Vervat/verster q.q. - Arrest

HR 27 januari 2012, NJ 2012, 77 (Vervat/verster q.q.)

Feiten

De verweerder in cassatie is de curator in het faillissement van vennootschap Nike Financial Projects B.V. waar de eiser tot cassatie de directeur van is geweest. De curator heeft de directeur voor de rechter gedagvaard en op grond van art. 2:248 BW gevorderd hem te veroordelen tot vergoeding van het bedrag van de schulden van de failliete vennootschap. De directeur heeft verweer gevoerd. De rechtbank heeft de vorderingen grotendeels toegewezen.
De eiser in cassatie (de directeur) heeft hoger beroep ingesteld en tijdens de behandeling hiervan heeft het hof zijn verzoek afgewezen tot cassatie de zaak te mogen bepleiten.

Aanvankelijk was door de eiser gevraagd een akte te mogen nemen, maar nadat dit was toegestaan, werd geen akte genomen, maar werd alsnog pleidooi gevraagd. Het Hof weigerde dit omdat toestaan van pleidooi na deze gang van zaken tot onredelijke vertraging zou leiden. Het Hof nam hiervoor de stelling mee dat pas 2 jaar na het uitbrengen van de appèldagvaarding van grieven was gediend.

Hoge Raad

De Hoge raad moest zich in cassatie buigen over de afwijzing van het verzoek om de zaak te mogen bepleiten. De Hoge Raad vernietigt de beslissing van het hof.

De Hoge Raad overweegt dat de motivering van het hof over de afwijzing van het verzoek om de zaak te mogen bepleiten omdat de toewijzing in strijd met de eisen van een goede procesorde zou zijn, niet aan de te stellen hoge eisen voldoet. De Hoge Raad beoordeelt de omstandigheden van het geval die tot het oordeel van het hof hebben geleid. De omstandigheid dat de eiser aanvankelijk had verzocht een akte te mogen nemen maar dit op de daarvoor bepaalde datum niet heeft gedaan, kan niet dienen als motivering van het oordeel dat het op die roldatum gedane verzoek de zaak te mogen bepleiten, in strijd was met de eisen van een goede procesorde, ook niet als door deze gang van zaken het recht was vervallen een akte te nemen.

De Hoge Raad gaat nader in op de vraag wanneer sprake is van onredelijke vertraging en dus van strijd met een goede procesorde. De Hoge Raad stelt dat daarvoor naar de gehele procedure moet worden gekeken, en is van belang of er al een mondelinge behandeling heeft plaatsgevonden.

Omdat i.c. nog geen enkele zitting had plaatsgevonden (ook niet in eerste aanleg), was de motivering van het Hof ontoereikend. Dat eerst akte was gevraagd, en vervolgens, nadat het recht die akte te nemen was vervallen, alsnog pleidooi werd gevraagd, levert volgens de Hoge Raad geen strijd met de goede procesorde op. De ontstane vertraging was (gezien de duur van de gehele procedure) niet van relevante duur. Het Hof mocht wel laten meewegen dat er twee jaar zat tussen appèldagvaarding en memorie van grieven. De Hoge Raad meent echter dat de stelling van het hof dat het verstrijken van deze 2 jaar zou meebrengen dat de verdere vertraging van nog 6 weken in de gegeven omstandigheden strijdig zou zijn met de eisen van een goede procesorde, onbegrijpelijk is.

Conclusie

Partijen hebben in beginsel recht op pleidooi en weigering van het pleidooi is alleen in zeer uitzonderlijke gevallen mogelijk. Er moet dan sprake zijn van klemmende redenen of strijd met goede procesorde. De motivering van de afwijzing dient dan aan nog hogere eisen te voldoen. Door het hof gegeven motivering voldeed i.c. niet aan deze eisen.