Armoede een keuze?

Het is alweer enige weken geleden, dat ik mij heb mogen inzetten voor het Smokey Tour Project in Manila, de hoofdstad van de Filipijnen. Met een nieuwe ervaring en nieuwe vragen kom ik terug in Nederland. Omdat niet alles in één blog beschreven kan worden, hier een aantal kernpunten die mij zijn opgevallen:

Allereerst was het fijn dat een overgrote meerderheid van de bevolking daar de taal Engels machtig is. Het schept mogelijkheden om vragen te stellen en zaken ter discussie te stellen. Bijvoorbeeld de vraag waarom er in de stad Manila zoveel mensen in de sloppenwijken wonen? Is het een keuze, of kunnen mensen echt de sleur niet doorbreken en kiezen voor een opleiding en een baan? In ons hostel  sprak ik met een jonge Filipijnse vrouw,  die vertelde mij dat zijzelf door omstandigheden ook geen geld kreeg van haar familie om een opleiding te volgen. Alles heeft ze zelf moeten bekostigen, door er hard voor te werken. Volgens haar kunnen al haar landgenoten dezelfde keuze maken en werken voor hun studie. Veel mensen in de sloppenwijken, en überhaupt veel Filipijnen, berusten in hun lot. Ze wonen nu eenmaal in de sloppenwijken, hebben geen geld voor een opleiding en dus beginnen ze er niet aan, vechten ze er niet voor, dingen zijn nu eenmaal zoals ze zijn. Dit is totaal niet nodig volgens deze Filipijnse vrouw. Interessant inzicht! Berusting door opvoeding?

Tijdens ons verblijf hebben we een tour gedaan door de sloppenwijken. Wat mij opviel is dat veel mensen dure gadgets hebben, zoals een smart Phone. Hoe kan dat? Ook zijn de gezinnen rijkelijk bedeeld qua aantal kinderen. Zo sprak ik een vrouw die eenentwintig was en al drie kinderen had. De vraag die mij direct bekroop was, waarom is er hier geen project voor geboortebeperking? Europa of geen Europa, toen ik eenentwintig was kon ik ook geen drie kinderen onderhouden en nu nog steeds niet. Nederland kent wel een sociaal vangnet, maar 3 kinderen op je eenentwintigste, terwijl je zelf geen opleiding hebt gevolgd.. ook in Nederland zouden de vooruitzichten slecht zijn. Wat maakt dat mensen wel of niet kiezen voor een opleiding. Hebben ze een keuze? Is armoede echt een keuze, of het onvermijdbare lot? De vrouw zag er mager uit en de kinderen hadden dikke buikjes van ongezond of te weinig voedsel. Schrijnend om te zien. De strijd die deze vrouw elke dag moet leveren om zichzelf en de kinderen van voldoende eten te voorzien, een basisbehoefte, is groot. Het moet vreselijk zijn om je kinderen met honger naar bed te moeten sturen! De vrouw vertelde dat de buurt gelukkig wel enigszins op elkaar lette en kinderen bij geen eten ook rijst van de buren konden krijgen. Mensen  hebben weinig, maar delen wat ze hebben, fantastisch en beschamend tegelijkertijd! Door de tour door de sloppenwijk, waar vuil letterlijk huizenhoog lag opgestapeld, ben ik stilgezet bij mijn eigen levensstijl. Hoeveel deel ik met de mensen om me heen? En beschamend om te beseffen dat ik in een dusdanige overvloed leef, dat ik eten regelmatig bij het vuilnis deponeer.

Als Millennium Doener wil ik met anderen uit mijn omgeving nadenken over de vraag in hoeverre armoede een keuze is. Want wanneer blijkt dát  armoede een keuze is, dan moet hierop worden ingespeeld vind ik. Een project waarbij de onderste klasse van de maatschappij wordt gestimuleerd in het zoeken van een baan, het kiezen van een opleiding en het uitstellen/reduceren van het aantal kinderen. Ook ben ik sinds terugkomst  in Nederland bewuster gaan leven. Ik probeer korter te douchen, meer bewust te koken (o.a. vegetarisch) en te kopen (Fair-Trade). Kortom: bewuster leven.