Lieve facebook vriendjes en vriendinnetjes, hier een kleine update vanuit Puerto Cabezas!

Het is al weer vijf weken geleden dat ik op schiphol stond met pa, ma en Ries, maar het voelt slechts als een dag of vier geleden. De tijd gaat hard als je het naar zin hebt, ik kan het spreekwoord bij deze bevestigen! Ik heb het echt onwijs naar m'n zin hier aan de andere kant van de wereld, zo'n 8500km van jullie koude kikkerlandje verwijderd! Misschien had ik wel iets eerder een verhaaltje moeten schrijven, want nu moet ik in één keer vijf weken samenvatten. Iets wat best een uitdaging is, als je in een land als dit terecht komt.

De reis ging best snel, mede doordat we van Amsterdam naar Houston een half leeg vliegtuig hadden en dus languit op drie stoelen konden liggen, genietend van 1001 films en series. In Houston moesten we wel even zoeken hoe het ging met onze bagage, daarom zijn we twee keer de douane door geweest. Alle verhalen over strenge douna mannen met grote guns kon ik wel snel overboord gooien. Dan was schiphol nog strenger, want daar kwam ik niet door de full bodyscan, omdat ik niet dezelfde persoon was als die op de foto in m'n paspoort... In Nicaragua was het helemaal fraai trouwens, daar kon je zo langs de scanners lopen. Dan sta je ineens buiten het vliegveld, in Managua, een graad of 28. Op z'n minst 32 taxi chauffs die je bagage al bijna in hun iets wat achterhaalde auto hebben staan, terwijl wij een gratis shuttlebus naar ons hotel hadden. Gelukkig sloot een vriendelijke man zijn winkel even om ons de goede weg te wijzen. Het hotel was een tikkie decadent, maar ook wel fijn om nog even te genieten voordat we de komende vier maanden in Puerto en de jungle zitten. De volgende dag stond de binnenlandse vlucht op het programma, echt super gaaf om mee te maken zo'n vliegtuigje met 12 man, waar je met de krant van de piloot mee kunt lezen! Toen we aankwamen in Puerto Cabezas was de cultuurshock nog iets groter; politie die de andere kant op kijkt terwijl jochies van acht in kapotte kleding en zonder tanden, je spullen uit je backpack proberen te stelen. Welkom in Puerto!

Gelukkig hebben we een van de mooiste huizen hier in Puerto, samen met Ruben heb ik een eigen douche, prima bed, koud pils en zelfs wifi. We zitten hier met 15 vrijwilligers en daar is het huis ruim zat voor, ook de tuin is prima en de balkons zijn heerlijk om even te relaxen in je hangmat. Alleen aan de andere kant van het hek begint één van de meest geweldadige wijken van Puerto. Er staat dan ook geregeld tuig aan de poort te schreeuwen, maar daar moet je je niet te veel van aantrekken. s' Avonds na 18:00 kun je om die reden dus ook niet meer alleen de straat op, de meeste mensen zien je namelijk als een wandelende vracht geld. Niet te veel zwaaien met je geld dus.

De eerste week was vooral een week om de stad te leren kennen. We hebben een rondleiding gehad langs handige winkels en plekken door onze tolk Chino. Chino kan Engels (godzijdank), Spaans en Miskito. Ook heeft hij mij de plaatselijke sportschool laten zien, waar ik nu (bijna) iedere week twee keer mezelf helemaal het rambam zweet. Verder hebben we ons de eerste week voorgesteld d.m.v. een presentatie aan de bewoners van de wijk El Caminante, waar we de school bouwen. Chino had onze teksten vertaald in het Spaans en Miskito, uiteraard was ik de Sjaak om het in Miskito voor te dragen. Gelukkig vonden ze het allemaal erg leuk. Ook werd er gebeden door een van de hoge Miskito mensen uit de wijk, ik verstond er geen klap van, maar toch voel je dat de mensen ziels gelukkig zijn dat wij ze komen helpen. Verder hebben we ook het uitgaansleven een beetje verkend, dat gaat hier net als alle andere dingen ook net even wat anders. Het deed mij vooral denken aan een foute dansschool met zo'n hele grote spiegel aan de muur waar af en toe een handje vol net wat te dikke vrouwen hun dansmoves ten toon sprijden. Achja, ze kunnen het in ieder geval beter dan deze stijve hark. Ook als je het om 03:00 nog niet zat bent, kun je nog naar de 24/7 bar een stukje buiten de stad. Je moet overigens wel oppassen dat je niemand te lang aankijkt of een keer aanspreekt, want dan kom je niet meer van ze af! Het is hier namelijk normaal dat je vervolgens voor ze betaald. En dan drinken ze best een hele boel. Ook hebben we de eerste week het strand ontdekt, wat op een minuut of 10 lopen is vanaf ons huis. Het ziet er bijna uit als de plaatjes die je nu in je hoofd voor je ziet. Alleen moet je ook hier na 18:00 niet meer zijn.

