Mijn dagelijks leven

Als het goed is, zijn de boekjes die we hebben meegegeven aan andere vrijwilligers nu in 'onze' orphanage beland. Dit boekje had ik op mijn oude basisschool gekopieerd zodat de drie kinderen die nog niet konden schrijven, nu een kans krijgen om het een beetje onder de knie te krijgen.
Hopelijk is alles gelukt en zijn de boekjes nu daar.

Verder weten we nog niet of het gelukt is met de elektriciteit. We hopen hiervan snel bericht te krijgen.

Vorige week heb ik met mijn zus Emmeken een telefoontje gepleegd naar Ghana. Helaas waren ze heel slecht te verstaan en was een gesprek moeilijk op gang te houden. De duur van het gesprek was dan ook nog geen vijf minuten. Toch was het voor ons een fijn gevoel om heel even in contact te staan met één van de leraren van het 'schooltje'. We hoorden hem tegen de kinderen zeggen dat hij 'Panyin en Kakra' aan de telefoon had. Zo noemden ze ons, dat waren gebruikelijke namen voor tweelingen.
De kinderen hebben onze namen zeker herkend en het zal hun hopelijk ook goed doen dat we iets van ons hebben laten horen.
We hopen dat we binnenkort weer eens kunnen bellen en dat het gesprek dan iets beter verloopt.

Natuurlijk denken we nog dagelijks aan onze geweldige tijd daar. En voornamelijk denk ik dat aan de kinderen. Het kost me moeite om er niet verdrietig van te worden, aangezien ik ze verschrikkelijk mis. Ik zou willen dat er meer dingen waren die ik voor ze kon doen.
We denken er niet alleen aan, we worden er ook aan herinnerd, en dat doen we ten dele ook wel zelf: we dragen dagelijks de armbandjes die we daar hebben gekocht, elke dag zie ik meerdere keren de foto's van Ghana in mijn agenda en droom ik weer weg naar daar. Ook voor het eten ben ik altijd even stil en denk ik na. Vooral denk ik dan aan die ene keer dat we het eten rond brachten aan de kinderen. Hun nieuwe plastic bakjes die we voor ze gekocht hadden met daarin wat rijst en een sausje waarin letterlijk de vissenstaarten dreven. Ik vroeg aan David of je dat wel kon eten. Hij antwoordde door het me te demonstreren. Voor hun is dat zo gewoon, terwijl ik met verbazing stond te kijken. En dan kijk ik weer naar het eten dat voor me ligt. Een uitgebreide maaltijd met aardappelen, groente en vlees. En natuurlijk mogen we het onbeperkt water drinken niet vergeten. Zou er iemand zijn die hierbij nadenkt? Dat dit eigenlijk een voorrecht is?
Hiermee hou ik me de hele dag bezig, als ik de wc doortrek (en hij het gewoon doet), als ik onder de douche sta (en er warm water uitkomt) in plaats van me met plastic pannetjes en een bak water te wassen. Als ik iets eet, denk ik vaak; kon ik dit maar aan hun geven.
Het is lastig om te accepteren dat ik hier weinig voor ze kan doen, dat ik dit verschil maar moet aanvaarden. Dat voelt heel egoïstisch, dus ik hoop dat ik door af en toe wat van me te laten horen, hun het vertrouwen geef dat ik aan ze denk en dat ik mijn best doe om hun te helpen.