Hello Everybody,

Dit is mijn laatste week hier in St. Lucia en wat zijn die 5 weken om gevlogen. Mijn hemel is echt onvoorstelbaar. Maar daaruit blijkt dat ik hier echt een toptijd heb gehad en dat ik van elke dag en nacht heb genoten die ik hier heb besteed. Dit is mijn laatste blog van mijn vrijwilligerswerk in St. Lucia en dan gaat het 2^de deel van de reis beginnen. Travelling from Durban to Cape Town. En natuurlijk ga ik jullie daar ook van op de hoogte houden. Eerst maar is mijn laatste week hier vertellen en dan gaan we de blog vervolgen op ‘ de vakantie’.

Maandag: Is de dag van het aftellen begonnen. Nog maar 5 dagen vrijwilligerswerk doen en dan is het echt over helaas. Maar goed daar zijn we nu nog lang niet. Dus in de ochtend ben ik samen met Shwele Clinic Pick ups gaan doen. Hierbij ga je mensen naar de Clinic brengen die nauwelijks kunnen lopen of helemaal niet en die geen familie meer hebben om voor hen naar de Clinic te gaan voor bv. medicatie ophalen. Dus we hebben in totaal 4 mensen naar de Clinic gebracht. Wel heel de ochtend in de auto maar goed, als je rijdt in Ezwenelisha vergeet je al gauw dat je in de auto zit zo mooi rijden is het daar. Dan geniet je juist van het rijden. Alleen maar bossen en bloemen en uitzichten waar je u tegen zegt. Ook hebben we 1 man opgehaald waarvan we vorige week HBC hebben gegeven en die graag een foto wou. Ik had beloofd dat te doen dus heb ik het ook gedaan. Toen we bij de man aankwamen en ik hem die foto gaf, was die alleen nog maar blij. Ik heb nog nooit zo’n blije oude man gezien die blij wordt van een foto. Dat gaf me echt een gelukkig gevoel. En die knuffel die, die me gaf. Onbeschrijfelijk hoeveel liefde daarvan af kwam. Nadat iedereen klaar was bij de Clinic brachten we ze terug naar huis toe en gingen wij zelf ook terug om te lunchen en klaar te maken voor de middag. In de middag hadden we planning staan dus moesten we voor de laatste keer de planning voor HBC doen en voor Nutrition. We waren lekker op tijd klaar met de planning dus konden we nog gelukkig even van het weer genieten in korte broek bij het zwembad. In de middag en avond hebben we de reis nog even verder gepland en alle hostels gebeld waar we graag naar toe willen. Dus alles van de 2^de reis is zo goed als geregeld. In de avond lekker niks gedaan en vroeg gaan slapen.

Dinsdag: in de ochtend gingen we met 3en naar de Clinic toe en ging er 1 helpen bij de man met ARV’s. Ik heb weer geholpen alleen was het anders dan de vorige keer. Ik heb nu alleen maar op de gang gezeten met een weegschaal naast me en me boekje en moest ik mensen gaan wegen die van de man vandaan kwamen. Dus het was een beetje een saaie dag, omdat het ook erg rustig was. Ik heb er maar 10 gezien terwijl we bij de bloeddruk meten er in 1 ochtend ong. 65 zien. Dus dat was wel even een groot verschil. Maar goed, dat heb je ook wel is. Zoiets kan je niet plannen en gelukkig maar. In de middag gingen we weer met ons opgestarte project fysio aan de slag. We gingen naar een Big mama en accident lady. Hierbij hebben we fysio oefeningen gedaan. Maar die naam van Big mama doet goed, want she was really big. Voor haar hebben we vooral oefeningen voor gedaan voor haar spieren en zodat ze wat meer beweging krijgt. Wat misschien wel beter is ook. Helaas kunnen we de vorderingen niet meer zien, maar ik geloof met heel mijn hart dat Shwele haar best gaat doen om te voor zorgen dat iedereen de goede zorg krijgt die ze ervoor nodig hebben. En de avond gingen we ja naar de standaard kroeg Reef even een afzakkertje doen en werd later dan verwacht maar ach. Mag van me laatste week hier ook wel genieten dus dat heb ik ook lekker gedaan.

