Hoewel ik er deels erg naar uitkeek om iets nieuws te ondernemen en meer van dit mooie land te zien, moet ik zeggen dat ik het er afgelopen week toch wel moeilijk mee had. Het is zo'n raar gevoel dat ik de mensen waarmee ik heb gewoond en gewerkt waarschijnlijk nooit meer zal zien. Afscheid nemen is gewoon niet leuk! Ik heb me ontzettend welkom gevoeld en zal niet vergeten hoe aardig de mensen hier zijn. Ik heb 1 nacht bij een gastgezin geslapen, omdat ik graag wilde zien hoe de mensen hier echt leven. Het gezin bestond uit een echte Tanzaniaanse mama (een lekker stevige tante), de vader, twee kinderen en een pleegkind. Het was een relatief rijk gezin, omdat de vader electricien is en de moeder wiskundelerares. Ik kreeg dan ook al vrij snel een wiskundetoetsje voor mijn neus geschoven: hier moest ik toch minstens 50% op halen als ik wilde eten, haha! Gelukkig slaagde ik hierin!

 

Het huis had een binnenplaats waar wat kamertjes omheen zaten (wc, keuken) en waarop de kippen aan het scharrelen waren. Ze waren erg verbaasd toen ik vertelde dat ik zelf geen kippen had, en eigenlijk niemand bij ons behalve in de dorpjes. "Hoe kwam ik dan aan mijn vlees en eieren? Had ik dan soms koeien?" Ik vond het erg leuk om met hun te praten en meer over de levenswijze en gebruiken van Tanzanianen te leren. Gastvrij zijn ze zeker, want ze vonden 1 nacht erg kort en ik had zonder problemen een paar weken kunnen blijven. Natuurlijk werd ik ook meteen om mijn contactgegevens gevraagd. Dit is iets wat me blijft verbazen: ook op straat vraagt iedereen na twee zinnen met je gesproken te hebben meteen om je telefoonnummer. Relaties gaan hier sowieso een stuk sneller als thuis. Je bent al heel snel vrienden (1 gesprek is voldoende) en ook op het gebied van de liefde is het al gauw serieus. Tenminste, als je dit vergelijkt met onze lange periode waarin je moet wachten tot je 'ik hou van jou' kan zeggen, samen kan gaan wonen of trouwen.Toen ik gister op straat liep werd ik bijvoorbeeld aangesproken door een Masaai man: of ik mee wilde naar zijn dorp? Hij zei zelfs: I love you sana (very much)!

 

Donderdagavond werd er een afscheidsfeestje gevierd voor mij en 4 andere Noorse meisjes die vertrokken. Dit hield in dat we met z'n allen gingen eten (vrijwilligers, een aantal van het personeel en de meiden) onder het genot van Afrikaanse muziek. Er worden een aantal lieve praatjes gehouden, ik kreeg mijn officiele vrijwilligerscertificaat en werd gewikkeld in Tanzaniaanse IOP-doeken. Ook hebben de meiden weer gezongen en gedanst voor ons. 

 

De ochtend daarna was het dan toch echt zover: met mijn backpack op de rug stapte ik in een overvolle dala dala op weg naar mijn eerste bestemming! In Iringa zou ik overstappen op een bus naar Dodoma en kwam gelijk te weten dat ik een leuke blunder had begaan. Ik had de week ervoor een ticket gekocht voor 12:00 uur, dus ruim voor het middaguur stond ik paraat. Maar blijkbaar kennen ze hier naast de wereldtijd, ook een Swahilische klok (in mijn maand hier had ik hier nog nooit van gehoord). Mijn bus was blijkbaar al vertrokken om 6:00 uur s'ochtends, haha! De Swahilische klok is afgestemd op de zon: zonsopgang (7 uur) is om 1 uur, en zonsondergang (18 uur, al is het eigenlijk iets later) is 12 uur. Gelukkig kon ik nog een andere bus pakken die een uur later vertrok dus ik ben helemaal veilig aangekomen in Dodoma.

 

Iets wat ik in het begin vrij overweldigend vond, was de aankomst op een busstation. Tanzanianen worden al belaagd door taxichauffeurs, ticketverkopers en motorrijders, maar als ik als blanke uitstap gaan ze pas echt los. Ik had mijn taxi al van tevoren geregeld dus heb mijn belagers rustig afgeschud. Het hotel waar ik verblijf is budget, maar verder prima in orde. Dodoma zelf is een bijzondere stad: enige tijd geleden was Dar es Salaam de hoofdstad van Tanzania, maar omdat Dodoma centraal in het land ligt heeft de president besloten om Dodoma de nieuwe hoofdstad te maken. Natuurlijk is dit makkelijker gezegd dan gerealiseerd, en de stad voelt nog niet echt aan als een hoofdstad en het heeft nog wel even tijd nodig om te groeien. Dar es Salaam blijft voorlopig het onbetwiste economishe centrum van het land, maar het parlement is al gezeteld in Dodoma. Zo zijn er een eindje buiten in de stad op random plekken een aantal moderne gebouwen gezet, om de stad te laten groeien. Hoewel er in heel Dodoma 3 miljoen mensen wonen, woont slechts een heel klein gedeelte hiervan in het centrum, en de rest meer daarbuiten in de countryside. Na een halve dag kun je hier dan ook prima de weg vinden. Hoewel er niet bijzonder veel te doen is, geniet ik ervan om alleen op pad te zijn en lekker zelf te bepalen wat ik doe en wanneer ik het doe. Tot dusverre bevalt het alleen reizen dus prima!

 

Morgen trek ik weer verder naar Kondoa, volgende keer horen jullie daarover! Liefs van mij.