderen onderweg bent, schrok ik best wel van sommige dingen die ik zag toen ik de jongere kinderen hielp met omkleden. Zo was er een meisje van net 5 jaar oud, ze had heel de bus rit om mijn schoot gezeten, lachte en knuffelde ontzettend veel, heel erg schattig. Maar toen ik haar hielp met de badpak aan doen zag ik dat haar been vanaf haar knie tot haar voet verschrompelt was door een brandwond. Verder zaten er op haar lichaam kleine ronde littekentjes die achteraf van uitgedrukte peuken bleken te zijn. Dit is één van de kinderen die door hun ouder(s) is mishandeld of misbruikt. Gelukkig is dit ‘maar’ ¼ van de groep kinderen die in het weeshuis wonen. Ik vond het behoorlijk schokkend. Het ene moment speel je super leuk met ze en het andere moment zie je wat voor een erg leven een meisje van 5 al achter zich heeft.
Ondanks dit was het een super leuke dag. Na zo’n 2 a 3 uur gezwommen te hebben (wat best koud was) gingen we spelletjes doen als parcours rennen en zaklopen. Om 3 uur sloten we de dag af met patat en groot stuk kip. Heerlijk!
Eenmaal op de terug weg voelde ik dat ik ontzettend moe was. Dit keer zat ik met 3 andere kinderen op een 2 persoon zit plek; 2 kinderen op mijn schoot en één liggend tegen mij aan. Zo hebben we alle 4 de gehele terugweg geslapen. 2 kindjes van 3 á 4 jaar oud en één van 8. Ontzettend schattig om de slapende gezichtjes van deze kindjes te zien. Jammer genoeg kon ik hier natuurlijk geen foto van maken.
Zaterdag ochtend had ik eerst 4 uur Spaanse les privé. Mijn laatste uren. Jammer genoeg hielt mijn lerares zelf ontzettend veel van praten en was de les daardoor meer een luister oefening dan zelf leren spreken. Toch was het erg gezellig. Daarna ging ik samen met een ander Nederlands meisje(Alies) naar het stadje ‘Pisac’. Hier scheen je mooi te kunnen wandelen en er liggen oude Inca ruïnes boven op de berg. Omdat het al wat laat was, besloten we met de taxi omhoog te gaan en dan naar beneden te lopen terwijl we door de ruïnes liepen. Een erg mooi gezicht. Gelukkig vonden we het busje naar Cusco nog net voordat het echt donker werd en waren we om een mooie tijd weer thuis.
Voor zondag hadden we samen met een ander Nederlands meisje(Manon) quads gehuurd om hiermee, samen met een gids, rond te rijden. Jammer genoeg was Alies ziek en kon zij dus niet mee. Samen met een gids reden we zo’n 3 uur rond deels door een stukje van de stad aar vooral door de bergachtige omgeving rond Cusco. Erg mooi maar ook best lastig met al het stof, hobbels en kuilen in de weg. Sommige stukken waren dat ook best wel eng omdat je behoorlijk schuin ging of geen hand voor ogen zag door al het stof. Wel ontzettend gaaf om te doen!
’s Middags had ik met een nieuw meisje uit mijn appartement (Jildou) afgesproken om naar de dierentuin in Tipon te gaan. Hier is een kleine dierentuin met zo’n 15 dieren. Toch scheen de dierentuin behoorlijk armzalig en zielig te zijn. En dit was hij ook zeker. Maar dat de dierentuin er zo slecht bij lag vond ik nog niet zo erg. Alleen de dieren werden ook best slechts verzorgt en ook zeker door de bezoekers slecht behandeld. In Peru mag je alle dieren eten geven als je dat wil. Hier zijn verder ook geen regels voor. Prima als je wat fruit aan een beer wil geven, als dat hier normaal is oké. Maar flessen water en cola in zijn hok gooien (je keek namelijk van boven het hok in) vond ik echt schandalig! Vooral om het gelach van de mensen wanneer de beer schrok, kon ik echt boos om worden. Maar dit bleek niet het ergste te zijn. Later de middag toen we bij de aapjes kwamen zag ik iemand één van de aapjes gekauwd kauwgum geven. Het arme beest raakte helemaal van slag. Ontzettend sneu. Verder was er een condor, papagaaien en andere vogels, leeuwen, aapjes, vosjes, ect. Toen we na 1,5 uur weg wilden, stond er iemand met een luiaard en een papegaai bij de deur. Je kon ze nog even vast houden als je wou. Dit kosten natuurlijk wel geld. Ze zeiden dat het geld voor de dieren was. Dit hoopte ik dan maar.
