CRvB 19 maart 2013, BZ4847 - Arrest

Feiten

De appellant ontvangt bijstand op grond van de Wet werk en bijstand (WWB) naar de norm voor een alleenstaande. Bij besluit van 7 oktober 2009 heeft het college B&W van Rotterdam appellant toestemming verleend om van 10 oktober 2009 tot en met 3 januari 2010 naar het buitenland te gaan. Zijn dochter nam de zaken voor hem waar, zoals het verzorgen van zijn post. Bij besluit van 20 november 2009 heeft het college de uitbetaling van de bijstand van appellant opgeschort, nadat hem op 6 november 2009 een herinnering voor het indienen van het rechtmatigheidsformulier (rmf) was gestuurd en hij daarop niet had gereageerd. Het college heeft de bijstand van appellant over de maand november uiteindelijk in december 2009 betaald.

Op 28 januari 2010 heeft appellant een verzoek bij het college ingediend om schadevergoeding wegens onrechtmatige opschorting van de uitbetaling van de bijstand. Dit is afgewezen omdat volgens het college het causaal verband ontbrak tussen het opschorten van de bijstand en de schade. De rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard. Niet in geschil is dat het college de betaling van de bijstand onterecht heeft opgeschort en in december weer heeft hersteld.

CRvB

De Raad stelt dat volgens vaste rechtspraak een beslissing over de vergoeding van de beweerdelijk geleden schade een zelfstandig schadebesluit is, als deze schade het gevolg is van een besluit waartegen bezwaar en beroep mogelijk is (materiële connexiteit). Het (hoger) beroep tegen een zelfstandig schadebesluit wordt beoordeeld door de bestuursrechter die bevoegd is te oordelen over het (hoger) beroep tegen het schadeveroorzakende besluit (processuele connexiteit). I.c. moet de brief van 6 november 2009 als een voorbereidingshandeling worden aangemerkt van het besluit van 20 november 2009 waarbij het college de uitbetaling is opgeschort. Dat besluit is het schadeveroorzakende besluit.

De appellant heeft aangevoerd dat de rechtbank heeft miskend dat de geleden schade verband houdt met het onrechtmatig handelen van het college. Volgens vaste rechtspraak is voor een veroordeling tot schadevergoeding vereist dat de gestelde schade verband houdt met het onrechtmatige besluit, i.c. het besluit van 20 november 2009, en komen voorts alleen die schadeposten voor vergoeding in aanmerking die in een zodanig verband staan met dat besluit dat zij het bestuursorgaan, als gevolg van dat besluit, kunnen worden toegerekend.

Na kennisneming van het besluit van 20 november 2009 heeft de dochter telefonisch contact opgenomen met de dienst Sociale Zaken en de consulent heeft uitgelegd dat door een fout in het computersysteem de uitbetaling van de bijstand was opgeschort. Afgesproken is dat de fout zou worden hersteld, maar dat de vaste lasten, die het college op basis van een machtiging steeds voor appellant betaalde, voor de maand november door appellant zelf zouden worden voldaan. Daarvoor heeft de consulent toen € 861,22 overgemaakt. Verder is afgesproken dat de dochter in december nogmaals contact zou opnemen, om de betaling van de bijstand in december te herstellen, als het systeem deze weer zou hebben gestopt. De dochter ging hiermee akkoord en dit is door appellant niet betwist. De dochter heeft contact gehad met appellant, en deze wist dus dat de zaak opgelost zou worden. Daarom was er ook geen reden om eerder vanuit Ethiopië terug te keren naar huis. Als zich na november 2009 toch problemen zouden voordoen, dan zou de dochter daarover contact opnemen met de consulent.

De raad concludeert dat de gestelde schadeposten niet in zo’n verband staan met het opschortingsbesluit dat zij het bestuursorgaan als gevolg van dat besluit kunnen worden toegerekend, zodat deze niet voor vergoeding in aanmerking komen. Het verzoek om schadevergoeding in verband met onrechtmatige opschorting van de uitbetaling van de bijstand wordt dus afgewezen wegens het ontbreken van causaal verband tussen het opschorten van de bijstand en de schade.