Verhuizing naar Spanje I - Arrest

HR 13 april 2012 Verhuizing naar Spanje I (I-39)

Casus

Partijen zijn op 11 september 2004 in Sevilla (Spanje) met elkaar getrouwd. De moeder heeft de Spaanse en de vader de Belgische nationaliteit. Gedurende het huwelijk zijn in 2007 en 2008 twee dochters geboren te Spanje en zij hebben zowel de Spaanse als de Belgische nationaliteit. De ouders oefenen gezamenlijk het ouderlijk gezag uit. Partijen verzoeken om een echtscheiding zonder dat zij het eens zijn geworden over een ouderschapsplan. Ten tijde van de indiening van dit verzoek wonen zij gezamenlijk met de kinderen in Den Haag. De vader is sinds 1999 werkzaam voor een internationale organisatie in Rijswijk. De moeder is in Nederland enige tijd werkzaam geweest als (huis)arts.

Partijen hebben een gezamenlijk verzoek tot echtscheiding ingediend zonder dat zij het eens zijn geworden over een ouderschapsplan. Bij beschikking van 31 december 2009 legt de Rechtbank de door partijen wel bereikte overeenstemming over een tijdelijke zorgregeling vast in de vorm van een voorlopige voorziening.
De moeder verzoekt de Rechtbank hierna om vervangende toestemming voor verhuizing met beide kinderen naar Sevilla per eind maart 2010. Waarna de Rechtbank deze toestemming verleent. De kinderen verhuizen met de moeder naar Sevilla.

In hoger beroep vernietigt het Hof de bestreden beschikking omdat het volgens het Hof in het belang van de kinderen zou zijn dat de ouders afspraken maken over hun hoofdverblijf. Toen de Rechtbank toestemming gaf, hadden de ouders nog geen ouderschapsplan overlegd. Het risico wordt erg groot dat de ouders met de vervangende toestemming geen gelijkwaardig ouderschap zullen vestigen, volgens het Hof. De vrouw stelt hierna beroep in cassatie in.

Hoge Raad

Volgens de Hoge Raad geeft het oordeel van het Hof geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Volgens de artikelen 1:247 BW en 815 Rv. en de wetsgeschiedenis gaat de wet ervan uit dat de ouders hun gelijkwaardigheid met betrekking tot de verzorging en opvoeding van de kinderen na echtscheiding behouden en dat zij in overleg moeten trachten te komen tot o.a. een verdeling van de zorg- en opvoedingstaken, daarbij uitgaande van die gelijkwaardigheid, die een uitvloeisel vormt van hun gezamenlijke verantwoordelijkheid voor de opvoeding en ontwikkeling van hun kinderen, en die in het belang is van de kinderen. Het Hof had geoordeeld dat i.c. is gebleken dat door de toestemming die de rechtbank conform art. 1:253a lid 1 BW heeft gegeven en de verhuizing van de moeder met de kinderen naar Spanje, behoorlijk overleg dat uitgaat van die gelijkwaardigheid, onvoldoende mogelijk is tussen de partijen. Dit oordeel berust op een vaststelling en waardering van hetgeen in de procedure is gebleken omtrent het overleg tussen partijen, met name bij de crossborder mediation die heeft plaatsgevonden na de zitting in hoger beroep, en kan, als zijnde van feitelijke aard, in cassatie niet op juistheid worden onderzocht. Het oordeel van het hof komt er verder op neer dat, nu het genoemde overleg om deze reden onvoldoende mogelijk is, genoemde toestemming toch nog moet worden geweigerd en partijen opnieuw overleg moeten hebben zonder dat de moeder bedoelde toestemming heeft en zonder dat de hoofdverblijfplaats van de kinderen al vaststaat. Gezien de hiervoor genoemde artikelen heeft het Hof zonder miskenning van enige rechtsregel in deze zin kunnen beslissen. Het oordeel van het hof berust dus in eerste plaats op het door hem vastgestelde belang van de kinderen. De door het hof gemaakte afweging komt in verband daarmee niet in strijd met de rechten die de moeder kan ontlenen aan art. 8 EVRM. De Hoge Raad verwerpt het beroep.