Vanaf vandaag zit ik alweer twee maanden in Rio de Janeiro, wat betekent dat ik al op 2/3 van mijn verblijf hier ben en nog maar één maand hier zal vertoeven voordat ik het land uit word gestuurd. Weliswaar staat mij nog een mooie reis naar Colombia te wachten, maar ik ben compleet in de ban van Rio en moet nog niet denken aan een vertrek. De tijd is echt voorbij gevlogen, en dat terwijl ik ontzettend veel nieuwe ervaringen en indrukken heb opgedaan. Maar gelukkig heb ik dus nog een maand, en geniet ik nog steeds van mijn tijd hier.

Ik heb er inmiddels een nieuwe hobby bij: de weg vragen. Ik vraag wel eens puur voor de fun om de weg, gewoon omdat het zulke leuke gesprekken oplevert. Op het moment dat je aan een Carioca de weg vraagt heeft deze man/vrouw een missie, en dat is jou naar je eindbestemming krijgen. Zo heb ik gehad dat iemand een straat met mij mee liep om mij aan het einde van de straat te vertellen dat ik hier dus naar rechts moest. Meestal worden er toevallige voorbijgangers bij het gesprek betrokken bij wijze van hulplijnen. Nu heb je dus al twéé à drie uiterst gemotiveerde wegwijzers tot je dienst, die niet zelden met tegenstrijdig advies komen. Wanneer er een consensus is bereikt gaat de groep als oude vrienden uit elkaar, al duim opstekend en succes wensend. Uiteraard is een ferme handdruk en een brede glimlach gegarandeerd.

Mocht je uiteindelijk weten waar je naartoe moet is de kans groot dat je een bus moet pakken. De stad is enorm, en gelukkig rijden er ontelbaar bussen door de stad die je van A naar B kunnen brengen. Ik zou werkelijk een heel boek kunnen schrijven over de bussen in Rio. Allereerst moet ik zeggen dat buschauffeurs in Rio zijn wat taxichauffeurs in Amsterdam zijn: een verschrikking op de weg. De bussen scheuren door de stad en je moet echt ontzettend goed uitkijken wanneer je de straat oversteekt. Ik overdrijf dit niet, ik zie minstens één keer per week een video op het nieuws van een bus die iemand aanrijdt. Mocht je de weg naar de busstop hebben overleefd begint echter pas een nog veel groter avontuur: de busreis zelf. Ik zal 2 à 3 voorbeelden geven van situaties die ik hier mee heb gemaakt.

1) Als je de bus instapt moet je een kaartje kopen bij iemand die bij een hekje zit. Ik heb serieus al twee keer meegemaakt dat deze busmedewerker lag te slapen in zijn/haar stoel, en dat ik hem/haar wakker moest schudden om te kunnen betalen. De laatste keer keek de vrouw mij niet eens aan, ze tilde haar hoofd twee centimeter op, pakte het geld aan en liet mij door, om vervolgens binnen één seconde weer in slaap te vallen. Dat ze sowieso kunnen slapen in deze bussen is echt een wonder, ze maken namelijk een ontzettende takkenherrie.

2) We rijden op één van de drukste wegen van Rio, de weg langs de havens. De buschauffeur presteert het om zijn bus midden op de weg stil te zetten om een foto te kunnen maken van een langsvarend cruiseschip met zijn mobiel. En nee, hij was niet tevreden met zijn eerste poging, waarschijnlijk stond het schip er niet helemaal goed op.

3) Evenals de vorige situatie stopt de buschauffeur zijn bus midden op de weg. Weliswaar op een ietwat minder drukke weg, maar het resulteerde niet in minder getoeter van de auto’s achter ons. De reden hiervoor: hij liet de andere busmedewerker (van voorbeeldje 1) even uitstappen om een snack te halen bij de tent waarvoor hij de bus had geparkeerd. Ik keek nog even om mij heen in de bus zo van ‘ben ik de enige die dit raar vind?’. Ja, dat was ik.

