Interview met ex-drugssoldaten

Mijn eerste dag in Rio de Janeiro in Brazilie was gelijk een volle en indrukwekkende. In de favela Vila Cruzeiro had Nanko van Buuren een ontmoeting met ex-drugs soldaten voor ons geregeld. We spraken af bij het restaurantje; Cerveja Itaipava, waar wij zouden wachten tot Nanko zou arriveren en ons eerst over de geschiedenis van de favela zou vertellen.
 

Nanko arriveerde en begon te vertellen: 'tot 2010 was dit de gevaarlijkste wijk van Rio. De drugsbendes waren hier de baas. De scholen in deze wijk waren negen maanden per jaar dicht omdat de kogels door de klassen vlogen. In 2010 wilde de regering de wijk pacificeren en vroeg de politie om de wijk binnen te vallen. De politie weigerde dit omdat ze met 8000 man niet op zouden kunnen tegen de 3000 soldaten van de bendes. Uiteindelijk is het leger ingezet en zijn 13.500 soldaten samen met 8000 agenten de wijk binnen gevallen. Het was een echte oorlog, met tanks, die live werd verslagen op tv. In de rijkere wijken van Rio de Janeiro volgden mensen in barretjes en bij familie de nieuwsprogramma’s. Elke keer als te zien was dat er een soldadero om het leven kwam steeg er een luid gejuich op. Precies zoals laatst tijdens de wedstrijden van het WK, alleen dan anders, héél anders. De bendes hebben het anderhalf uur volgehouden waarna ze probeerden verder de heuvels op te vluchten. Het leger en de politie hebben ruim twee jaar met 13.000 man in ploegendiensten de wijk dag en nacht bezet. Inmiddels loopt hier 'vredespolitie' rond. Deze politie onderdrukt de mensen uit de wijk, maar de plotselinge schietpartijen zijn over. De scholen zijn nu vaker open. Behalve tijdens het WK dan, toen werden alle scholen op last van de burgemeester gesloten. Scheelde een hoop gedoe en drukte op de weg zo zonder schoolbussen'. 
 
Na het verhaal van Nanko gingen we achterop de motor door de favela. Dit is een project van IBISS genaamd; Tour com as motoristas. Ex drugbendeleden krijgen d.m.v. het rondrijden van toeristen op motoren de kans om eerlijk geld te verdienen. De groep werd in tweeën gesplitst. Wanneer de ene groep achterop de motors door de favela gaan, gaat de andere groep in gesprek met ex- drugssoldaten. Ik ging als eerst de motortocht maken.

 

Na de prachtige motor tocht en weer aangekomen te zijn bij Itaipava ging de groep in gesprek met ex-soldaderos. Alle mannen hebben stuk voor stuk gewerkt in drugsbendes. Ook hebben zij meegemaakt hoe deze wijk schoongeveegd werd door de politie (de pacificatie). Ze vertelden hoe ze op hun veertiende begonnen te werken in de drugswereld door te checken of er geen politie of rivaliserende bendes de wijk in kwamen. Geld is de grootste reden om voor zo'n bende te gaan werken. Een andere reden is dat veel vrienden van deze mannen in de bendes terecht kwamen. Hierdoor werd de stap kleiner om dit ook te gaan doen. 

 

Een van de mannen is eenentwintig jaar, Vinicius is zijn naam. Op zijn veertiende kreeg hij zijn eerste kind, zijn vrouw was toen vijftien, nu heeft hij al vier kinderen. Hij is een aantal keer betrokken geraakt bij een gevecht en draagt de littekens van de dertien schotwonden nog op zijn buik. Hoe bedoel je geluk hebben? Ik vond zijn verhaal erg interessant – vooral omdat onze levens heel erg verschillen -en heb een aantal vragen die ik hem gesteld heb uitgewerkt. Hij verteld dat hij een week hiervoor gestopt is.

 

Is het moeilijk om uit een drugsbende te stappen?

“Het is niet lastig. Als je het graag wilt, dan lukt het. Maar je moet ervoor zorgen dat je geen schulden hebt. Als je die wel hebt, of er zijn bepaalde klusjes die je nog moest voltooien, is het gevaarlijk.” Nanko verteld verder; “Het linke is dat de politie zo af en toe de lijsten van de voorwaardelijke seponeringen onder ogen krijgt. Een van de jongens had inmiddels een leuke baan. Op een avond was hij met collega’s in een bar, toen de politie hem herkende en arresteerde. Ze hebben hem voor drieduizend reaal (zo’n 1300 euro) aan een concurrerende bende verkocht. Later is hij teruggevonden, aan flarden gesneden. Ik was er drie dagen kapot van.”

