Hallo allemaal,

Het is weer een tijdje geleden, maar hier ben ik weer. Ik heb het de laatste weken best druk gehad met van alles en nog wat en de blog was dus helaas een ding waar ik even geen tijd voor had.

Vrijdag 1 augustus ben ik s’ morgens naar het weeshuis gegaan om te zorgen dat ze een ontbijt kregen. s’ Middags ben ik samen met Yonne naar de markt in WaleWale gegaan en daar heb ik verschillende stoffen gekocht om een mooie jurk of rok van te maken. Op de terugweg in de taxi begon het superhard te regenen. In Wulugu aangekomen regende het nog steeds en dus moesten we in de stromende regen naar huis lopen. Het was letterlijk een riviertje buiten. s’ Avonds hadden we bij Janet haar huis afgesproken met een man die voor ons zou dansen. Bij Janet verblijven ook drie Nederlandse vrijwilligers dus hebben we gezellig met zijn 5en gekaart.De man die voor ons ging dansen wou ons graag het dorp laten zien waar zijn familie woonde, omdat daar een heksenkamp was. Maar helaas kon hij dit zelf niet meer doen want hij zou die dag erop voor 4 weken ergens gaan studeren. Dus zijn Yonne en ik de volgende dag met een vriend van hem naar dat dorp Gambaga gegaan. Daar waren de familie leden van die jongen en die waren helemaal enthousiast en gingen overal mee heen. Eerst moesten we naar de chief van het dorp om toestemming te vragen om het heksenkamp te betreden. Eerst moest er een andere man komen om ons te vertellen hoeveel geld we aan de chief moesten geven. Toen moesten we op onze blote voeten een kamer betreden waar de twee oudste mannen van het dorp zaten en de chief, de twee oudste mannen vertaalden wat de chief wou zeggen. We hadden de chief 20 cedi gegeven. Eenmaal in het heksenkamp vertelde de zus van de jongen dat er nu geen heksenkrachten meer zijn, maar dat de mensen die daar zitten door hun familie of andere mensen in hun dorp worden beschuldigd dat ze een heks zijn en dat ze iemand hebben vermoord. Als dit gebeurt kunnen deze vrouwen naar het heksenkamp vluchten, want anders zullen de dorpelingen achter hun aankomen. Vroeger waren er wel echte heksenkrachten, maar die werden dan bij iemand door een of andere spreuk afgenomen en hierdoor zijn er nu geen echte heksenkrachten meer. Na het heksenkamp gingen we terug naar het huis van die familie en de zus ging ons helemaal haar fotoalbum laten zien. Echt hele lieve mensen. Toen we eenmaal weggingen begon het weer mega hard te regenen. Toen we in de trotro zaten vertelde de man die met ons mee was gegaan dat hij graag had gewild dat we daar waren in het koude seizoen. Dus ik vroeg hem hoe koud het dan was in het koude seizoen en hij zei ‘dan is het maar 20 graden’ ik dacht waaaatt 20 graden dan zijn wij helemaal blij in April.

Op zondag ben ik lekker in Wulugu gebleven. Ook was mijn lieve zus jarig, als ik terug kom is het feestje pas toch? :P  Ik had veel plannen voor deze dag, maar terwijl ik aan het kleren wassen was kwam er een weesmeisje Abena mij helpen en zij bleef eigenlijk de hele middag hangen. Tijdens mijn lunch kreeg ik zoals gewoonlijk mijn eten niet op en dus gaf ik het aan Abena. Zij kan echt veel eten. Ook had ik haar een stukje snelle jelle gegeven en ook aan de dochter van John en aan Tony. Zij vonden dit wel heel lekker, maar heel apart. Tegen de avond heb ik eventjes met Jan gebeld dat was wel heel fijn, soms is het wel even fijn om iemand zijn stem te horen en vooral die van jan J. In de tussentijd was Abena op mijn schoot inslaap gevallen en ze wou niet echt meer wakker worden.

Maandag ochtend ben ik weer naar het weeshuis gegaan, waar de kinderen heerlijk gingen tekenen. Ik liet de kinderen allemaal een mooie tekening met hun naam maken, zodat ik deze voor ze kon ophangen. Rond de tijd dat de kinderen moesten opruimen wouden ze niet opruimen. Dan is het zo jammer dat je dan gewoon boos moet worden voordat de kinderen eindelijk eens luisteren.

