Introduction to part I: The hypothesis testing model - Wright - 2011 - Artikel

Op een basaal niveau geeft psychologische assessment een beeld van iemands cognitieve, emotionele, en psychische sterktes, zwaktes, tekorten en middelen. Als het goed gebeurt, kan het ook een dynamisch inzicht geven in de binnenwereld van een individu, wat informatie van onschatbare waarde geeft voor diagnose, mogelijke interventie en prognose.

Psychologische assessment moet worden gebruikt om te helpen bij het beantwoorden van alle vragen in de verwijzing en om duidelijk en specifiek advies te geven zodat de cliënt geholpen is beter te functioneren in zijn of haar leven.

Het doel om bruikbare en realistische adviezen te geven moet nooit vergeten worden. Er moet dus altijd bepaald worden wat het meest bruikbaar is voor de cliënt in kwestie.

Dit is een samenvatting van een inleiding in het proces van psychologische assessment en testen, in plaats van dat het een handleiding is voor het gebruik van een enkele test.

Er zijn zes grote processen die samen psychologische assessment bevatten:

• Het afnemen van een klinisch interview.

• Een testbatterij kiezen.

• Afnemen, scoren en interpreteren van de tests.

• Informatie verzameld uit de testresultaten, het klinische interview, gedragsobservaties en andere bronnen samenbrengen en conceptualiseren.

• Het verslag schrijven.

• Feedback geven aan de cliënt of aan degene die doorverwees.

§1.1. Wat is het Hypothesis Testing Model?

Er zijn aspecten in het functioneren van een individu, waar zowel het individu als anderen niet helemaal bewust van zijn. Dit is een fundamentele assumptie. Om deze redenen worden verschillende methodes samengevoegd: objectieve metingen, klinische observaties, etc. om een accurater idee te krijgen van het huidige functioneren van iemand.

Er bestaat geen perfecte meting. In het hypothesis testing model wordt daarom gebruik gemaakt van de sterke kanten van elke individuele test, terwijl er tegelijkertijd vanuit wordt gegaan dat elke individuele meting gebrekkig is. Elke individuele assessment kan gezien worden als een onderzoeksproject waarbij er (a) hypotheses opgesteld en getest worden om andere mogelijkheden uit te sluiten en (b) meerdere tests en meerdere methodes gebruikt worden om betrouwbaardere informatie te krijgen.

De zes stappen van het model worden besproken:

Stap 1. Klinische assessment

De eerste stap in het model is het afnemen van een grondig interview. De informatie uit dit interview worden gebruikt, samen met informatie uit andere bronnen, om hypotheses op te stellen. Dit is het klinische assessment. Het klinische assessment heeft twee doelen: het beoordelen of er verslechtering in functioneren is en het kunnen opstellen van hypotheses. 

Soms is een verslechtering in functioneren duidelijk, maar dat is niet altijd het geval. Soms lijkt de oorzaak het één te zijn, maar is het toch iets anders.

Voor het opstellen van hypotheses is het belangrijk om een grondig begrip van psychodiagnostiek te hebben en ook om een algemeen kennis te hebben van theorieën over gedrag. Op basis van de resultaten van het klinische assessment worden alle mogelijk oorzaken van de verslechtering in het functioneren opgeschreven. Dit wordt gedaan op basis van de gekozen theorie door de beoordelaar.

Stap 2. Tests selecteren

Op basis van de opgestelde hypotheses wordt een testbatterij samengesteld. Meerdere tests, die dezelfde hypothese vanuit een andere invalshoek testen, moeten in de testbatterij worden opgenomen.

Stap 3. Het afnemen van de tests

Het is beter om teveel tests af te nemen dan te weinig, omdat geen enkele test perfect is. De conclusies kunnen met meer zekerheid genomen worden op basis van meer informatie. Het is niet per se inadequaat om minder tests af te nemen, maar als geld en andere belemmeringen het toelaten, is het beter om meer tests af te nemen.

De belangrijkste stappen in het hele proces zijn het afnemen en scoren van de gekozen tests. Niets kan compenseren voor het slecht afnemen en scoren van de tests. Er is maar één kans om dit goed te doen. Het is daarom belangrijk om dit op de, voor elke test, meest passende en gestandaardiseerde manier te doen.

Stap 4. Het integreren van alle informatie

In deze stap worden de testresultaten en gedragsobservaties samengevoegd met de informatie uit de klinische assessment om elke hypothese te beoordelen.

Het eindresultaat moet op een coherente en meer narratieve benadering gepresenteerd worden, zodat het logisch is voor de cliënt en/of verwijzer en het beter onthouden wordt. Dit maakt het ook waarschijnlijker dat de cliënt en/of verwijzer de aanbevelingen overnemen. Als het eindresultaat op een rechttoe rechtaan manier wordt gepresenteerd, verliest het al snel aan face validiteit. 

Stap 5. Het schrijven van het verslag

Het is belangrijk om een goede balans te vinden tussen het gebruik van professioneel taalgebruik en niet te veel gebruik van psychologisch jargon. Het verslag moet begrijpelijk blijven, maar ook zijn professionele gewicht behouden. Dit is een belangrijke vaardigheid om te ontwikkelen.

Het is daarnaast belangrijk om te begrijpen welke onderdelen in een verslag horen, wat er in elk onderdeel beschreven moet worden en hoe het moet worden gepresenteerd.

Stap 6. Het terugkoppelen van het verslag

De terugkoppeling moet zowel professioneel als begrijpelijk zijn. Dit betekent dat het aangepast moet zijn aan de cliënt en dus flexibiliteit vraagt van degene die terugkoppelt.

Klinische vaardigheden zijn hier waarschijnlijk het belangrijkst, omdat het op elk moment nodig kan zijn om van aanpak te veranderen, om te empathie te tonen, om gerust te stellen, of om een concept op een andere manier uit te leggen.

Hoe en wat er teruggekoppeld wordt is afhankelijk van de cliënt met zijn begripsniveau, en zijn sterke en zwakke kanten, en is afhankelijke van de reactie van de cliënt tijdens de terugkoppeling.

Een voordeel van het gebruik van dit model is dat het instaat stelt om duidelijk en met vertrouwen het “verhaal” te vertellen, dat de aanbevelingen ondersteunt.

Het is van groot belang dat de cliënt de inhoud van het verhaal begrijpt en de aanbevelingen die gedaan worden. Als een cliënt niets doet met de aanbevelingen kan dat betekenen dat het niet begrepen is; een follow-up afspraak maken, kan daarom nodig zijn. Het kan natuurlijk ook betekenen dat de cliënt ervoor kiest om niets met de aanbevelingen te doen.