In de tijd dat kilo-knallers nog gewoon “aanbiedingen” waren en dat middelbare scholieren nog niet hun geld verdienden met het ontwikkelen van nieuwe apps voor mobiele apparaten (ik geloof zelfs dat het hip was om al een mobieltje te hebben… :P), was ik “meisje van het vlees” in de supermarkt bij ons in het dorp. Je weet wel: gehakt draaien van vlees dat niet meer verkoopbaar was, worst maken van varkensdarmen en even ein-de-loos veel barbeque vlees marineren in de zomer als kerst-gourmetschaal hamburgertjes plat slaan in december. Voor €2,10 per uur, om mijn scooter te kunnen betalen.

Dat klinkt misschien niet heel enthousiast, maar de waarheid is dat ik het vier jaar lang erg naar mijn zin had. Daar had mijn “baas” slager Frank een groot aandeel in, die zich nooit ergens druk over leek te maken en die altijd wel een sterk verhaal had. Van afgehakte duimen tijdens het koteletten kappen tot wie er hoe met zijn vingers in de gehaktmolen terecht was gekomen of een varkenskadaver op zijn rug had geslingerd zonder te zien dat er nog een mes uitstak… of een willekeurig ander verhaal dat hij op de radio had gehoord of op t.v. had gezien. Animatie gegarandeerd.

Maar aan al het goede komt een eind en na mijn eindexamen was het tijd voor een nieuwe uitdaging: ik ging voor een half jaar vrijwilligerswerk doen in Portugal om even “uit het systeem” te zijn dat me zo benauwde. “Portugal?” zei Frank bedenkelijk toen ik het hem vertelde. “Hmm, iemand bij ons uit Oirschot was daar dit jaar op vakantie en hij dook in een golf en… brak zomaar zijn nek. Nu is hij bijna helemaal verlamd. 21 jaar oud en hij studeerde en alles.” (Een via-via bekende of oud-collega? Ik kan het met niet meer herinneren) Brrr… Ik was negentien. En ik ging naar Portugal. Waarschijnlijk af en toe naar het strand. Hmmm, even geen sterke verhalen meer voor mij.

Maar mijn tijd in Portugal was een groot succes zonder grote ongelukken en toen ik terugkwam, ging ik aan de studie. Geneeskunde; tot mijn eigen grote verbazing en die van iedereen om me heen was dat het enige dat me leuk en nuttig genoeg leek om mijn tijd aan te besteden als ik dan toch iets moest studeren. Door uitloting in Nederland kwam ik in België terecht. Inderdaad, dat is 'geneeskunde studeren' maar dan in het kwadraat. Wist ik ook niet :). Maar ik vond het allemaal even interessant en fascinerend… The revenge of nerd Nelly :P

De scooter had ik inmiddels ingeruild voor een motor die ik ook moest betalen, dus op zaterdag en zondag werkte ik als helpende op een revalidatie afdeling in Veghel. Wederom ergens onderaan de voedselketen met een salaris waarmee je zelfs met een 40-urige werkweek nog ruim recht hebt op zorgtoeslag en huursubsidie. Maar ik had het ook hier erg naar mijn zin: mensen helpen wassen, aankleden, in en uit bed komen, brood smeren, naar de w.c. gaan, van en naar de fysiotherapie en oefenen op de afdeling. Maar ook fotoboeken kijken, spelletjes doen en de gitaar mee op zondag voor een geïmproviseerd koffie-concert.

En de jongen die in Portugal in de golf was gedoken maakte al de jaren dat ik daar werkte zo´n honderd kilometer verderop het revalidatie-gebeuren van de andere kant mee. Doelen stellen, bereiken of bijstellen, grote en kleine overwinningen en teleurstellingen en alles wat erbij hoort. Tranen om de verliezen en de slappe lach om de hilarische situaties in een groep met revalidanten. En alles eraan doen.

Na drie jaar in het Belgische regime, een jaar in Spanje en nóg eens twee jaar in Belgie, kwamen de muren (grenzen) weer op me af. Ik wilde er even uit, weer even “meedoen” met de mensen die geen idee hebben uit welke processen de citroenzuurcyclus is opgebouwd, die denken dat “endoplasmatisch reticulum” iets met grammatica te maken heeft en die niet op commando de chemische structuur van één van de 48 soorten ionentransporters in het celmembraan kunnen tekenen. Dat die mensen óók bestaan en dat ze over het algemeen heel wat aangenamer gezelschap kunnen zijn dan een groep van 300 over-ijverige geneeskundestudenten (mijzelf inclusief!), zou ik anders zomaar kunnen vergeten.