Op dinsdag ochtend tijdens het ontbijt kwamen er veel weeskinderen langs om te wachten op mij zodat we samen naar het weeshuis konden lopen. Helaas was één van de puppy’s Scooby al een paar dagen ziek en vond hij te veel aandacht niet leuk. Een van de kinderen ging heel druk tegen hem doen en dus probeerde ik hem tegen te houden alleen dit was helaas met als gevolg dat Scooby mij beet. Je zag gelijk aan de hond dat hij schrok, want hij hangt heel erg aan mij. Als ik naar de wc ga gaat hij met mij mee en gaat hij voor de deur zitten piepen tot ik er uit kom en als ik mijn kamer binnen ga blijft de hond eerst even piepen en uiteindelijk gaat hij voor mijn deur liggen.  Omdat hij een hond is en nog geen injecties heeft gehad ben ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis gegaan voor rabiës injecties. Wat is dat een gedoe zeg in het ziekenhuis hier. Eerst moet je aan één iemand uitleggen wat er gebeurd is, dan maken ze papieren voor je aan. Dan kan je verder naar een zuster die je hartslag en gewicht meet en weegt. Maar dit alles bij elkaar moet hier al meer dan een uur duren. Daarna ga je in een wachtrij zitten naar een dokter. Na een tijdje daar gezeten te hebben zij Micah dat we voor moesten dringen en dus gingen we de dokters kamer binnen. Toen zeiden ze ‘oké jij bent de volgende’ dus dat was ook  zo ik werd naar binnen geroepen. En er zitten zo’n vier mensen in die kamer en ze zitten een beetje te kletsen en op hun telefoon te spelen en foto’s te kijken. Na een tijdje richtte ze zich eindelijk tot mij en vroegen ze wat er aan de hand was en dus vertelde ik ze dat. Die mensen zeiden gelijk dat ik de hond niet moest vermoorden, maar dat zou ik nooit doen. Maar ze zeiden als hij wel rabiës heeft, omdat hij zich de laatste paar dagen zo raar gedraagt, gaat hij binnen twee weken dood. Ze wouden deze tijd eerst afwachten voordat ze mij een injectie wouden geven. Maar dat wou ik niet dus ik ging doorvragen en doorvragen en toen wouden ze eindelijk de injecties tegen rabiës geven, maar de andere die mijn dokter in Nederland had geadviseerd wouden ze nog niet geven. Dus moest ik nog weer moeilijk gaan doen. Dus uiteindelijk vertelden ze dat er dan een dokter uit Bolga moest komen wat anderhalf uur rijden is, maar hij was binnen een uur in het ziekenhuis dus daar klopte iets niet. Toen zou hij mij als eerste helpen, maar zoals gewoonlijk gebeurde dat natuurlijk niet. John kwam in die tussentijd ook naar het ziekenhuis en hij was behoorlijk boos dat het ziekenhuis me niet direct gewoon de injecties gaf terwijl als je het afwacht en hond blijkt rabiës te hebben dan is het te laat. Dus uiteindelijk de dokter erbij weer het hele verhaal opnieuw uitleggen en jahoor eindelijk na wat gezeur krijg ik dan toch de injecties. De eerste keer 2 injecties, 1 tegen rabiës en 1 immunoglobuline en hierna moet ik nog 4 keer terug komen voor een rabiës injectie. Maar ja dan moeten we nog wel een uur wachten op degene die de injecties geeft. Dus eigenlijk is het een dag van wachten om niks. Toen ik terug was in Wulugu ben ik direct weer naar het weeshuis gegaan, waar geen kinderen meer waren, omdat ik er toch niet was. Dus heb ik hun mooie tekeningen die ze de dag ervoor hadden gemaakt opgehangen en heb ik een poster van de wereld opgehangen.

