Lieve volgers van Anne, 
Even een update via haar familie! 
Het laatste berichtje van Anne was een maand geleden, toen was ze net malaria-vrij, maar nog heel erg zwak. De laatste maand was het echt "geen bericht, goed bericht" dus het gaat ook goed gelukkig. Daarom willen wij jullie een update geven hoe het nu met haar is, we hebben haar gisteren gesproken en vandaag een brief ontvangen. Uit deze brief plaatsen we deel van de tekst. En ja, ze kan ook hele lange brieven schrijven haha. Superleuk. 
Allereerst wil ze iedereen bedanken voor de fantastische kaarten welke ze heeft ontvangen voor haar verjaardag. Uit verwachte en onverwachte hoek was dat een geweldig geschenk voor haar en ze geniet er nog steeds van. Ze had "tranen van geluk" bij de lieve berichtjes. Dat schrijft ze letterlijk. Dank jullie wel! 
quote: (tijdens de eerste week van de expeditie, groep Alpha 3) 
"Ik mis jullie wel echt heel erg. Geen heimwee, want ik wil nog niet naar huis. Missen op een mooie manier. 
Zaterdag 8 februari met alle vrijwilligers in het basiskamp samengekomen en daar begon de introductie/training. Ik was natuurlijk nog erg zwak en kon niet alles meedoen. Veel angst dat mijn lichaam mij in de steek zou laten en dat ik terugnaar Nederland zou moeten. Maakte me vaak verdrietig. Maar de organisatie is top. Medische begeleiding en continue controle. Ondanks mijn angst probeerde ik sterk te zijn en door te zetten. Dat is dan ook gelukt. en op 13 februari zijn we vertrokken naar ons project. 5 uur in de bus. Onderweg kwamen we door een National Park, direct alle dieren vanuit de bus gespot. Olifanten, Zebra's, Giraffen, Buffels, Antilopen, herten etc. Ik ben nu in het dorpje Mangula, naast het Udzungwa National Park. We hebben uitzicht op dat park, een grote berg. Nog geen dieren gezien, maar we werken echt aan de rand van het park, dat is wel heel gaaf. 14 februari jarig. 17 kaarten meegenomen uit het basiskamp. Wat bijzonder om hier mijn 18e verjaardag te vieren met "vreemden" die mij nu al dierbaar zijn. Maar die kaarten en het Blog berichtje waren zo ontzettend warm en welkom. Ik had tranen van geluk.... 
We doen een environmental (milieu) project. De olifanten van het park breken redelijk vaak uit en hierdoor word het land van de boeren vernield. Om dit tegen te gaan zijn er chili planten en beehives (bijenkorven) gebouwd. Dit zijn 2 dingen die olifanten afschrikken. Er was niet genoeg geld onder de boeren, dus Raleigh (de organisatie waar Anne mee naar Tanzania is) is hier een project gestart. Gedurende deze 10 weken is het doel om 100 beehives te schilderen en plaatsen (ze zijn al gebouwd). Wij doen in onze 3 weken ongeveer 35 beehives. 
Er is meer te doen. De beehives die er al staan worden regelmatig overgenomen door mieren. Om de mieren te verjagen, moeten we zorgen dat we de grond opschonen. Het pad langs de beehives is helemaal dichtgegroeid. We zijn nu al een week bezig met het maken van een 10 meter breed pad. Heel zwaar werk, met soort messen, harken en schoffels. De werkdagen zijn van half 9 tot 13.00 uur. en op zaterdag alleen de ochtend. Na het werk zitten we niet stil. We hebben niet heel veel niks doen tijd, wat zeker goed is. Bezig blijven. Het is niet dat onze 3 leiders zeggen, we gaan nu dit doen. Wij als groep moeten de opties die we van hen krijgen zelf uitwerken en inplannen. Elke dag hebben we een nieuwe dag leider. Ook hebben elke dag 3 verschillende mensen kamp dienst. Die zorgen voor eten, 3x per dag, gaan dus ook naar de markt en koken voor 16 mensen. Niet simpel met het gereedschap en de ingrediënten die je hier hebt. (Maar we eten heerlijk, puur en goed) Je maakt schoon en filtert het water voor drinken en koken. We leven gelukkig niet in tenten maar met 16 man in 1 lege ruimte van ongeveer 25x15 meter. We slapen op de grond op onze matjes. Echt wel wennen voor je lichaam, zo'n harde grond. Met alle muggennetten en spullen is het lekker knus. Er zijn hier trouwens heel veel muggen en de kans op malaria is hier groter oh oh. Ik gebruik veel deet en elke dag om 18.00 uur moet iedereen "lange" kleren aan hebben. We hebben een echte douche en onder de douche is een gat als wc, een luxe. Ook hebben we licht, wat we alleen gebruiken als we moeten eten in het donker. En warm water voor de douche gebruiken we op zondag als cadeautje. Zuinig zijn, we doen tenslotte een environmental project. Verdere activiteiten zijn: shelter (shuilplaats) bouwen, team building, voetballen met locale bevolking, schrijven in onze ontwikkelingsboekjes van Raleigh. Ik ga volgende week lesgeven op een school hier, met een groepje. Leerlingen van onze leeftijd die "studie" toerisme doen, interessant. 
Engels praten is een must. Dat doe ik dan ook de hele dag, heel leerzaam. Zelfs met een Nederlandse jongen uit mijn groep praat ik engels, zo grappig. 
Het weer hier is wel een beetje een tegenvaller. We zitten in het regenseizoen, dus heel veel regen, bewolkt en flinke onweersbuien. Het is echt gek warm, vochtig. 
Mijn telefoon mis ik totaal niet. Lekker rustig en dit schrijven vind ik echt leuk. 
Mijn gezondheid is okay. Nog niet heel veel beter. Zoals vandaag voel ik me heel gek. Zwak, moe en duizelig. Ik ben nu nog maar een paar keer bij de work side geweest en als ik er ben rust ik wel veel. Het werk is zwaar en mijn lijf is nog slap. Ik slaap prima en de leiders willen iedere dag weten hoe het gaat en dat is iedere dag weer ietsie beter. Gelukkig. 
Ik ben zo blij dat ik hier ben met Raleigh. Ik ben heel blij en gelukkig. Ik maak naast dit alles ook nog hele bijzondere dingen mee". 

