Gemeente Stadskanaal/Deloitte & Touche - Arrest

HR 9 oktober 2009, LJN BJ4850; NJ 2012/193 m.nt. C.E. du Perron

Gemeente Stadskanaal/Deloitte & Touche

Een medewerker van Deloitte & Touche (hierna: Deloitte) heeft de gemeente vertegenwoordigd bij borgstelling voor schulden van een BV aan een bank wegens verstrekt krediet. Wanneer de bank de gemeente op 22 januari 1996 onder deze ‘kredietgarantie’ aanspreekt, ontstaat tussen hen onenigheid over de uitleg daarvan, ook al wist de gemeente dat de tekst ervan het standpunt van de bank ondersteunde en zij een (bewijs)risico zou lopen als zij haar uitleg in rechte zou willen verdedigen. Uiteindelijk wordt de bank door het hof op 17 april 2002 in het gelijk gesteld. Voordien, op 26 januari 2001, heeft de gemeente Deloitte laten weten dat het voor door de gemeente geleden schade aansprakelijk wordt gehouden indien de procedure bij het hof voor de gemeente negatief mocht aflopen.

De rechtbank de vordering van de gemeente om Deloitte te veroordelen tot betaling van haar schade toegewezen. Het hof heeft daarentegen het beroep van Deloitte dat de korte verjaringstermijn van artikel 3:310 lid 1 BW is gaan lopen uiterlijk daags na 22 januari 1996 en de vordering is verjaard omdat de eerste stuitingshandeling meer dan vijf jaar nadien (op 26 januari 2001) werd verricht, aanvaard.

Was de gemeente reeds op 23 januari 1996 ‘daadwerkelijk bekend’ met de schade?

Hoge Raad:

Een rechtsvordering tot vergoeding van schade verjaart door verloop van vijf jaren na de aanvang van de dag, volgende op die waarop de benadeelde zowel met de schade als met de daarvoor aansprakelijke persoon bekend is geworden (zie artikel 3:310 BW). Naar vaste rechtspraak van de Hoge Raad moet de eis dat de benadeelde bekend is geworden met zowel de schade als de daarvoor aansprakelijke persoon aldus worden opgevat dat het hier gaat om een daadwerkelijke bekendheid, zodat het enkele vermoeden van het bestaan van schade niet volstaat. Deze verjaringstermijn begint pas te lopen op de dag na die waarop de benadeelde daadwerkelijk in staat is een rechtsvordering tot vergoeding van de door hem geleden schade in te stellen.     Daarvan zal sprake zijn als de benadeelde voldoende zekerheid – die niet een absolute zekerheid behoeft te zijn – heeft verkregen dat de schade is veroorzaakt door tekortschietend of foutief handelen van de betrokken persoon. Dit houdt niet in dat voor het gaan lopen van de verjaringstermijn is vereist dat de benadeelde

– behalve met de feiten en omstandigheden die betrekking hebben op de schade en de daarvoor aansprakelijke persoon – daadwerkelijk bekend is met de juridische beoordeling van die feiten en omstandigheden. Dit betekent evenmin dat is vereist dat de benadeelde steeds ook met de (exacte) oorzaak van de schade bekend is.

Dat de gemeente wist dat de tekst van de ‘kredietgarantie’ het standpunt van de bank ondersteunde en wist dat zij een (bewijs)risico liep als zij de door haar voorgestane uitleg in rechte zou willen verdedigen, kan nog niet meebrengen dat de gemeente ten tijde van het inroepen van de ‘kredietgarantie’ voldoende zekerheid had verkregen dat het risico dat de door haar adviseur gegeven lezing onjuist was, zich zou verwezenlijken en de schade het gevolg was van het tekortschieten van deze adviseur in de uitvoering van de hem door de gemeente verleende opdracht.