 

Ben je bang om terug te vallen in je oude leventje?

 “Jawel. Dit is al de derde keer dat ik gestopt ben.”

 

Wat was jou reden om toch terug in de drugbende te gaan?

“Geld. Het verdient zo makkelijk en als je het nodig hebt is het heel aanlokkelijk om weer terug te keren naar de bende. Maar dit keer wil ik echt proberen weg te blijven. Ik wil een beter voorbeeld zijn voor mijn vier kinderen.”

 

Nu al vier kinderen? Wow!

“Ja,” lacht hij. “Mijn eerste kind werd geboren toen ik veertien jaar oud was, en is acht jaar oud. Mijn vrouw was toen vijftien. Met haar heb ik nog een kind. Ook heb ik twee kinderen bij een andere vrouw, maar ik ben nog steeds samen met de moeder van de eerste kinderen.”

 

Hoe oud was je dan toen je de drugswereld inrolde?

“Ongeveer veertien jaar. Dat gaat heel geleidelijk. Aan de randen van de favela’s liggen vaak mannen op het dak met geweren om alles in de gaten te houden. Deze mannen hebben ook eten nodig. Voor een paar reals bieden kleine jochies aan om dit eten rond te brengen. Ze zijn vaak onder de indruk van het grote geweer. De keer daarna vragen ze om het vast te houden. De keer daarna liggen ze zelf op het dak. Klusjes, zoals in de gaten houden of politie of rivaliserende bendes de wijk binnen komen, zijn vaak de reden dat jonge jongens de drugswereld in rollen.”

 

Zijn er nog andere redenen waarom veel mannen voor een bende gaan werken?

“Geld is de voornaamste reden. Maar ook veel vrienden komen in de bendes terecht, waardoor de stap om ook te gaan kleiner is. Er zijn ook zeker goede dingen aan het leven, die we allemaal missen. Vrouwen, geld en grote feesten. En natuurlijk de spanning en status.”

 

Wat zijn voor jou redenen geweest om uit de drugsbende te stappen?

“Dit.” Hij rolt zijn t-shirt op en we zien een gigantisch litteken op zijn buik. “Dit zijn de littekens van dertien kogelschoten die ik heb opgelopen tijdens zes verschillende schietpartijen. Ik ben aan de dood ontsnapt.”

 

Zijn er wel veel vrienden van je die zijn omgekomen?

“Ja. Heel, heel veel. Ik ben Nanko zo dankbaar dat hij me heeft geholpen.”

 

Nanko van Buuren, oprichter van IBISS staat erbij. “De jongeren in Rio zijn precies hetzelfde als jullie,” zegt hij. “Ze krijgen alleen niet dezelfde kansen.”

 

Heftig. Onze levens verschillen zo erg van elkaar. Als ik vroeger een heitje voor een karwijtje deed dan bracht ik de vuilniszak naar de vuilnisbak. Hier gaan de jongeren ‘seinen’ met vliegers om zo een zakcentje te verdienen, zonder enig idee dat zij hierdoor stapje bij stapje dichter de drugsbende in komen. Maar niet alleen mijn leven of de levens van mensen in de Westerse wereld verschillen heel erg met de levens van de bewoners in de favela’s. Ook de levens van de drugssoldaten en de normale bevolking van Rio de Janeiro verschillen heel erg. Natalia (onze lokale Braziliaanse expeditie begeleider uit Niteroi) verteld ons dat zij deze kant van Rio vroeger nog nooit gezien had, tot nu, voor haar was het ook heel erg ingrijpend om deze kant van de stad te zien. Ik mag van geluk spreken dat ik hier in Nederland elke dag veilig over straat kan lopen zonder een risico te lopen om neergeschoten te worden. Ik ben mede door dit gesprek het feit dat ik in Nederland geboren ben mijn leven meer gaan waarderen en hier ben ik heel dankbaar voor.

Liefs, Fleur

Related resources on WorldSupporter: 
Image
Follow the author: FleurSchram
Promotions
verzekering studeren in het buitenland

Ga jij binnenkort studeren in het buitenland?
Regel je zorg- en reisverzekering via JoHo!

Content categories
Comments, Compliments & Kudos

Add new contribution

CAPTCHA
This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.
Image
Access level of this page
  • Public
  • WorldSupporters only
  • JoHo members
  • Private
Statistics
[totalcount]