Woensdag: Na een kort nachtje slaap weer opstaan om weer project HBC Khula te geven voor de laatste keer. Dit keer hebben we 4 mensen gezien, waarvan 1 jong meisje met brandwonden die heel mooi zijn geheeld en naar gogo with one leg, waarbij ik voor het eerst een echte badkamer heb gezien met een toilet en douche. Dat was wel echt heel speciaal om te zien, want vaak is het gewoon een kan met water en in een bak staan en het toilet staat een paar meter verderop. Dus dat was wel raar, maar mooi om te zien. Ook omdat deze vrouw niet kan lopen en in een rolstoel zit, is dit voor de vrouw makkelijker. Ook dit hebben vrijwilligers gedaan. Dus mooi om te zien hoe ons werk, hier toch mensen helpt. Daarna gingen we na andere 2 mensen gezien te hebben naar gogo with a stroke toe. En wat waren wij blij met ze alle. Toen we bij gogo with a stroke aankwamen zat ze helemaal recht op in een rolstoel, aanspreekbaar en kijkend in de ogen en deze vrouw heeft zo haar best gedaan. Want met trots liet ze ons zien hoe ver ze was met de oefeningen en van 2 weken op je bed liggen en niks doen naar opeens heel snel haar arm bewegen en meer gevoel in haar arm hebben. Wauwww, dat gaf ons zo’n goed gevoel. En ik had ook echt zoiets van eindelijk een resultaat wat we zien en dat met een project die we zelf hebben opgezet. Celina en ik keek elkaar aan en we bleven alleen maar lachen en lachen en die lach is ook heel de dag gebleven. De vrouw die was in contact met haar ogen veel beter dan vorige week. Echt geweldig. Te mooi om te zien. Toen we weg gingen vertelde de vrouw tegen Shwele hoe dankbaar ze was dat wij dit voor haar hadden gedaan en hoe blij ze was hoe ver ze nu al was. Dat doet je echt goed en dat is ook de reden dat ik hier ben. In de middag ging ik voor de laatste keer naar gogo 4 kids toe. Hierbij hebben 3 nieuwe vrijwilligers de kinderen les gegeven en ben ik samen met andere 2 vrijwilligers, Shwele en Lorna (staff) bezig geweest met een kippenhok. En het resultaat mag er zijn. Eerst graven, palen kapot slaan, palen in de grond slaan, heel veel draad gebruikt en gaas, zodat de kippen niet weg rennen. En het was die dag echt super heet dus zweten zat er wel bij. Maar goed, het resultaat was super geworden want het kippenhok is af en gogo was hier heel blij mee. Ze zei dat ze nu eindelijk de kippen uit de keuken kan houden zonder dat ze weg hoef te sturen. Weg sturen daarvan mogen jullie zelf iets voor invullen =) In de avond lekker even gezellig met me zus allen geskyped. Was wel even fijn en daarna lekker op tijd naar bed.