Woensdag zijn John en ik eerst naar het weeshuis gegaan om de kinderen eten te geven en om te zien hoe de jongens bezig waren met een andere hele oude muur afbreken. Deze muur stond namelijk in het pad van waar de nieuwe muur komt. Nadat we dit gedaan hadden zijn we naar WaleWale gegaan om cement te halen zodat de man die alles gaat bouwen de volgende ochtend kon beginnen. Toen we terug kwamen zijn we gelijk weer naar het weeshuis gegaan waar de kinderen helemaal blij waren dat hun tekeningen aan de muur hingen. Ook moesten er nog een paar kinderen er één maken dus die gingen dat vol enthousiasme doen. s’ Avonds kwam eindelijk de dierenarts om Scooby te checken, maar Scooby lag lekker op mijn voeten te slapen en wou dus liever niet gestoord worden. De dierenarts probeerde hem te pakken, maar Scooby was sneller en greep hem al. Hierna pakte de dierenarts de hond heel stevig beet en nam hem mee. John zegt dat hij de vrijdag waarschijnlijk terugkomt, omdat ze nu iets uit zijn tong gaan verwijderen waardoor hij zich ziek voelt. Ik snap er eerlijk gezegd nog weinig van.

Donderdag zou de man ’s morgens vroeg beginnen met bouwen, maar toen hij er was, was nog niet alles geleverd en dus ging hij weer naar huis en zou hij de volgende dag beginnen. Toen ik s’ morgens op het weeshuis aankwam was er weer geen kind en dus gingen ik en John naar WaleWale om touw te kopen want de schommel die ze aan de boom hadden gemaakt was kapot en omdat Juliet de dochter van John ook naar het ziekenhuis ging voor een injectie tegen Rabiës. Eenmaal terug in Wulugu ging ik weer naar het weeshuis om de kinderen eten te geven, maar weer waren de kinderen er niet. Maar gelukkig was Tony er en die ging langs alle landen waar de kinderen dus blijkbaar moeten werken om ze op te halen. Uiteindelijk waren alle kinderen er.

Vrijdag ochtend gingen we eerst kijken bij het weeshuis, want ja de mannen waren begonnen met werken aan de muur. J John zou mij eerst naar het ziekenhuis brengen voor de tweede injectie en dan zouden we direct doorgaan naar Tamale. Waar ik met Jessie had afgesproken om verder te reizen naar de Kintampo watervallen. Maar John wou eerst nog even de mannen bij de bouw helpen en dus ging Micah mij naar het ziekenhuis brengen. Ik had ze 10 cedi voor benzine gegeven, maar wou hij perse bij een verder weg tankstation tanken omdat die goedkoper was en dus stonden we op 300 meter van het tankstation stil. Micah is op de fiets van een jongen die we tegen kwamen naar het tankstation gefietst en heeft daar benzine gehaald. Eenmaal weer rijdend zijn we veel gestopt om lifters mee te nemen. En dus eindelijk aangekomen in het ziekenhuis voor alleen een injectie, word er weer moeilijk gedaan. Ze waren vergeten mijn datums op te schrijven en dus moesten ze dat eerst weer uitzoeken. Ook wou ik mijn dossier mee met een goeie bon voor mijn verzekering, maar daar deden ze ook weer een uur over. Toen moest ik wachten op degene die mij ging injecteren en toen was hij er eindelijk en deed hij weer heel moeilijk en ging hij met allerlei andere mensen kletsen. Uiteindelijk heb ik de injectie gehad en konden we weer terug naar Wulugu, waar John gelukkig al op me zat te wachten. We zijn gelijk doorgelopen naar de taxi stop plaats waar we nog een uur op een trotro hebben gewacht. Eenmaal in de trotro was het nog een rit van 2 uur naar Tamale maar ik had gelukkig wel genoeg ruimte om te zitten, want hij zat niet helemaal vol. Eenmaal in Tamale zette John me bij een busstation af waar Jessie ook heen zou komen. Daar zaten een groep mannen die zaten te klagen dat blanke mensen te veel geld hadden en dat ze meer moesten geven. Dus ik zat daar al van ‘oké gewoon negeren’. Uiteindelijk begonnen ze ook tegen mij te zeuren over dat ik mijn telefoon aan hun moest geven en dat ik geld moest geven. Maar dat wou ik dus niet en toen begonnen ze boos te doen dat ik rijk was en dat ik dat gewoon moest geven en dus vertelde ik hun dat ik niet rijk was en dat wij in Europa hard werken voor ons geld en dat alles veel duurder is in Europa. Maar toen zeiden ze kijk naar je kleren, kijk naar je sieraden en kijk naar je tas je bent echt wel rijk. En ik wou het ze dus nog steeds niet geven, wat me logische lijkt. Gelukkig kwam Jessie net aanlopen en een taxichauffeur die vroeg waar we heen gingen en die heeft ons naar het trotro station  dat naar Kintampo vertrekt gebracht. Daar zijn we in een trotro gestapt alleen die vertrok pas als hij vol was en dat was na twee uur pas ofzo. Wel heb ik hele leuke slippers gekocht. Toen hij vertrokken was, was het ongeveer drie uur rijden naar Kintampo. We vroegen de bestuurder of hij het Life hotel kende die ons aanbevolen was en of hij daar langs reed. Maar hij reed daar niet langs, maar hij stopte bij een taxi en gaf hem de opdracht om ons naar het hotel te brengen. Onderweg gingen we een beetje afgelegen paden in en we dachten echt van oohh waar belanden we, wat voor hotel zou het nou weer zijn. maar echt we kwamen binnen in het hotel en overal tegels en een hele nette receptie.