Toen begon in week twee het echte werk; fulltime werken op de bouw! Het was eerst best even wennen om met wild vreemden werken die ook jou taal niet spreken. De meeste vrijwilligers zijn overigens wel razend enthousiast om aan het werk te gaan. En dan te bedenken dat ze na een week werken een voedselpakket krijgen voor hun familie, ter waarde van 200 Cordoba; zo'n zes euro. De echte talenten kunnen trouwens in aanmerking komen voor een aanbevelingsbrief, zodat ze makkelijker bij een plaatselijke aannemer aan de slag kunnen. Week één was vooral veel grondwerk, niet het meest leuke werk; veel graven en kruien. De grond is hier ook nog eens kneiterhard, dus je moet wel over een dosis doorzettingsvermogen beschikken. Wel geinig om te zien dat het kruien al vrij snel voor rekening van de vrouwen wordt genomen en dat het graven vooral door de mannen gedaan wordt. Alleen van rouleren hebben ze nog niet echt gehoord hier, dus de sterkste staan zichzelf helemaal het ongans te scheppen! Gelukkig was het niet allemaal allende. We waren namelijk al vrij snel klaar met het grondwerk en zodoende konden we aan de wapening van de kolommen beginnen, ook het plaatsen ervan ging heel voorspoedig. Dat betekende dat we al aan onze eerste stort konden beginnen; dus konden alle fanatieke mannen lekker beton omscheppen.

Na de funderingspoeren zijn de funderingsbalken en de vloer gemaakt. Het vlechten van de wapening gaat ze best goed af, alleen meten van afstanden met de cinta is toch nog wel wat lastig, veel controleren dus! Ook de logica van regelmaat in een wapeningsnet of de afstandhouders onder het wapeningsnet is voor vele echt abracadabra! Gelukkig kunnen ze daarna weer lekker een dagje beton omscheppen en kruiwagens de vloer op crossen als we de betonvloer storten. Als de vloer droog is kunnen we de dag erop metselen, dat vinden ze maar wat leuk! Dan zijn ze ineens gigantisch geconcentreed en zie je de zweetdruppels van inspanning over hun gezicht lopen. De één gaat het aan de draad metselen wat beter af dan de ander, maar over het algemeen staan er aan het einde van de dag prima wandjes. Tussendoor moeten er altijd een hoop hulplijnen en profielen uitgezet worden om langs te metselen of aan te meten. Dit gebeurt hoofdzakelijk door de officiales. Vorige week heb ik het stellen van de metselprofielen een keer met m'n maat Erick gedaan. Erick wilt timmerman worden en is één van de weinige die met je meedenkt en soms met verrassend goede ideeën of oplossingen op de proppen komt! Ook voor het eerst in mn leven met schietlood gewerkt, echt oldskool timmermansgereedschap, samen met Erick die het helemaal geweldig vindt; dan weet je weer waarom je dit tripje nooit over had moeten slaan! Na het metselen worden de ringbalken op de wanden gelegd, bekisting gemaakt en worden de kolommen en balken gestort. Ondertussen zijn er al een aantal houten spanten geprefabriceerd door Rafael en een aantal vrijwilligers, Rafael is een van de Nicaraguaanse officiales hier, echt een vakman.

Gister hebben we zelfs de eerste spanten op aula één gezet; een mijlpaal van het project natuurlijk! Het hoogste punt bereikt en daarom samen met vrijwilliger Mitchell de Nederlandse vlag in het spant gehangen! Een selfie kon niet ontbreken. Helaas was de avond wat minder, want ik lig sinds gisteravond ziek op bed. Daarentegen wel mooi de tijd om jullie eens wat van mijn verhalen te laten horen. Inmiddels overigens niet meer typend op mijn eigen iPhone, want die is zaterdag na de vuurdoop van onze prachtige bbq gejat. Ik lag op het balkon (dus achter ons enorme hek met prikkeldraad) een powernappie te doen en had een wekker gezet om daarna weer verder te kunnen laaien. Toen ik wakker werd had m'n wekker al lang afgegaan moeten zijn, dat was ie ook wel, echter in de handen van de dief toen hij op de vlucht sloeg. De iPod van Tristan is diezelfde avond ook gejat, van het hoekje van de tuintafel terwijl iedereen een stukje verderop bij het kampvuur liedjes zat te zingen. We kunnen dus wel stellen dat ze hier vrij brutaal zijn! Van de week dus druk geweest om aangifte te doen, wat uiteraard ook anders gaat dan in Nederland. Toen ik vroeg om een kopie van de aangifte duwde de 'investigator' het orgineel in mijn handen en zei dat ik maar even een kopietje moest maken bij de copyshop een paar blokken verderop. Toen onze kokin bij ons thuis verhoord moest worden en wij de politie op moesten halen met de taxi, brak helemaal m'n klomp! Verder was de 'investigator' best een mooie vent die graag een keer mee wilde bbqen!

Nu ga ik zo eens kijken of ik weer een hap door mijn keel kan krijgen, want ik wil vanmiddag toch nog wel even naar de bouw als het lukt! Eerst echter nog even wachten op de brandweer, we hebben namelijk geen water meer. Dat zou best nog wel eens even kunnen duren, aangezien iedereen hier op standje tranquilo staat.

Ik mis jullie nog niet,

Gegroet en voor de mensen die dat willen een kus, Tom — bij Bilwí, Puerto Cabezas.