Bij Tipon bleken ook hele mooi ruïnes te liggen maar omdat het binnen een uur wel donker zou worden, hebben we dit maar niet gedaan. Daar in de plaats hadden we wat anders bedacht. We gingen naar een cuyeria. Dit is een restaurant waar je cuy kan eten. Of te wijl: Cavia. Hét Peruaanse gerecht wat bij speciale gelegenheden word gemaakt. Dit kost dan ook best wat. Maar als je dan toch in Peru bent, moet je het wel hebben geprobeerd vind ik. Toen we hem dan ook kregen, gereserveerd met spaghetti en aardappels, was het toch wel even wennen. Een beest met zijn pootjes, kop, tandjes en nageltjes er nog aan. Toen we ‘graag’ antwoorden op de vraag of we hem in wat kleinere stukjes wouden, kwam de vrouw uit de keuken gelopen met een enorme hakbijl en begon het in 5 stukken te hakken. Ontzettend vreemd om hier bij te zitten en te weten dat dat jou eten is. Toch waren we zo stoer om het te proberen. Het vlees is op zich best lekker maar niet dat ik nou zeg ‘doe me er nog maar één’. 1 was genoeg.
Vandaag had ik opnieuw mijn introductie in het ziekenhuis. Dit keer zou de directeur mee gaan om er voor te zorgen dat dit keer wel alles geregeld zou worden. Eenmaal in het ziekenhuis leek dit ook het geval. Ik liep mee met de persoon die mij zou vertellen waar ik mijn vrijwilligerswerk kon doen naar de bovenste afdeling. Hier waren voornamelijk alleen kantoren. Ik moest even wachten op een bank ik de hal. Nog niks aan de hand. Hij moest ondertussen nog wat dingen regelen dus hij liep een boel heen en weer. Maar 15 minuten werd 45 minuten. Toen ik opnieuw vroeg ‘hoe’ en ‘wat’ zei hij opnieuw dat ik even moest zitten. 45 minuten werd 1,5 uur. 1,5 uur werd 2,5 uur. En hoe vaak ik ook vroeg waar ik moest zij en ‘hoe’ en ‘wat’ hoe vaker ik het zelfde antwoord kreeg: ga maar even zitten, ik kom zo bij je. Ja 2,5 uur had ik er genoeg van en ben ik naar hem toe gegaan. Hij begon plots van allerlei vragen te stellen die ik allang beantwoord had vanmorgen en vorige week. En hij sloot het gesprek af met: bespreek dit maar even met je coördinator. Daarna liep hij weg. Zwaar pissig ging ik terug naar de school en mijn appartement en vertelde dit hele verhaal aan mijn directeur en mijn coördinator. Ook deze waren flink boos. Nog nooit is het zo lastig gegaan. Het was altijd zo dat je de dag dat je je introductie had, ook kon beginnen met je vrijwilligerswerk. Maar nu er sinds vorig week een nieuw systeem is, is dit niet zo makkelijk meer. Hier ben ik dus als eerste en enige van de vrijwilligers het slachtsoffer van. Heel balen! Morgen gaat mijn directeur opnieuw mee en blijft net zo lang tot dat ik een afdeling en arts/verpleegkundige heb die mij begeleid, beloofde hij. Ik ben benieuwd.
’s Middags begon ik ook op mijn 2e project met de kinderen waar ik afgelopen vrijdag mee gezwommen had. Dit was gelukkig wel erg gezellig al was de verpleegkundige waar ik bij mee zou lopen niet te vinden. Ik heb dus heel de middag tussen 9 hyper actieve kinderen gezeten en hun geholpen met huiswerk en spelletjes met ze gedaan. Morgen hoop ik ook hier alsnog echt het vrijwilligerswerk te kunnen doen zoals het zou moeten zijn. Dan schrijf ik ook wat uitgebreider over mijn projecten.
Tot snel!
Access:
Public
Add new contribution