Eenmaal op onze kamer waren super blij we hadden tv, koelkast, hometrainer :P, normale douche, wc, en ventilatoren. Hihi echt dat was de meeste luxe die we in deze 5 weken gehad hebben.De volgende dag hebben we lekker tot een uur of 9 op bed gelegen. Daarna hebben we ons klaargemaakt om naar de watervallen te gaan, maar eerst nog even een lekker ontbijtje gehad. Er waren 3 watervallen echt super mooi en de laatste was de grootste hier zijn we de hele middag gebleven. Toen wij aankwamen waren er alleen drie Italianen die met mij op de foto wouden, waarom ik heb geen idee? Deze gingen al vrij snel weg. En wij gingen op een steen in de zon liggen. Al snel kwamen er echt hordes Ghanese mensen en allemaal wilden ze met ons op de foto. Echt niet te begrijpen we hadden dat nog nooit zo gehad. Ik denk dat er in totaal die dag wel 100 foto’s van ons gemaakt zijn. ik wou ook graag zwemmen maar niemand zwemt daar in een bikini dus durfde ik dat eigenlijk niet zo goed. Ook was er weer een ‘stoere’ kerel dat dacht hij tenminste die vond dat ik hem mijn telefoon moest geven. Ik moet eerlijk zeggen ik ben dat geschooi echt behoorlijk zat. Ik kan er ook best boos om worden. Als kinderen het doen snap ik het nog wel die weten niet beter, maar volwassenen die zelf best nog wel geld hebben moeten toch beter weten. Aan het einde van de middag zagen we ineens twee Belgische meisjes die ook gewoon in hun bikini gingen zwemmen en dus ging ik maar mee. Nou dat had ik beter niet kunnen doen. Eerst ging het nog wel ik klom onder de waterval en gleed uit dus hielp een man mij. Hij was heel aardig maar al die andere mannen waren verschrikkelijk. Ook ging ik van de waterval afglijden dus nu blauwe plekken daarvan en van de val.

Hierna gingen we gauw terug naar het hotel waar we vroegen wat voor eten ze hadden, maar ze hadden helaas alleen rijst. Dus belden we de taxi weer en die bracht ons naar een restaurant. Daar aangekomen vroegen we de man wat voor eten ze hadden toen zij hij dus ook alleen rijst dus wij helemaal teleurgesteld. Dus die man zegt ‘or maybe french fries’ haha dus wij helemaal happy lachen. Jaaa dat willen we. s’ Avonds hebben we in het hotel lekker tv zitten kijken. Haha wat je tv kijken noemt want we keken dus de hele tijd reclames van zo’n hd ontvanger, maar in deze reclames zag je de  hele tijd hele kleine stukjes van series of van discoverie of tlc. Het was gewoon even om goed acteer werk te zien en goeie tv inplaats van die slecht series uit ghana.