Donderdag: Na een heerlijke lange nacht geslapen te hebben was het tijd om weer naar ochtendproject te gaan. Ik ben samen met Sanne en nog een nieuwe vrijwilliger naar de Clinic geweest. Helaas was het erg rustig, maar zo konden we wel goed de nieuwe uitleggen hoe het in ze werkt gaat. Maar het was eigenlijk te rustig om daar met ze 3en te zitten. Rond half 11 kwam er een vrouw in de Clinic naar binnen, en die vrouw kwam gelijk naar ons toe omdat ze een man in haar auto had die helemaal niet goed werd. Ik ben toen gelijk een zuster gaan halen en ben samen met die zuster naar de auto gegaan. De man lag daar erg diep te slapen, maar je zag dat er toch iets niet klopte. Eenmaal toen de man in de rolstoel zat en in de spreekkamer zat, kreeg de man een insult. Best wel weer even heftig omdat zo te zien. En ook vooral omdat er op dat moment geen zuster in de beurt was ben ik gelijk 1tje gaan halen voor hulp. Want op zulke momenten wil je graag wat doen alleen kan dat helaas niet, omdat we niks mogen. De zusters gaven hem diazepam en daarna was het weer rustiger. Ik was toch erg verbaasd waarom iemand zomaar een insult krijgt en het blijkt dat die man zijn medicatie niet meer nam, omdat die het niet meer ophaalde. Dat komt dan best hard aan. Maar goed, daar moet je even door heen zetten en we kregen nog wel een leuk compliment van de hoofdzuster dat we goed hadden geholpen. Dus al met al werd het toch beetje hectisch. In de middag was mijn allerlaatste keer Nutrition in Khula en dat vond ik best moeilijk. Voordat we echt Nutrition gingen doen, moesten we eerst nog even 3 mensen van de HBC zien en daarbij was 1 man die een zeldzame ziekte had en die dus 1 heel dik been heeft en een enorme grote wond op dat been zat. Echt bizar om dat te zien, maar vooral erg interessant. Ondanks alle omstandigheden wat die man had zag die wond er goed uit. Hij verzorgde het iedere goed en dat zie je ook terug in de wond zelf. En dat doet mij als verpleegkundige goed. Na de 2 andere bezoeken gingen we dan naar Khula toe voor de Nutrition. Eerst gingen we naar Veronic toe met haar 4 leuke kinderen. Het ging gelukkig beter dan vorige week en dat was in haar gezicht ook erg te zien. Er was meer hoop en meer blijheid van haar gezicht te lezen dan toen ze zo’n pijn had vorige week. Dus gelukkig werkt de medicatie die ze heeft wel. Na het wegen en meten en de E-pap gegeven te hebben heb ik haar een onwijs dikke knuffel gegeven en haar bedankt voor haar openheid en het familiegevoel die ze bij haar thuis gaf. Ook zij vind het erg jammer dat ik wegga en ze bedankte me voor mijn openheid en goede zorgen die ik haar de afgelopen 5 weken heb gegeven. Na echt voor de laatste keer haar tuin uit te zijn gereden, reden we naar Qiniso toe, die echt mijn jongen is geworden. Bij elk bezoek als we daar zijn wil die gelijk spelen en is die zo trots op zijn Engels en wil die gelijk alles doen samen met mij dat die bijna vergeet dat die ook nog gewogen en gemeten moet worden. Dus net zoals alle andere keren ben ik hem eerst gaan wegen en meten en daarna lekker even met hem gedanst en gek gedaan. Zoals altijd. Ook hier was het erg moeilijk om afscheid te nemen. Ik had toevallig mijn Adidas schoenen aan en hij wilde ze graag even passen. Nadat die ze had gepast kon die ze ogen er niet meer van af houden en vroeg ik hem of die ze graag wilde hebben. En dat wilde die. Dus ik heb een jongen heel erg blij gemaakt met mijn schoenen. Het doet me goed dat ik persoonlijk iets aan iemand kan geven zodat ik echt weet dat het naar iemand toe gaat die het nodig heeft. Hij was zo verbaasd dat die het haast niet geloofde. Ook al zijn ze veel te groot voor hem, hij is er blij mee en dan ben ik ook blij. Bij het afscheid nemen zei die heel lief: Bye Bye my lovely friend, dat ik het haast niet droog kon houden en dat ik maar snel terug moest komen. En dat hoop ik ook snel te doen. Pff moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ook nu ik dit weer schrijf, krijg ik weer tranen in me ogen, maar niet alleen van verdriet maar vooral van het plezier en genot wat ik daar heb gehad.

Vrijdag: Het is nu dan echt de aller laatste dag van projecten. Dus vandaag is het alleen maar genieten, genieten en nog is genieten. Maar dat doe ik al heel de week, maar goed nu echt nog voor de laatste keer genieten. In de ochtend gingen we met ze 8ten naar Gogo ramps toe om bij een huis een ramp te maken. Zoals altijd loop het niet geheel volgens plan. Want we hebben ipv. Een ramp een vloer gelegd. Nouja gelegd, meer zand, cement en water mengen en glad strijken dan een vloer leggen. Maar goed we waren wel heel de ochtend bezig ermee en we waren na 12.00 uur nog niet klaar en daar baalde ik wel even van, omdat ik nu zoiets had nee dan kan ik niet Nutrition doen. Dus had ik baal moment, maar gelukkig was die snel over want we werden terug gebracht voor de lunch en kon ik mijn project doen. Er zijn wel 4 mensen nog gebleven om het af te maken, want anders werd het geen mooie gladde vloer wat gogo juist wel moet hebben met haar rolstoel. In de middag dus de laatste keer Nutrition in Ezwenelisha. Eerst gingen we naar me meisje Minhele toe en wat heeft zijn mijn hart gestolen. Wat een blij, vrolijk, mooi en prachtig meisje. Toen ze de auto hoorde was het gelijk opstaan en lachen en hoorde je haar al van ver. Geweldig om te zien en ja hoor daar kwamen de tranen. Vooral in de auto samen met haar voor de laatste keer en hoe zij genoot hield ik het niet droog. Zelfs Shwele had het zwaar. Na Minhele gingen we naar Sipho toe en die jongen doet het zo goed dat ik hem gezegd hebt van als ik terugkom dat die een sterke, gespierde jongen is geworden. En gelukkig wordt zijn verlegenheid ook steeds minder dus hij lach helemaal in een schuur. Na Sipho gingen we naar Sania toe om ook daar afscheid te nemen en ze was gelukkig beter dan vorige week. Wat heb ik een respect voor deze vrouw. Bij elke ziekte of tegenslag die ze heeft vecht ze zo hard terug dat ze elke keer weer beter wordt. En klagen ho maar, en gewoon doorwerken. Echt respect. Helaas was Nelly er niet, maar daarvan had ik gister al afscheid genomen en ik hoop dat haar huid er steeds beter uit gaat zien met de medicatie die ze nu heeft en de behandeling die ze krijgt in Durban. Want zij verdient beter dan wat ze nu heeft. Al deze mensen hebben een plekje in mijn hart gekregen en ik ga ze allemaal hartstikke erg missen. Bij elk afscheid kreeg ik een dikke knuffel en dat deed mij heel goed.

