Etalageruit (HR 13-01-1970, NJ 1970, 144)

Casus

Verdachte was door te snel rijden op een enigszins gladde weg met zijn auto, waarvan de achterbanden volledig waren afgesleten, in een slip geraakt en tegen een verkeerszuil aangereden waarna de auto gekanteld was, op het dak liggend was doorgeschoven en achtereenvolgens een op het trottoir staande man en een verkeerslicht had geraakt. Deze man viel door een etalageruit waardoor een vrouw verwond raakte door het rondvliegende glas.

Rechtsvraag

Is hier sprake van een causaal verband tussen het gedrag van de verdachte en de verwondingen van de vrouw?

Hof

Volgens het Hof was het aan verdachte ’s schuld te wijten dat de man, die door de aanrijding tegen een etalageruit werd geworpen, o.a. een hersenschudding opliep en dat een vrouw die zich ook op dat trottoir bevond en door vallend glas van de etalageruit werd verwond, overleed (art. 36 WVW). In de cassatieprocedure werd gesteld dat uit de bewezenverklaring niet anders bleek dan dat de dood van het slachtoffer te wijten was geweest aan vallend glas van een etalageruit en dus niet veroorzaakt kon zijn door de botsing of aanrijding met de auto van verdachte.

Rechtsregel

De Hoge Raad kwam tot het oordeel dat bij zulke onvoorzichtigheid het redelijkerwijs te voorzien is dat een reactie te verwachten is, zoals een ongeluk. Dit hoeft ook geen direct gevolg te zijn van de gedraging van een verdachte. De Hoge Raad meent dat in haar bewezenverklaring de vermelde reeks van gebeurtenissen naar algemene ervaring aan te rekenen is als een causaal verband. In dit arrest wordt dan ook de adequatieleer gebruikt. Dit houdt de voorzienbaarheid van het gevolg in.