De volgende ochtend waren we rond kwart over 10 klaar met alles om naar het trotro station te gaan, om terug te gaan naar Tamale. Hier hebben we een behoorlijk tijdje moeten wachten op een volle trotro, want het is zondag ochtend dus bijna iedereen is naar de kerk. Uiteindelijk vertrokken we  en na een paar uur waren we in Tamale waar we weer op een trotro naar Bolga (Wulugu) moesten. Helaas was er in die trotro nog maar 1 kaartje en we waren met zijn tweeen en dus moesten we wachten op de volgende trotro, maar gelukkig was het toen al vechten voor de kaartjes en zat die dus al gauw vol. Ik was rond een uur of half 7 thuis dus net voordat het donker werd, alleen Jessie moest nog wel een tijdje rijden. Rond half 9 kreeg ik een berichtje dat ze veilig thuis was.

 Toen ik terug kwam was John helemaal enthousiast en sleurde me zowat mee op de moter naar het weeshuis. Maar echt ik was zo blij toen ik bij het weeshuis aankwam om het resultaat van 2 dagen werken te zien. Ze zijn al zooo ver. Alleen helaas is het cement op en dit moet wel weer komen. Maar hier moet eerst geld voor komen, dus dat moeten we eerst afwachten. Ik kijk er dan naar en dan denk ik  ‘ach zal ik het gewoon zelf betalen? Maar dat heb ik nu al zo vaak gedaan dus het word een beetje krap jammer genoeg. Ik zal graag willen zien dat die kinderen hier kunnen slapen en niet meer op het land hoeven te werken, daar zijn ze veel te jong voor.

s’ avonds moest Juliet even via mijn laptop een mailtje naar haar docent sturen voor extra punten. Ze durfde me bijna niet te vragen of ik wou helpen en dus zei ik dat ze me altijd alles mocht vragen. Daar was ze helemaal blij mee. Het was wel heel lief om te zien hoe onhandig het met dat mailen ging, maar uiteindelijk hebben we er iets moois van gemaakt.  Ze vroeg me ook of we van de week een facebookpagina voor haar kunnen aanmaken dus dat gaan we zeker doen J. Julliet vertelde me ook dat Scooby even terug is geweest, maar dat hij dus alleen maar zielig om zich heen zat te kijken en dat hij in een hoekje bij mijn slaapkamer lag te liggen en dus heeft de dierenarts hem weer opgehaald om hem nog iets meer te laten herstellen, maar ik heb hem nog steeds niet gezien.

Ik had deze nacht niet zo goed geslapen ik had echt nachtmerries over Scooby dat hij doodging. Na het ontbijt ging ik naar het weeshuis. Waar maar 3 wezen waren, de rest was weer verplicht om op het land te werken. Dus heb ik de 3 wezen eten gegeven en heb ik samen met Tony de schommel gemaakt. Gelijk waren de kinderen helemaal blij. Toen ik terugkwam voor de lunch vertelde Deze avond proberen we bij alle wezen langs te gaan om die mensen goed duidelijk te maken dat de kinderen er niet zijn om te werken. John was echt behoorlijk boos dat ze weer op het land moesten werken. s’ Middags waren er iets meer wezen, deze gingen rustig hun gang en waren lekker rustig aan het spelen. Op een gegeven moment had ik mijn camera aan Tony gegeven om foto’s te maken, hij heeft er genoeg gemaakt. s’ Avonds keek ik de foto’s terug en had Tony overal frames om heen gezet haha dat had ik zelf nog niet eens ontdekt op mijn camera.

Na het eten zijn John en ik op pad gegaan om bij de weeskinderen langs te gaan. Bij het eerste huis aangekomen ligt een man helemaal voor pampers en er rennen een stuk of twintig kinderen om heen, waarvan 2 weeskinderen een tweeling Alashan en Fusien en blijkbaar waren alle andere kinderen gewoon van hun zelf. De man schrok behoorlijk om John te zien en ging gelijk rechtop zitten en heel vriendelijk tegen de kinderen doen. De man beloofde dat hij de tweeling niet naar het land zou sturen, de tweeling rende gelijk naar me toe om me te knuffelen en john een hand te geven om ons te bedanken. In het volgende gezin zat nu 1 meisje Namiche, de vrouw die haar verzorgde zag er wel lief uit, maar haar echte kinderen waren heel gemeen tegen het meisje. Dit meisje praat eigenlijk heel weinig, maar je ziet soms wel dat ze ongelukkig is. De man kwam vlak na ons thuis en ging gelijk het meisje aandacht geven en tegen mij zeggen dat ze vooruit gaat. Hij vroeg ook of ze ooit tegen mij praatte dus ik zei ja, want dat doet ze ook tegen mij alleen heel zachtjes en onzeker. Ze komt wel steeds zekerder naar voren gelukkig. Eerlijk gezegd vond ik de man een beetje een gladjanus die geloof ik niet altijd goed is voor het meisje.

