The philosophical works of David Hume, een onderzoek met betrekking tot het menselijk verstand - Artikel

Boek IV: sceptische twijfels over de werking van het verstand

Deel 1

Alle objecten van de menselijke rede of onderzoek kunnen natuurlijk worden onderverdeeld in twee variaties: 

• Betrekkingen van ideeën
• Feitelijke redenen. 

Zij die behoren tot betrekkingen van ideeën zijn proposities die ofwel intuïtief of demonstratief bepaald zijn. Bijvoorbeeld, a2 + b2 = c2 in een driehoek is een betrekking van een idee. Deze proposities kunnen worden ontdekt door de werking van het denken, onafhankelijk van enige "bestaandheid in het universum.

Feitelijkheden zijn afhankelijk van bestaandheden voor hun bewijs. En zelfs als hun bewijs overvloedig is, is hun tegendeel nog steeds niet tegenstrijdig. Bijvoorbeeld dat de zon niet zal stijgen naar morgen "is niet minder begrijpelijk een propositie, en impliceert geen tegenspraak meer, dan de bevestiging, dat het zal stijgen." Hume suggereert dat alles wat een contradictie impliceert niet duidelijk kan worden opgevat door de geest .

Verder zal het nuttig zijn om te onderzoeken wat de aard van dat bewijs is, dat ons verzekert van een werkelijk bestaan en van de huidige verklaringen van onze zintuigen, of de verslagen van ons geheugen.

Hume zegt dat alle motivering betreffende feitelijkheden lijken te zijn gebaseerd op de relatie van oorzaak en gevolg. Daardoor kunnen we verder gaan dan het bewijs van ons geheugen en de zintuigen. Hij geeft zijn beroemde voorbeeld van een man die een horloge of een andere ding vindt op een onbewoond eiland, en zegt dat zo'n man zou concluderen dat er ooit mensen waren geweest op dat eiland. In al onze redeneringen van feitelijkheden, zien we deze relatie hetzij als dichtbij of op afstand, direct of als onderpand. Voorbeeld van dit laatste: warmte en licht zijn zeker van invloed op van brand.

Kennis van de relatie van oorzaak en gevolg komt niet voort uit een a priori redenering, maar is afgeleid uit ervaring, als een constante samenhang tussen bepaalde objecten. De geest kan ook nooit het effect vinden in de veronderstelde oorzaak, zelfs niet door de meest nauwkeurige controles en onderzoeken.

Hume zegt dat we in staat zijn om de vele bijzondere effecten in algemene oorzaken te verminderen, door middel van redeneringen uit analogie, ervaring en observatie." Maar wat de oorzaken van algemene oorzaken zijn, dat is, de ultieme oorzaken, kunnen we nooit ontdekken. Dus het beste wat we kunnen doen is het produceren van algemene principes om natuurlijke fenomenen te verklaren, zoals de gemengde wiskunde proberen te verklaren met de hulp van de geometrie, die onaantastbaar is in zijn nauwkeurigheid van redeneren.

Deel 2

Hume zegt dat hij wil weten wat het fundament van onze conclusies is, waarop wij onze redeneringen betreffende feitelijkheden uiteindelijk op baseren. Hume probeert zijn stelling te verdedigen dat zelfs nadat we de werking van oorzaak en gevolg in voldoende mate hebben waargenomen, onze conclusies uit deze ervaring niet zijn gebaseerd op redenering, of op een proces van het begrip.

Alle redeneringen zijn te verdelen in twee soorten: 
demonstratief redeneren (over de relaties van ideeën) 
moreel redeneren (met betrekking tot het feitelijke en het bestaan​​). 

Feitelijkheden zijn niet demonstratief omdat hun tegenstrijdigheden duidelijk kunnen worden opgevat. Nu wat begrijpelijk is, en duidelijk kan worden opgevat, impliceert geen tegenspraak, en kan nooit vals worden bewezen, door een demonstratief argument of abstract redeneervermogen.

Hume zegt dat de veronderstelling van de ontbrekende schakel, om een premisse van waarschijnlijkheid te zijn, verplicht is voor de misvatting van een cirkelredenering. Hier is het gereconstrueerde argument:  
Argumenten / redeneringen over zaken van feiten zijn gebaseerd op de relatie van oorzaak en gevolg.
Onze kennis van de relatie van oorzaak en gevolg is gebaseerd op ervaring.
Onze conclusies uit ervaring hangt af van vermoedelijke argumenten (bijvoorbeeld dat "de toekomst gelijkvormig aan het verleden zal zijn")
Daarom concluderen we dat andere objecten, die vergelijkbaar zijn, zullen worden bijgewoond met dezelfde gevolgen.
 
Hume zegt dat een dergelijk argument wordt gebruikt om conclusies te rechtvaardigen cirkelvormig is, omdat het impliciet afhankelijk is van de conclusie voor ondersteuning. Dat wil zeggen, dat het niet intuïtief noch demonstratief is.

Is er een argument, die we niet hebben ontdekt, dat de ontbrekende premisse levert tussen conclusies uit ervaring en vermoedelijke argumenten?
Hume verdedigt zijn intuïtie dat die er niet is. Hij wijst op het feit dat de meest onwetende en domme boeren, ja zuigelingen, ja zelfs brute beesten, verbeteren door ervaring, en leren de kwaliteiten van natuurlijke objecten, door het observeren van de effecten, die het gevolg daarvan zijn.

Hume denkt dat het dom is om te denken dat het kind wordt geleid tot geloof door een proces van argumentatie of redeneren. Hume gaat ervan uit dat indien een dergelijk argument evident is voor het kind, het niet alleen diepzinnig, en onuitspreekbaar kan zijn - dat bestaat gewoon niet. Daarom Hume concludeert dat de conclusies uit de ervaring niet zijn gevestigd in argument of een proces van begrip