Ondertussen zijn de trainingen nog in volle gang. Naarmate ik een wat meer vertrouwde verschijning werd op het trainingsveld kwamen de boys mij steeds vaker vragen stellen. Populaire vragen zijn ‘hoe spreek ik je naam uit?’ (J-O-S wordt hier uitgesproken als Joyce), ‘hoe oud ben jij?’ en ‘woon je echt in Copacabana?’. Maar ik krijg ook geregeld vragen die je niet echt verwacht van de kleine boys, zoals ‘hoe zijn de vrouwen daar in Nederland?’, ‘rook je marihuana?’ en ‘hoeveel kinderen heb je?’ (dat laatste was mij hiervoor sowieso nog nooit gevraagd). Hoe meer contact ik met de jongetjes heb hoe leuker het wordt, het zijn echt heerlijke kindjes. Het is dan ook daarom dat de gewelddadige verhalen over de buurt mij extra raken, al de kinderen die met mij trainen hebben ongeveer 2 à 3 jaar oorlog in hun eigen wijk meegemaakt.

Om die reden wil ik ook voordat ik hier weg ga nog een leuke activiteit voor de kinderen organiseren. Het merendeel van de jongetjes heeft nog nooit één van de toeristische attracties van Rio bezocht, terwijl de gemiddelde Europeaanse vakantieganger er in één dag zo'n 2 à 3 afvinkt. Het lijkt mij dan ook ontzettend cool om de boys mee te kunnen nemen naar zo’n topattractie van Rio, naar een plek in hun eigen stad waar ze al hun hele leven over horen maar nog nooit zijn geweest .

En daar heb ik jullie bij nodig.

Voor een dergelijk uitstapje is het leuk als we per kind de busreis, de activiteit en wat eten en drinken kunnen vergoeden. Wat voor een activiteit dat wordt hangt natuurlijk maar net af van hoeveel geld we kunnen uitgeven. De prijs van een euro schommelt een beetje tussen de 2 en 3 Braziliaanse Reals, dus dat is gunstig. Ter illustratie: een ritje naar de suikerberg kost R$ 44 voor personen boven de 12 jaar en R$ 22 voor personen onder de 12 jaar. De meeste jongetjes zijn tussen de 12 en de 14, en er zijn ongeveer 40 jongetjes. Een bezoek aan de suikerberg is wel meteen één van de coolste activiteiten natuurlijk.

Ik wil dus een beroep doen op jullie filantropische gevoelens, en vragen om een donatie voor dit projectje. Het opgehaalde bedrag zal voor 100 procent direct naar het ‘FavelaStreet’ project van IBISS gaan, en zal dus in eerste instantie worden gebruikt om de dagtrip met de kinderen te bekostigen. Omdat ik de aanstichter van deze geldklopperij ben wil ik graag het goede voorbeeld geven. Ik zal naast mijn eigen kosten voor de dag de kosten van het gemiddelde van één kind op mij nemen. Hoe hoog die kosten zijn hangt natuurlijk af van welk exorbitant bedrag er in totaal wordt gedoneerd, aangezien we naar aanleiding daarvan de activiteit gaan bepalen. Paradoxaal genoeg kun je mij dus richting faillissement sturen door mij meer geld te geven.

Voor een doel als dit heb ik in Nederland reeds een aparte rekening geopend met de volgende informatie:

679657592 t.n.v. J. T. Dames.

Je maakt mij en vooral de voetballertjes van Rio de Janeiro er ontzettend blij mee als je ons hierbij wilt helpen. Elke donatie is welkom! Aangezien ik hier nog maar een maand zit wil ik iedereen die zou willen bijdragen vragen om mij dit vóór vrijdag 30 juni te laten weten (de donatie zelf mag best wat later, bijvoorbeeld na de 24e). Op deze manier kan ik zo rond 2/3 juli de voorbereidingen gaan treffen.

Ik hoor graag van jullie! (josdames@hotmail.com)