De volgende dag had ik een beetje moeite met opstaan, maar uiteindelijk stond ik natuurlijk gewoon op. John en ik zijn naar WaleWale gegaan om mijn derde injectie tegen Rabiës te halen, wat dit keer dus verrassend snel ging. John ging goed achter iedereen aan en binnen een half uur waren we weer weg J. Hierna zijn we naar huis gegaan. Ik ben daarna bijna direct doorgegaan naar het weeshuis waar een stuk of 10 weeskinderen waren. Gelijk vanaf het begin waren de kinderen vrij vervelend. 2 jongens Fudu en Ahmed waren eerst al om een spel ruzie aan het maken dus heb ik die afgepakt en ze naar buiten gestuurd. Nog geen 5 minuten later lagen ze buiten te vechten, maar dan ook echt hard vechten. Op dat moment denk ik ‘oke ik moet ze in een hoek zetten’ ook al zouden ghanesen ze slaan tot ze stoppen. Ik wil dit op mijn manier doen. We hebben twee kleine hokken voor de ezels. Ik heb de ene in het ene hok gezet en de andere in het andere hok. Eerst kwam eentje er telkens weer uit, maar dan liet ik ze er dus steeds langer in zitten dus na een tijdje snapte hij het. Onder tussen zaten er een paar kinderen binnen weer vervelend te doen. Ze maakten een complete troep en ik wou dat ze het opruimden, maar daar waren ze het niet echt mee eens. Natuurlijk hebben ze het wel gedaan. Daarna heb ik ze een paar stiften gegeven en een paar kleurboeken. Hierna ben ik weer naar Fudu en Ahmed gegaan en heb ze meegenomen naar een bankje waar we konden zitten om te praten, maar dit wouden ze niet en dus moesten ze daar blijven zitten. Ik ging even naar binnen om bij de andere kinderen te checken en ik kom terug en ineens hebben ze de bal die op 5 meter afstand van hun lag vast dus vragen hoe hij daar kwam.

Uiteindelijk antwoorde Ahmed dat Fudu hem had gepakt dus vroeg ik dat aan hem, maar hij wou niet antwoorden. Ook wouden ze beiden niet vertellen waarom ze aan het vechten waren en dus heb ik ze weer terug gestuurd. Na een tijdje zei Ahmed wat er was en zei sorry tegen Fudu, maar Fudu wou dat niet tegen hem zeggen dus die moest nog even blijven zitten. Uitendelijk heeft hij geen sorry gezegd en luisterden de kinderen haast allemaal niet. Namiche lag lekker te slapen binnen en 2 wat oudere wezen zaten alle stiften en potloden uit te zoeken dus dat was wel heel lief. Aangezien ik dat net een week geleden had gedaan en het nu allemaal al weer door elkaar lag.

s’ Middags ben ik met Micah naar WaleWale gegaan op zoek naar All Stars die mij pasten, maar helaas niet gevonden.En morgenochtend gaan we bij Scooby kijken bij de dierenarts en naar het politiekantoor, want een paar weken geleden is mijn telefoon uit mijn kamer gestolen.

Tot zo ver weer een hele greep uit mijn gebeurtenissen hier. Nog steeds is er niet genoeg geld om de bouw af te ronden. Ik hoop dat er een paar zijn die mij en natuurlijk de kinderen heel blij kunnen maken met een kleine donatie. Bekijk ook vooral de foto's van de vorderingen!

Heel veel liefs,

Sharon (nog maar 2,5 weken te gaan :O)