Na project was het thuis om dan ook afscheid te nemen van Shwele, Nokatemba, Mumsy, Patricia en Nonhlanha. Onze zulu dames van het huis. Als cadeau hadden we 4 foto’s uitgeprint voor Shwele met een kaartje erbij, waardoor Shwele helemaal blij werd en emotioneel. De woorden die zij zei over ons zijn onbeschrijfelijk en mooi dat ook hierbij de tranen vielen. Ook heb ik Shwele een zak kleding gedoneerd voor haar dochter en ik hoop dat ze er erg blij mee is. Shwele was dat in ieder geval wel. En dan is het echt tijd om te gaan. Nog 2 nachten en dan is het echt tijd. Gelukkig hadden we in de avond nog een afzakkertje. Ja weer Reef en Dune, om lekker van alle mooie momenten te genieten en om gewoon lekker met ze alle samen te zijn.

Zaterdag: Nou het laatste weekend van ons en de zon schijnt. Dus Celina en ik hebben heeeeeeeeeel de dag lekker in onze bikini voor de eerste keer in St. Lucia bij het zwembad in de tuin van het vrijwilligerswerk gelegen. En we hebben eindelijk een kleurtje gekregen. Dus wit zijn we niet meer. En heel de dag hebben we ook niks uit gevoerd. Alleen maar genieten van de zon en onze laatste dag. Als afsluiter hebben we de sunset gekeken vanaf de Jetty en daarna hebben we heerlijk gegeten bij Alfredo’s. Het was een perfecte afsluiting voor een perfecte tijd in St. Lucia. Niet alleen het eten maar ook de wijntjes waren er heerlijk. En de eigenaar gaf ons nog een lekkere borrel (amarula) dus we hebben gelachen die avond en veel ook. Met een paar wijntjes op moesten we onze koffer nog inpakken. Dat ging aardig met veel gelach en af en toe wat boze woorden waren we binnen een uur klaar om dan echt de aller laatste keer te gaan chillen bij Reef en Dune. De perfecte dag, perfecte sunset, perfect eten dus gewoon een perfecte afsluiting.

Zondag: Vandaag is het dan echt zover. Vandaag is de laatste dag van reis nummer 1 en begint de eerste dag van reis nummer 2. Na mooi afscheid van vrijdag en gister kan ik nu ook goed beginnen aan mijn 2^de reis. Om half 8 in de ochtend klaar staan om te vertrekken. Dus nu ook niet heel lang geslapen, maar goed we moeten nog 2,5 uur met de bus dus slapen doe ik dan wel. Dus op naar mtubatuba om daar vervolgens over te stappen op de bus vanuit Thanda (andere vrijwilligersproject) en dan op naar Durban te rijden. Ook vandaag is het een super mooie dag dus dat was wel jammer dat we veel in de bus hebben gezeten. Maar klagen doen we niet. Want eenmaal op the airport van Durban, cappuccino drinken gingen we op zoek naar de shuttle service om de reis echt te laten beginnen. Lang hoefde we niet te zoeken, want om de hoek zat die en er was plek genoeg. Dus hup om 12.00 uur de shuttle in en om 13.00 uur waren we bij onze 1^ste bestemming: Banana Backpackers in Durban. Even alles gezien en snel korte broek aan, insmeren en hup op naar het strand en lekker genieten van onze eerste vakantiedag. Vroeg slapen, want morgenvroeg gaan we alweer om 06.45 met de BazBus naar Coffeebay. Al met al een prachtige dag, mooi weer, mooie stad en vooral veel genieten en bekijken van Durban.

Nou dames en heren ik hoop dat dit weer genoeg was om te lezen. Ik hoop dat jullie het weer met veel plezier lezen, als ik het schrijf. Ik ga door met bloggen, want ik denk dat ik weer veel nieuwe ervaringen ga mee maken en veel zien van Zuid – Afrika met de 2^de reis. Ik ben de klaar voor en ik hoop jullie ook.

Veel Liefs Kyra