Mijn weekend in de community

Afgelopen zaterdag ging ik samen met 2 andere meiden naar een community in de 'buurt'. Om kwart over 8 werden we opgehaald door een klein taxi autootje en net zo kleine Peruaanse man. Door hem zouden we naar de community worden gebracht.
Na een half uur rijden over één van de bergen die aan Cusco grenst stopte we in een dorpje. Dit dorpje was duidelijk veel armer dan Cusco was maar op het eerste gezicht vonden we de community dus wat tegen vallen. De taxi chauffeur zei dat we zo door een jongen met een paard zouden worden opgehaald. En jawel, in de verte zagen we een paard aankomen. Waar deze voor was wisten we niet want het beest was zo mager en sneu dat we het niet konden maken om daar onze spullen op te leggen (dit werd ons ook niet aangeboden) Deze jongen kon een heel klein beetje Spaans en sprak verder alleen de oude Inca taal. Samen met hem liepen we het dorp door wat tegen een berg opgebouwd was. We zaten nu op 3300 meter. Na 10 minuten lopen liepen we het dorp uit en was er een groot gras veld te zien dat helemaal tot boven op de berg liep. Omdat het behoorlijk steil liep en wij niet gewend zijn aan lopen op hoogtes waren we snel buiten adem. Maar we liepen positief door. Maar na 30 minuten waren we toch wel benieuwd waar dat dorp dan lag, want we zagen geen huis. Toen we dit vroegen kon de jongen alleen zeggen 'nog heel er.' Nou als een Peruaan dit zegt! dan is het ook echt hel ver.

Eenmaal op 3800 meter hoogte voelde we ons allemaal wat licht in ons hoofd en waren we om de 25 meter buiten adem. Na 2 minuten zitten en op adem komen (en natuurlijk genieten van de prachtige natuur om ons een) liepen we weer verder. Maar ook dan na 25 meter was je weer kapot. Alsof je net een flinke sprint had getrokken. De jongen en het paard hadden nergens last van. Net eens een puf! Na de vraag of hij dit niet zwaar vond antwoorde hij dat hij dit bijn elke dag liep! Na 1,5 uur zo lopen kwamen we boven op een berg. 4200 meter hoog. Allemaal waren we ontzettend benauwd en uitgeteld. Maar nog steeds geen huis te zien. Er stond een meisje die wel Spaans sprak en vanaf dat punt zou zij onze tolk zijn in het dorp. Op de vraag waar dat dorp lag werd er naar een berg achter een andere berg gewezen. Het was nog 2 uur lopen! Gelukkig was dit wel meer berg af en sommige stukken berg op. En opnieuw deze week zag ik de mooiste uitzichten en natuur om me heen. Ik heb er zo van genoten! Maar achteraf nog meer... (zie foto's)

Na 2 uur lopen liepen we de community in. Het dorpje bestond uit +/- 200 mensen. We sliepen bij een familie uit het dorpje. Te zien aan de tuin, was dit niet de armste familie van het dorp. Na een half uur uitgeteld op een bed te hebben gelegen, gingen we lunchen. Lunchen is hier in Peru een van de belangrijkste maaltijden. Dit is dan ook warm en erg uitgebreid: eerst een dik soepje met daarin van allerlei groentes, rijst en kruiden. Dit vult al ontzettend. Daarna een bord met rijst EN aardappels met een stuk kip en gebakken groente. Als laatste kregen we een grote mok met thee met eigen kruiden uit de tuin. Iedereen van de familie en het dorp lopen in en uit het huis. Bijna niemand zit stil. In Nederland zijn we gewend om met zijn alle tegelijk te beginnen en te eindigen. Hier was iedereen met iets anders bezig. Sommige nog met hun 1e bord soep andere al met hun 2e. Wij waren net begonnen met de thee en sommige waren al lang klaar...
De familie kon iets Spaans maar verder voornamelijk de oude Inca taal wat ze met elkaar spraken. Na het eten lieten ze ons zien hoe ze de peruaanse truien, mutsen, wanten, poppetjes en tasjes maakte waar ik al eerder over gesproken heb. Dit zijn natuurlijk wel de echt zelf gemaakte spullen. Ze scheren zelf de schapen, wassen de wol, maken hier kleine klosjes en bolletjes van en verven dit. Dit doen ze door het te koken in water waar ze bepaalde steentjes, blaadjes of bloemetjes bij doen. Dit plukken ze allemaal in en rond het dorp. Na dat de wol verkleurd is laten ze dit drogen en maken er opnieuw bolletjes van. Hiermee gaan ze haken, weven, ect. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe druk ze hier heel de dag mee zijn. Maar natuurlijk kwam daarna het echte. Er kwam een klein vrouwtje aangelopen met een tas vol spullen. Dit werd voor ons neer gelegd. Aan de ene kant van het kleedje stonden wij en aan de andere kant stonden 3 lieve vrouwtjes ons hoopvol aan te kijken. Na een tijd wachten en complimenten maken toch maar gevraagd hoe duur het was om de ongemakkelijke situatie te breken. De prijs viel overigens reuze mee. Dus ieder van ons had wat gekocht. Dit gaat natuurlijk geheel naar de familie.
Daarna gingen we zelf die bloempjes en blaadjes zoeken. Maar natuurlijk wel, in echte Peruaanse kleding. We kregen een rok aan (over onze spijkerbroeken), een grote lap over onze schouders en een hoedje op. Bedenk maar is hoe die kleren stonden bij blanke lange mensen met bergschoenen aan. Een van de meiden vergeleek het met Chinezen in Volendam kleding. Nadat meerdere in het dorp ons erg grappig eruit vonden zien keerde we terug naar de familie voor het avond eten. Dit verloopt ongeveer het zelfde als het middageten. Opnieuw een soep, daarna rijst EN aardappels, kip en groente aar dit keer gekookt. Verder zat nog steeds niemand stil. Met de vader van het huis spraken we over de verschillen tussen de community en een stad als Cusco. Zo waren was er geen politie in de community. Gelukkig was er een enorme sociale controle dus je haalde het ook niet in je hoofd om iets te stelen of niet mee te werken. Dit werd ander het hele dorp door geroepen (letterlijk). Ook waren er vroeger straffen dat als je loog dan werd je tong afgesneden, als je stal je vingers en als je niet werkte je hoofd. Of dat nu nog steeds gebeurde kregen we niet helemaal duidelijk. Na nog wat gesproken te hebben werden we letterlijk naar bed gestuurd en ging we rond 22:00 slapen. En na zo’n dag lukte dat ook zeker.