Dat overige zal ze jullie allemaal zelf wel eens vertellen. De gesprekken, nieuwe vriendschappen, emoties etc. 
Ze is gisteren, 3 maart, terug gekomen in het basiskamp. Daar mocht ze met haar telefoon naar ons bellen. Ze klonk heel enthousiast, blij en tevreden. Gezondheid gaat een stuk beter, nog niet optimaal. En nee, ze wil nog niet naar huis, genoeg te doen daar... 
Donderdag 6 maart vertrekt ze voor haar volgende expeditie, de tweede van de drie. Nieuwe groep, nieuw project. (irrigatie of track) 

Regelmatig post ik/wij iets op de blog van Raleigh Tanzania (waar ik haar groep ook beetje kan volgen, heb 3x berichtje gehad van organisatie): 

http://www.raleighinternational.org/ri-blogs/raleigh-tanzania 

Dan vermelden we: Private message for Anne Bouwmeester. Dit printen ze dan uit en geven het haar. In het basiskamp gaat dat snel, maar als ze op expeditie zijn kan dit zomaar 1 of twee weken duren, dat ligt eraan of ze vanuit het basiskamp de groepen bezoeken en wanneer. Maar dat vind ze fantastisch. Even een kort berichtje uit NL. 

Dus een reactie op deze blog is leuk, maar die leest ze nu niet, pas weer als ze op internet kan en dat zal in de week na pasen zijn. Dit is alleen een update namens Anne van ons. 
Fijn dat jullie allemaal ook zo met haar meeleven. Dank daarvoor.