The New Person-Specific Paradigm in Psychology - Molenaar & Campbell (2009) - Artikel

In de psychologie wordt al jaren data verzameld met behulp van methoden die zich richten op variatie tussen proefpersonen. Deze variatie wordt interindividuele variatie genoemd. Met behulp van de interindividuele variatie worden statistische maten (zoals het gemiddelde en standaardafwijking) berekend. Alle statistische data wordt gehaald uit de populatie en bij alle soorten onderzoek wordt er gekeken naar de interindividuele variatie. Het maakt dus niet uit of er longitudinaal of crosscultureel onderzoek wordt uitgevoerd, de analyses die gebruikt worden concentreren zich op de interindividuele variatie.

Volgens sommige onderzoekers is dit soms een minpunt. Wanneer de bevindingen die verkregen zijn uit een totale populatie toegepast worden op het individu, verschuift het niveau van de interindividuele variatie naar het niveau van intraindividuele variatie. Met behulp van ergodische theorieën kan er gevonden worden onder welke omstandigheden bevindingen gebaseerd op interindividuele variatie toegepast kunnen worden op individuen. De condities zijn erg streng en het zal dan ook niet vaak voorkomen dat de bevindingen verschoven kunnen worden van het interindividueel naar het intraindividueel niveau.

Voorwaarden voor ergodiciteit

Ergodiciteit gaat om de vraag wanneer (onder welke voorwaarden) analyses van interindividuele variatie dezelfde resultaten opleveren als analyses van intraindividuele variatie. Om dit te kunnen doen, moet de mens gezien worden als een dynamisch systeem bestaande uit gedrag, emotionele, cognitieve en andere psychologische processen die veranderen met de tijd.

Volgens Cattell kunnen al deze verschillende psychologische dimensies gemeten worden met tijd als een dimensie, psychologische variabelen als een andere dimensie en verschillende proefpersonen als de derde dimensie. Dit wordt Cattell’s data box genoemd. Een analyse van de intraindividuele variatie heet de P-techniek en de analyse van de interindividuele variatie wordt de R-techniek genoemd. Deze twee (en dus de voorwaarde voor ergodiciteit) kunnen alleen aan elkaar gelijk zijn als er homogeniteit in de populatie is en als de data stationair is.

Homogeniteit

Elke proefpersoon moet volgens hetzelfde statistische model handelen wil er sprake kunnen zijn van homogeniteit. Een IQ-test kan bij de ene persoon algemene intelligentie meten, terwijl het bij een andere persoon de verbale intelligentie meet. In dit geval is er geen sprake van homogeniteit. Als de sterkte voor items verschilt van persoon tot persoon, dan is er ook geen sprake van homogeniteit.

Stationairiteit

De andere voorwaarde voor ergodiciteit is stationairiteit. Dit houdt in dat statistische kenmerken hetzelfde blijven met de tijd. Dit kan niet gebeuren als er ontwikkelingsprocessen aan te pas komen. Het IQ van een vierjarige verandert als hij of zij ouder wordt en dit is dan ook geen stationair statistische kenmerk (en dus wordt er niet voldaan aan ergodiciteit).

De schrijvers van dit artikel vinden dat psychologische processen verschillen van persoon tot persoon en dat er dus eigenlijk gekeken zou moeten worden naar de intraindividuele variatie wanneer men deze processen wil bestuderen. Dit heeft ook als voordeel dat deze processen per persoon naar een optimaal niveau geleid kunnen worden. Zo zouden volgens hen artsen meer moeten kijken naar de persoon zelf wanneer zij een bepaalde dosering van een bepaald medicijn voorschrijven en minder naar het gemiddelde van mensen (de dosering die meestal uitgeschreven wordt).

De intraindividuele benadering is vrij nieuw en er zou meer aandacht voor moeten komen vinden de schrijvers. Deze benadering zou eigenlijk noodzakelijk moeten zijn volgens de schrijvers.