’s ochtends om 6:00 werd er vanuit buiten niet verstaanbare dingen geroepen door een microfoon. Dit zelfde gebeurde om 6:30, 7:00, 7:30 en 8:00. Daarna stopte dit. Om 8 uur zouden we eten dus zaten we met zijn 3e aan het ontbijt. In de tuin stonden allemaal mensen druk met elkaar te praten en geld uit te wisselen. Toen we vroegen waarom er ’s ochtends vroeg iets werd omgeroepen, vertelde de vader van de familie dat er ‘problemen’ waren in het dorp. Verder mochten we er niks over weten.
Moeder stond in de keuken ons ontbijt klaar te maken. We kregen een soort omelet met spinazie, broodstukjes en kruiden erin. Het was overheerlijk. Verder kregen we zelfgemaakt brood met boter.
En natuurlijk kruiden thee uit de tuin.

Na het ontbijt werden we meegenomen naar een ander gezin. Hier gingen we mee helpen met het middag eten. We moesten aardappels afborstelen/schoonmaken en verschillende soorten groente en fruit iets kleiner snijden. Zoals wortels, bonen, bananen en stukjes groente die wij niet kenden. Daarna begon het klaar maken en iets wat wij nog nooit gezien hebben of zouden zien. De familie had en oventje gemaakt en begon deze weer af te breken. Alle stenen waren gloeiend heet du deze werden opgepakt met ‘natte rubber’ handschoenen. Daarna gooide ze alle aardappels en wortels (beide met schil) in het as, daarover legde ze een paar stenen, daarop rauw kippen vlees, daarop weer stenen, daarop de bananen en bonen met opnieuw stenen. Op de laatste laag stenen werd een kaas gelegd. Over deze grote stapel stenen, groente, vlees, ect werd bossen met kruiden gelegd. Dit begon door de warmte natuurlijk behoorlijk te roken. Op deze groter wordende stapel werden plastic lakens gelegd. Daarna begroeven ze het onder een dikke laag zand. Als finishing touch werd er een bloemen kruis ingeprikt. Als je op dat moment binnen kwam zou je echt denken dat er net iemand begraven zou zijn. Deze manier van bereiden werd gebruikt bij speciale gelegenheden +/- 5 keer per jaar. Na 30min wachten werd de hele stapel uit gegraven en al het eten werd afgepoetst en werd in bakken gedaan. Dit werd op tafel gezet. We waren erg bang dat het eten niet lekker was en onder het as, zand en verbranden plekken zou zitten. Maar lekker dat het was! Afgelopen week nog nooit zo lekker gegeten! Wel was het erg apart dat wij aan tafel moesten zitten en zij het heel het gezin (+ andere dorpeling die mee wouden eten) in de hoek van het huisje zaten op de grond. Na het heerlijke eten kwam de taxi chauffeur die ons naar het eerste dorpje bracht binnen. Hij bleek zelf ook in het dorp te wonen. Hij stelde ons het volgende voor; we konden kiezen. Wouden we weer 3 á 4 uur terug lopen of 45min met de auto! Er bleek langs het dorp gewoon een weg te lopen voor auto’s! Als we dit eerder wisten! Maar het was wel erg grappig achteraf. Toch kozen we ervoor om met de auto te gaan. En opnieuw kregen we prachtige uitzichten te zien! Eenmaal thuis was ik ontzettend moe. Na lekker uit eten te zijn geweest, ben ik mijn bed in gedoken en genoten van een stille nacht.

Gister kreeg ik een nieuwe leraar voor mijn Spaanse les. En ik merkte dat mijn eerst lerares niet bepaald goed was. Deze man kan best goed Engels. Spreekt hele Spaans zinnen en is heel erg van het praten. De eerste 2 uur doen we dan ook veel grammatica en de andere 2 uur alleen maar praten. Ondanks dat ik het ontzettend spannend vind, leer ik er wel veel van!
Ik heb zin in de rest van de lessen!