Over een week is het alweer een jaar geleden dat ik (onverwacht een stuk eerder) thuis kwam van mijn reis. Inmiddels ben ik alweer helemaal ingeburgerd in Nederland. Ik studeer, ik werk en doe leuke dingen. Toch kan ik het gevoel niet van me afschudden dat ik weer terug wil. Terug naar de zon, terug naar al die prachtige culturen... Terug naar vorig jaar. Ik sta nu voor de klas, maar moet nog o vaak denken aan mijn klasje in Guatemala en mijn klasje op Bali. Soms zijn de kinderen in mijn klas hier erg vervelend, dan willen ze niks doen en alles is stom en we leren niks zeggen ze dan. Op die momenten pak ik er een foto van mijn reis bij, waar bijvoorbeeld mijn kindjes uit Indonesië op staan. Ze kijken dan met grote ogen naar die kindjes die in hun vieze kleren op de grond in een schriftje zitten te schrijven. Dan vertel ik ze dat zij de hele dag naar school gaan en vervolgens nog 's middags bij mij Engelse les kwamen volgen. 'Waarom doen ze dat dan?' vroeg een van de kinderen. Nou, vertel ik hen, als zij later een goede toekomst willen hebben moeten ze daar heel erg hun best voor doen. Daar is het niet vanzelfsprekend om naar school te gaan en naar de middelbare school of zelfs naar de Universiteit! Daarna gaan ze meestal weer braaf aan het werk, en in de pauze moet ik dan nog meer vertellen over wat ik allemaal op reis gedaan heb. Ik hoop toch dat ik deze nieuwe generatie met mijn verhalen een beetje kan inspireren... Ik denk zeker dat mijn reis en mijn vrijwilligerswerk me een beter mens heeft gemaakt. Om een paar simpele redenen. Ik ben wijzer, ik weet meer van de wereld en heb ook een enorm verantwoordelijkheidsgevoel over haar gekregen. Ik voel me toch verantwoordelijk om de wereld een beetje een betere plek te maken. En natuurlijk kan ik de wereld niet in m'n eentje veranderen maar ik kan (en moet) mijn steentje bijdragen! Ook heb ik zo ontzettend veel over mezelf geleerd, en daardoor ben waardevoller voor andere mensen. Je kan ook pas iets betekenen voor anderen als je zelf helemaal goed in je vel zit. Daarnaast ben ik erachter gekomen dat ik iets wil doen in het buitenland, daar ligt mijn toekomst! De vlam, de passie werd ook weer aangewakkerd toen ik het volgende inspirerende filmpje zag: http://youtu.be/olNlONC9c5I In dit filmpje benadrukt Maggie Doyne hoe goed wij het hebben. We blijven hopen op meer dingen. 'Als ik nou maar... had dan...' maar wij hebben niks te klagen. We hebben echt alles wat we nodig hebben, en nog veel meer. Toen ik op reis was drong dat ook ontzettend tot me door. In Bali zei een van mijn kindjes dat ze dokter wilde worden als ze later groot was. Later werd me ook verteld dat dat waarschijnlijk nooit zal gebeuren. Dat greep me zo aan. In Guatemala gaf ik ook Engelse les aan een groep oudere kinderen. Net iets jonger dan dat ik toen was. Hoe hun leven verschilde van dat van mij. Ik voelde me zo vereerd dat ik deel uit kon maken van hun opleiding, omdat dat hen een betere kans op een goede baan en dus een betere toekomst bood. Dat was niet te vergelijken met hoe ik het heb, nu zit ik aan de Universiteit te leren en zit te bedenken welke van de vele opties die voor mij in de toekomst liggen ik zal kiezen. En dat terwijl zij naar school gaan, het naschoolse programma volgen bij Tessa (en de rest van de staff) in het educatief centrum en daarnaast zelfs nog baantjes (zoals bijvoorbeeld metaalbewerken!!!) hebben om geld in het laatje te brengen voor de familie... Ik heb bewondering voor hen, mijn leeftijdsgenootjes die nog zoveel sterker zijn dan ik, hun best doen voor een goede opleiding en daarnaast nog zo veel van het leven kunnen genieten. Wij kunnen er hier nog wat van leren.