Geraakt zijn, of geraakt blijven?

Als iets je raakt

Soms word ik ineens geraakt door een gevoel van boosheid, verdriet of gekwetstheid, zonder dat ik het meteen kan plaatsen.

Het gebeurt vaak snel. Iemand zegt iets, reageert niet, of kiest een toon die bij mij blijft hangen. Voor ik het weet, ben ik al aan het denken: verklaren, herhalen, vergelijken. En ergens weet ik dan ook dat het niet alleen over dit moment gaat. Dat het iets raakt wat ik vaker heb gevoeld. Iets ouds misschien. Of een verlangen om gezien of serieus genomen te worden.

Het verhaal van de twee wolven

Op zulke momenten moet ik soms denken aan het verhaal van de Cherokee-grootvader, die spreekt over twee wolven die in hem strijden. De ene staat voor woede, jaloezie en trots. De andere voor rust, vertrouwen en mildheid.

Wanneer zijn kleinzoon vraagt welke wolf wint, antwoordt hij: degene die je voedt.

Het verhaal maakt voor mij één ding duidelijk: ik kies niet wat ik voel, wel welke richting ik op ga. Wanneer ik vastloop, probeer ik mijn aandacht te verleggen. Niet weg van de pijn, maar weg van het verhaal dat haar vasthoudt. Zo voed ik het lijden niet verder en ontstaat er ruimte voor een ander perspectief.

Van geraakt zijn naar beweging

In mediation zie ik hetzelfde mechanisme terug. Mensen raken verstrikt in wat er is gebeurd en in het verhaal dat ze daarover zijn gaan vertellen.

Wat iemand meemaakt, overkomt hem of haar. Maar wat daarvan wordt gemaakt, ligt niet vast. Pijn dient zich aan. Lijden ontstaat wanneer pijn en verhaal samenvallen.

In mediation maken we dat onderscheid weer zichtbaar. Niet om de pijn weg te nemen, maar om het lijden te verlichten. Zodra het verhaal minder vastzet, komt er energie vrij en worden nieuwe mogelijkheden zichtbaar.

Daar begint beweging.