Ik wilde iets doen met alles wat ik inmiddels had geleerd en tegelijkertijd proberen anderen wat verder te laten kijken dan hun eigen huis, hun straat en woonplaats, hun land… en alles wat iedereen daar “moet hebben” en wat er níet goed (genoeg), perfect, of wenselijk is. Een vrijwilligerswerk-muziek-en-schrijf-wereld-bewustzijnsproject. En vrijwel iedereen zei: “Hmm, zou je dat wel doen? Is dat niet gevaarlijk? Duur? Moeilijk? Onzeker? Tijdsverlies (?)?” Ja, allemaal waar in zekere zin (behalve “tijdsverlies”!?) en dat wist ik goed. Maar mijn revalidatiepatienten zeiden allemaal: “Is dat wat je wil? Is dat waar je van droomt? Then do it!” And here we are :).

http://www.youtube.com/watch?v=kcn_aXbqEro --> Nelly´s 'Somebody at all'

De jongen die in de golf dook, revalideerde vier jaar lang en leerde nooit weer lopen. Een collega deelde laatst een filmpje van hem: als spreker / cabaratier gebruikt hij nu zijn verhalen om mensen te inspireren een verschil te maken en ze te laten zien dat iedereen dat kan. Omdat het om de kleine grote dingen gaat die we voor elkaar doen.

En hier zit ik nu, bijna negen jaar nadat ik voor het eerst over hem had gehoord, in Zuid-Amerika vrijwilligerswerk-schrijf-muziek-wereld-bewustwording uit te dragen. Om de wereld misschien een beetje beter te maken en anderen te inspireren om op hun eigen manier hetzelfde te doen. Omdat ik geloof dat iedereen dat kan. Omdat het om de kleine grote dingen gaat die we voor elkaar doen.

En ik hoor hem hier zeggen: “Volg je dromen. Het maakt niet uit als iets niet lukt, als je maar weet dat je er alles aan gedaan hebt.” Ik ga er alles aan doen, Jaap Bressers, ik ga er alles aan doen. Dankjewel, en wie weet kruisen onze paden elkaar direct of indirect nog wel een keer. Wie weet… :)

http://www.youtube.com/watch?v=DpvL-Ca3KOo --> Jaap Bressers video

“We zijn precies hetzelfde, maar mij is het niet gebeurd
Ik wordt nog elke dag weer door het leven meegesleurd
Even dit, en ook dat, en dan dat dan ook. Want alles is zo interessant.
Kijk mijn vriend. Kijk mijn vriend, hij kent een rolstoelfabrikant”.
- Acda en de Munnik, “Een Spaanse moslim groet zijn god” -

http://www.youtube.com/watch?v=zoyXvgx9j4c --> Acda en de Munnik - Spaanse moslim

Vond je het leuk om dit bericht te lezen? Laat het me weten met een duimpje omhoog en/of een reactie! Wil je weten wanneer ik een nieuw verhaal post, klik dan op de ¨volg deze blogger¨-knop onderaan... Thanks!

Voor mijn project Imagine all the people werk ik in 2,5 jaar in verschillende landen als vrijwilliger en schrijf ik minstens elke maand een stukje over mijn ervaringen in verhaal-vorm. Op die manier wil ik proberen om mensen met elkaar in contact te brengen, om hun blikveld een beetje te verruimen zodat ze zich wat meer bewust worden van hun eigen positie in die wereld. Zo probeer ik de doelen van het project te bereiken: de wereld een beetje beter maken en anderen inspireren om op hun manier hetzelfde te doen.

Wil je meer weten over dit project (wat doe ik precies, waarom en hoe) wil je weten wie ik eigenlijk ben, of wil je me volgen (met álle foto´s bij mijn verhalen) kijk dan eens op: http://tinkywong.webnode.nl of vind project Imagine all the people op facebook. www.facebook.com/pages/Project-Imagine-all-the-people/210147532462086 Groetjes uit Ecuador!