ABRvS 6 maart 2002 (LJN AE0337), tevens te vinden in AB 2003/227 en JB 2002/117 (Aanwijzingsbesluit concentratiegebied raamprostitutie) - Arrest

Feiten

In deze zaak gaat het om het hoger beroep van burgemeester en wethouders van Arnhem, appellanten, tegen de uitspraak van de rechtbank te Arnhem in het geding tussen de Belangenvereniging Exploitanten Spijkerkwartier en B&W.

Bij besluit van 16 december 1997 heeft B&W (appellanten) het besluit van 20 april 1993 tot aanwijzing van het concentratiegebied raamprostitutie Spijkerkwartier met ingang van

1 december 2002 ingetrokken. Hierna hebben de appellanten het bezwaar van de  Belangenvereniging Exploitanten Spijkerkwartier niet-ontvankelijk verklaard. Bij uitspraak van 5 juli 2000 heeft de rechtbank Arnhem het daartegen door de Belangenvereniging ingestelde beroep gegrond verklaard, dat besluit vernietigd en bepaald dat B&W een nieuw besluit op bezwaar nemen met inachtneming van hetgeen in deze uitspraak is overwogen. Hiertegen heeft B&W bij de Raad van State hoger beroep ingesteld.

ABRvS

De Afdeling moet beoordelen of het aanwijzingsbesluit van 20 april 1993 als een algemeen verbindend voorschrift moet worden aangemerkt. Tegen een besluit tot intrekking van een AVV staat namelijk geen beroep en dus ook geen bezwaar open.

Het aanwijzingsbesluit is gebaseerd op artikel 102a lid 2 van de Algemene plaatselijke strafverordening (APS). Dit artikel stelt dat “1. Het is aan personen van wie redelijkerwijs kan worden aangenomen dat deze zich overgeven aan prostitutie, verboden zich binnenshuis op een van de openbare weg of de openbare grond of zichtbare plaats op zodanige wijze achter of in een raam of deuropening te bevinden, dat redelijkerwijze kan worden aangenomen dat deze zich aldaar ophouden om tot ontucht uit te nodigen. 2. Het bepaalde in het eerste lid geldt niet op plaatsen welke door burgemeester en wethouders bij openbare kennisgeving zijn aangewezen, indien de door B&W daarbij gestelde voorschriften worden opgevolgd.”

Het besluit van 20 april 1993 strekt tot intrekking van de aanwijzingsbesluiten van 29 maart 1983 en 23 juni 1992 en aanwijzing van een nader omschreven gebied als gebied waarin raamprostitutie is toegestaan. Bij deze aanwijzing zijn als voorschriften opgenomen dat de raamprostitutie alleen is toegestaan van achter de ramen en deuropeningen die overeenkomstig het aanwijzingsbesluit van 29 maart 1983 vóór 21 april 1993 zijn gebruikt voor het aanlokken van klanten en voor zover met betrekking tot dat gebruik geen wijziging wordt aangebracht in de maatvoering en situering van die ramen en deuropeningen. Voorts is bepaald dat het gebruik van de bovenverdiepingen binnen het aanwijzingsgebied voor het bedrijven van raamprostitutie is verboden.

B&W hebben gesteld dat het besluit van 16 december 1997 de intrekking van een AVV inhoudt. De rechtbank heeft echter geoordeeld dat het besluit van 20 april 1993 een besluit van algemene strekking is, en niet een algemeen verbindend voorschrift.

Appellanten bestrijden dit en stellen dat één van de eigenschappen van een AVV is dat dit zelfstandige rechtsnormen bevat en verder strekt dan het bepalen van de werkingssfeer van een reeds bestaande algemeen verbindende norm. Het aanwijzingsbesluit kan geen algemeen verbindend voorschrift zijn, nu dit niet meer inhoudt dan de onttrekking van een bepaald gebied aan de werking van het in de APS neergelegde verbod op raamprostitutie. Het heeft daarom geen zelfstandige normstelling. Het moet worden gezien als een concretiserend besluit van algemene strekking.

Het bezwaar is ten onrechte niet-ontvankelijk is verklaard. De rechtbank heeft het daartoe strekkende besluit van 13 december 1999 terecht vernietigd. Het hoger beroep is ongegrond. Kern: besluit tot aanwijzing van concentratiegebied raamprostitutie is geen algemeen verbindend voorschrift, maar een concretiserend besluit van algemene strekking.