Dat je als 17-jarig, blank meisje met blonde haren uit Nederland met een 11-jarig meisje uit de townships in Durban zo'n bijzondere middag kunt hebben, had ik van tevoren absoluut niet gedacht. We ontmoetten elkaar toen ik het township in kwam lopen. Zij kwam op mij af en pakte mijn hand. ''What's your name?'' vroeg ze aan mij. Ik moest mijn naam denk ik wel 10 keer zeggen voordat ze het goed na kon zeggen. En zo ging dat ook met haar naam. Ik vind de Zulu namen echt prachtig, maar ik kan er geen een onthouden. We hebben samen een heel stuk gelopen en ze bleef maar praten! School, familie, vriendinnetjes: alles kwam aan bod. Natuurlijk wilde ze over deze onderwerpen ook alles van mij weten. Soms iss dat moeilijk, omdat je weet dat jouw situatie heel anders, misschien beter, is dan die van haar. Tegelijkertijd is het ook belangrijk om altijd eerlijk te zijn, en om te laten weten hoe je ergens over denkt. Ze vertelde me dat ze met zijn elven in een huisje wonen. Ik schrok daarvan en dat zag ze. Ze vroeg ook aan me met hoeveel wij thuis wonen. ''We're with four,'' antwoordde ik. Ze kon het haast niet geloven. We vervolgden onze weg en het was echt onwijs gezellig. We hebben samen nog wat foto's gemaakt die toch wel heel erg veel voor mij betekenen. Het was echt bijzonder om zo met een kindje te praten over het hele dagelijks leven van haar en van mij. We vonden het allebei heel erg dat ik na een tijdje toch echt weer weg moest. ''I will miss you, take care!'' zeiden we tegen elkaar. Nog een dikke knuffel en toen was het echt tijd om terug te gaan. ''We're different,'' zei ze nog snel, ''But we're also the same. I love you and I will miss you''