The duality of human nature: Coercion and prosociality in youths' hierarchy ascension and social success - Hawley - 2014 - Artikel

Introductie

Antisocialiteit en prosocialiteit worden vaak gezien als tegengestelde krachten. Deze auteur stelt echter dat men anders moet gaan denken over agressie, prosocialiteit, en sociale affiniteit. Deze dienen dezelfde functie, en geven vorm aan het gedrag dat sociale status probeert te bewerkstelligen.

De dominante modellen in de psychologie stellen dat agressie op de korte termijn voordelen kan hebben, maar uiteindelijk sociale kosten met zich meebrengen. Agressie zou het gevolg zijn van slechte aanpassing als gevolg van problemen in de jeugd, zoals agressieve ouders, economische achterstand, of criminaliteit in de buurt. De agressie kan uiteindelijk leiden tot een patroon van dysfunctie (bijvoorbeeld door agressie te zien waar dat niet het geval is, en daar agressief op reageren).

Medische modellen hebben gezorgd voor nieuwe termen die door de wetenschap worden gebruikt. Aanhoudende en extreme vormen van agressie worden externaliserende symptomen genoemd, die kunnen leiden tot een diagnose. Contagion is het aanleren van gedrag van anderen.

Dysfunctie versus functie

Agressie heeft ook voordelen, zoals het verkrijgen van een sociale status of het verkrijgen van materialen en sociale hulpbronnen. Ook verdediging kan met agressie worden bewerkstelligd. Agressie kan dus onder bepaalde omstandigheden adaptief zijn. De ontwikkelingswetenschappers hebben weinig aandacht voor deze ‘voordelen’ die agressie kan hebben. Zij richten zich voornamelijk op de kosten van agressie, zoals depressie en externaliserende symptomen.

Een nieuw perspectief op prosociaal gedrag

Prosociaal gedrag kan worden gedefinieerd als vrijwillig gedrag dat is bedoeld om het welzijn van anderen te verbeteren. Hieronder vallen bijvoorbeeld helpen, samenwerken, en een wederdienst bewijzen. Volgens de resource-control theorie zijn prosociale strategieën eigen bedoeld om eigen doelen te verwezenlijken. Anderen helpen, samenwerken, of een wederdienst bewijzen zijn bedoeld om de interesses van beide partijen te bevorderen. Deze handelingen vinden plaats binnen door psychologen genoemde ‘vriendschappen’.

Individuen hanteren zeer verschillende strategieën binnen deze vriendschappen. Prosocialiteit vereist bepaalde sociale vaardigheden, zelfcontrole, en zelfregulatie. Sommige individuen hebben dit niet, en daar is waar het selectieve voordeel ligt. Want sommige mensen kunnen wel goed prosociaal gedrag vertonen, ongeacht welke reden zij daarvoor hebben, en zij kunnen daarmee gemakkelijke hogere sociale status krijgen.

Person-centered benadering

Aan de hand van deze benadering zijn vier groepen geïdentificeerd met betrekking tot individuen en hulpbronnenbeheer. Individuen kunnen worden ingedeeld op basis van hoeveel zij een bepaalde strategie toepassen, in vergelijking met anderen. De eerste groep zijn de prosocial controllers en de coercive controllers. Dit is wanneer het individu een bepaalde strategie verkiest over een andere strategie.

Prosocial controllers beheren de hulpbronnen zonder daarbij agressie te gebruiken. De individuen in deze groep hebben vaak goede sociale vaardigheden en worden door mensen om hen heen aardig gevonden. Ze zijn alleen prosociaal om hun materiële doelen te bewerkstelligen. De coercive controllers daarentegen zijn impulsief, hebben weinig sociale vaardigheden, en vertonen al op jonge leeftijd agressiviteit. Daarbij worden ze al jong door anderen afgewezen. Hun gedrag kan ook voor henzelf gevaarlijk zijn, in die zin dat ze gevaar lopen of de gevangenis in gaan. Aan de andere kant kan dit gedrag soms heel goed uitpakken en veel materiële en sociale beloningen met zich meebrengen.

De tweede groep bestaat uit de bistrategic controllers. Zij gebruiken beide strategieën naast elkaar, en doen dit relatief vaak vergeleken met anderen. Zij zijn het meest succesvol met betrekking tot het beheren van hulpbronnen. Ze maken in hoge mate gebruik van agressie, maar verzachten de kosten daarvan door prosociaal te zijn. Ze maken strategisch gebruik van agressie. Zij verschillen van prosocial controllers met betrekking tot de emotionele aspecten van moraliteit. Prosocial controllers voelen schaamte en spijt, bistrategic controllers niet. Zij hebben de minste kans om socio-moraal gedrag te vertonen, zoals verontschuldigingen aanbieden, iets repareren, of anderen geruststellen. Jonge bistrategic controllers maken gebruik van selective moral engagement. Hierbij begrijpen de individuen de regels wel en accepteren zij deze ook, ook al worden zij daarbij niet geleid door hun morele emoties. Ze maken hier vooral gebruik van wanneer zij zelf een regel hebben gebroken, en vervolgens willen ze het ‘goedmaken’ (en daarna anderen verklikken). Hierdoor verminderen ze hun eigen sociale afkeuring door de regels die ze hebben gebroken.

De laatste twee groepen zijn de typical controllers en de noncontrollers. De typical controllers gebruiken beide strategieën naast elkaar, maar zij doen dit af en toe. De noncontrollers gebruiken geen enkele strategie. strategieën naast elkaar, af en toe.

Een nieuw perspectief op sociale affiniteit

Om de hoge sociale status van agressieve individuen te kunnen begrijpen, moet onderscheid worden gemaakt tussen een hoge status op basis van reputatie, en een hoge status op basis van voorkeur (wordt deze persoon wel echt leuk gevonden). Het hebben van een hoge status en het hebben van een agressieve houding kan wel leiden tot voordelen op de korte termijn, maar de verwachting is dat dit in de toekomst leidt tot aanpassingsproblemen.

Social-centrality hypothese

Volgens deze hypothese worden de bistrategische individuen uitgekozen als samenwerkingspartners, omdat zij uitstralen dat ze effectief zijn en veel hulpbronnen hebben. Het hebben van vriendschappen met deze individuen zorgt voor materiële beloningen en leermogelijkheden. Ook worden door hen andere ‘machtige’ individuen aangetrokken, die nog meer mogelijkheden bieden. De voordelen wegen hierbij zwaarder dan de nadelen.