En dan is het ineens zover. Al tijden kijk ik uit naar het moment van vertrek. We tellen af van maanden, naar weken en uiteindelijk dagen. De laatste periode was stressvol. Ik moest nog allerlei opdrachten afronden, administratie verwerken en oplossingen zoeken voor de bureacratische problemen waar ik als reizende zzp’er tegenaan loop. Daar lees je meer over in dit blog.

Eerder schreef ik al eens wat we een maand voor vertrek nog moesten doen. In dit blog vertel ik je wat er in de laatste week nog geregeld moet worden.

Uitschrijven GBA

Het uitschrijven uit de Gemeentelijke Basisadministratie (emigreren) kan pas kort voor vertrek. Hoe lang dat is verschilt per gemeente. In Utrecht regel ik het gemakkelijk online. Het enige wat ik niet kan invullen is het balkje waar mijn nieuwe adres moet staan. Dat je rondreist zonder vaste verblijfplaats is blijkbaar een beetje vreemd. Na een telefoontje met de helpdesk krijg ik het advies om de eerste bestemming van onze reis in te vullen. Iran dus.

Zorgverzekering opzeggen

Ik heb een uitgebreide JoHo Special ISIS verzekering afgesloten die mij over de hele wereld verzekert tegen medische kosten, gestolen bagage, rechtsbijstand en aansprakelijkheid. Ik heb daar geen basisverzekering bij nodig. Die kun je pas een paar dagen voor de officiële datum van emigratie opzeggen. Het vervelende daarvan is dat je pas te horen krijgt of je wel of niet bent uitgeschreven als je al lang en breed onderweg bent. Dat doen ze omdat veel mensen eerst hun verzekering opzegden en vervolgens niet vertrokken, zodat het hele proces weer ongedaan gemaakt moest worden. Op deze manier weten ze tenminste zeker dat je echt weg bent.

Belangrijke documenten inscannen

Paspoorten, pasfoto’s, visums, bankpassen, verzekeringspolissen; we maken overal een scan van en bewaren de kopie’s in de cloud. Zo kunnen we altijd bij de belangrijke gegevens als we die nodig hebben. De scan van onze paspoorten en pasfoto’s zijn bovendien extra handig bij het digitaal aanvragen van visums.

Rondje afscheid

Een dag of tien voor vertrek wordt onze koelkast opgehaald. Het gasfornuis volgt een paar dagen later. Gelukkig kunnen we bij de kaasboer aan de overkant vier plakken kaas halen; precies genoeg voor een hele dag. Maar van echt koken is allang geen sprake meer. Het komt dus goed uit dat vrienden en familie ons uitnodigen om nog één keer te komen eten, voor we vertrekken. We eten elke avond met een ander gezelschap, proosten op onze reis en realiseren ons dat we iedereen gaan missen.

Spullen weggeven

We hebben inmiddels de grote meubels verkocht. Wat rest zijn losse prullaria, kleding, een bureau en -stoel en keukenspulletjes. In de laatste dagen zetten we alles op gratis afhaalpagina’s op Facebook met de mededeling dat ze de spullen zo snel mogelijk moeten ophalen. Weggooien is wellicht makkelijker, maar weggeven is een stuk leuker. Bovendien is het ook nog eens beter voor het milieu om spullen op deze manier te recyclen. Geloof het of niet, bijna alles is opgehaald. De laatste nacht hebben we letterlijk alleen nog een matras en beddengoed over en de laatste spullen die nog naar vriendin Femmie gaan en naar de afvalstort. 

Tassen inpakken

In de hoek van de lege woonkamer verzamelen we al een paar dagen de spullen die we meenemen op reis. Rechts de karige stapel kleding, links de handige dingen zoals een zakmes, waterreiniger en een waslijn en in het midden de EHBO-set, medicijnen en badkamerspulletjes. ‘Wat hebben we eigenlijk weinig nodig’ bedenk ik als ik er zo naar kijk. Na het inpakken valt het gewicht toch tegen. Het zijn de opladers en apparatuur die de tassen zo zwaar maken.

Sleutels inleveren

En dan is het moment daar: de oplevering van onze huurwoning. Op dinsdagmiddag om 13:00 uur verwachten we de inspecteur van de woningbouwvereniging. Natuurlijk gaat niets zoals gepland. Zoals afgesproken haal ik om 9:00 uur de auto op bij mijn ouders in Zeist. Maar tot mijn schrik staat er geen auto voor de deur en is mijn moeder nergens te bekennen. Ze neemt niet op, reageert niet op berichtjes en ik kan niets anders doen dan gespannen wachten. Ze is het vast vergeten.

Patrick haalt intussen het huis in zijn eentje leeg en zet alles buiten voor de deur, in afwachting van de auto. Intussen heb ik ontdekt dat moeders een kopje koffie is gaan drinken met een ouder echtpaar dat ze af en toe op sleeptouw neemt. De klok tikt door. Ik bel de restaurants waar ze mogelijkerwijs kan zitten. Zonder resultaat. De spanning stijgt. Patrick belt voor de zesde keer: “waar blijf je?” Om 11:30 uur besluit ik op de elektrische fiets van mijn moeder naar Utrecht te fietsen, zodat ik in elk geval op tijd ben voor de overdracht. Ik sjees de hoek om en zie tot mijn opluchting mijn moeder rijden. Ik rij als een bezetene achter haar aan. Ze rijdt richting het bejaardentehuis waar ze haar gezelschap afzet. Ik kom een paar minuten later aan, parkeer de fiets en ren naar binnen. De lift gaat net dicht, ik gooi mezelf tussen de deur en wordt aangekeken door drie paar grote ogen. We ruilen sleutels en ik rij nog één keer naar huis.

Als ik aankom is appartement leeg. Ik haal nog snel een stofzuiger door de ruimte. Beneden laadt Patrick de auto in. Tring! De bel. Voor de laatste keer.