Op de zaterdag zijn we weer vroeg opgestaan om de laatste spullen in de tas te stoppen, de tenten op te ruimen en de matrassen op te rollen. De planning was dat de matrassen om 7 uur terug gebracht zouden worden naar plot 99. Echter ging dit op zijn Ugandees en gebeurde dit pas om 8 uur, hierdoor vertrokken we dus ook een uur later.

De reis terug naar Entebbe bleek ook langer te duren dan gedacht, omdat de pont om Lake Victoria over te steken net was vertrokken toen wij daar aankwamen en wij dus nog een half uur moesten wachten. We kwamen pas 's middags rond 4 uur aan op bestemming.

We zijn nog even snel een laatste duik gaan nemen in een zwembad bij een hotel in de buurt, hier hadden ze eindelijk in 2 weken tijd een gewone lekkere warme douche!

In de avond hadden we een laatste 'Ugandese avondmaal'. Hierna hadden we nog een spel gedaan dat je een kaartje uit een stapel moest pakken en moest voorlezen, dan werd er afgeteld en moest iedereen de persoon aanwijzen, bij wie hij/zij het kaartje het beste vind passen.

Na het spel te hebben gespeeld ging iedereen een beetje rusten, om 's nachts om 2 uur weer op te staan. Ook al hebben velen deze nacht niet (goed) geslapen, zijn we toch vertrokken naar het vliegveld. Dit vliegveld lag maar op ongeveer 10 minuten afstand van de verblijfplaats, op het vliegveld moesten we nog ongeveer een uurtje wachten, voordat we dan echt konden boarden, wat een definitief vertrek maakte aan het prachtige land Uganda.

Na ongeveer 6 uur vliegen kwamen we aan op Istanbul, dit keer zonder tussenstop op Ruanda. Op Istanbul Airport hadden we bijna 2 uur vrije tijd, dus zijn we naar de popeye gegaan. Dit was een soort van kentucky fried chicken. Hier hadden we een kip menu XXL besteld.

Vervolgens zijn we weer terug gegaan naar de groep om vervolgens weer naar de gate te gaan. Na nogmaals 3,5 uur vliegen kwamen we dan eindelijk aan in ons thuisland Nederland. De ouders stonden ons al op te wachten op Schiphol. Nu moesten we nog eens een uur met de bus naar Veldhoven. Na deze hele reis, was ik dan ook enorm moe... maar ook wel weer blij om dan eindelijk thuis te zijn.