Hoihoii,

Toen we aankwamen bij Palm Tree dacht ik eerst: wow! dit had ik heel anders verwacht, maar nadat Yvonne ons iets had verteld over wat ze allemaal doen bij Palm Tree en Peter ons een rondleiding had gegeven, voelde ik me al meteen thuis.

Palm Tree is eigenlijk vanalles. Er woont een groot gezin van 15 kinderen met als moeder Ross, een Zuid-Afrikaanse blanke vrouw. Ook woont er sinds 2010 een Nederlands stel, Yvonne en Peter, die nu bezig zijn met het adopteren van hun eerste kindje, Sia. Ze hebben daar een daycare waar elke dag verschillende kinderen uit de buurt komen en daar brengen ze hun dag door, zodat de moeder opzoek kan naar een goede baan. Dan heb je als laatste nog een geel huisje waar ze kindjes verzorgen die voor adoptie worden afgestaan. Ze gaan naar gezinnen in Zuid-Afrika zelf, maar volgens mij vooral naar gezinnen in Canada. Nu hebben ze daar drie baby’tjes, twee jongetjes en een meisje.

Wij konden daar met verschillende dingen helpen, schilderen, armbandjes maken, baby’s de fles geven etc. etc.

De eerste dag heb ik een beetje geschilderd, een armbandje gemaakt (het duurde langer dan ik dacht) en natuurlijk iedereen helemaal plat geknuffeld! Ze rennen daar elke dag de berg op en af en wij mochten (heel aardig van ze) meerennen :). Yayeri was die dag jarig dus gingen we zingen, waarbij Nkosi (echt een geweldig jongetje) begon met zingen en wij hem steeds na moesten zingen. Nou, dat liedje zit nog steeds in mijn hoofd hahah. Later hebben we ook nog gevoetbald met een paar kinderen van Ross en ook hebben we heel veel gezongen! Ze konden van elk liedje wel de tekst. Net voor we gingen hebben Simone en ik nog snel een van de baby’s in bad gedaan, super schattig!!

Die dag was dus zo voorbij en ik vond het ook heeeel jammer dat we weer weg moesten, maar gelukkig kwamen we de volgende dag weer terug. Na weer de dagelijkse work-out, gingen we weer aan de slag. Nog wat laatste dingetjes afmaken en voor de rest van de dag was het vooral spelen, knuffelen en zingen. De tweede dag was er weer iemand jarig, , waarvoor we natuurlijk weer gingen zingen! Net voordat we gingen heb ik nog een paar kinderen in mijn dagboekje laten schrijven en wij mochten ook iets in hun schriftje schrijven.

Na alles te hebben uitgewisseld en volgekladderd, liepen we naar een township die vlak bij Palm Tree lag. We kwamen aan bij een huisje waar wel 12 mensen wonen. We gingen met z’n allen op de grond zitten en kregen een lunch die daar gebruikelijk was. Dat opgegeten te hebben, liepen we samen met heel veel kinderen door de township heen. Nadat we met alle kinderen een spelletje hadden gespeeld, liepen we terug naar het huisje waar we een optreden kregen van alle meisjes. Iedereen ging dansen en wij moesten het later ook proberen.

Terug bij Palm Tree moesten we toch echt afscheid nemen :(. Iedereen nog een dikke knuffel geven en nog snel even wat kletsen en dan moesten we toch echt in het busje stappen. Voordat we gingen zei ik nog snel tegen Peter: Als ik niet terug kom hier, moet er toch ergens iets fout zijn gegaan.

‘s Avonds weer terug in ons hostel waren we nog steeds het verjaardagsliedje aan het zingen, nog een paar keer geweerwolft (jajaa nieuw werkwoord) en toch maar weer gaan slapen.

Doedels!!