Wat lijkt het lang geleden, het prachtige Peru... Met al zijn mooie mensen, onbezorgde levensstijl, het genieten van de kleine dingen, de pracht en kracht van de eenvoud... Terug in het harde Nederland, de snel-snel mentaliteit en het rennen naar de afspraak die je een maand geleden al hebt ingepland. Wat een verandering.

Toen ik terug kwam heb ik de eerste twee dagen in een tijd in een soort ontkenningsfase gezeten. Weggekropen onder de dekens, gordijnen gesloten en telefoon op stil. Misschien kwam dit ook mede door de jetlag, ik weet het niet. Blij om terug te zijn was ik in ieder geval niet.

Daarna langzaam maar zeker weer afspraken gemaakt en met vrienden en familie afgesproken. Heel leuk om mijn ervaringen te delen met anderen! Toch merk je bij anderen terughoudendheid; super tof dat je dat doet, maar ik zou het niet kunnen/willen/doen, niets voor mij. Gelukkig is één vriendinnetje niet lang nadat ik wegging naar Peru zelf ook vrijwilligerswerk gaan doen in Afrika. Met haar kan ik het goed over de verschillen hebben, die anderen niet hebben ervaren en ook minder begrijpen. Ook anderen die ik in Peru heb ontmoet ervaren grote verschillen nu zij thuis zijn. Met andere woorden; Iedereen mist het!

En hoewel ik weet dat het tijd is om een echte baan te zoeken...... Ik zou zo terug gaan!