Laatste dagen, afscheid!

Woensdag 21, donderdag 22 en vrijdag 23 augustus – 06.57 uur Nederlandse tijd

Laatste dagen, afscheid!

Wat een belevenissen, denk je woensdag ochtend naar huis te mogen, loopt het weer even iets anders. ’s Morgens geen doktor of zuster gezien, daarentegen wel de hele FoHo crew! Bijna alle lokale vrijwilligers waren er, op 2 na. Iedereen wilde even een kijkje nemen hoe het mij verging op het ziekenhuisbedje! Ondertussen zat ik nog steeds aan het zuurstof. Stephanie heb ik begin van de ochtend weggestuurd om haar laatste dag op het project niet bij mij in het ziekenhuis door te brengen. De lieve Jalera, een van de lokale vrijwilligers, bleef de hele dag bij mij. Afrikaanse cultuur, je laat iemand niet alleen in het ziekenhuis! De dag sloop langzaam voorbij, beetje slapen, kletsen met Jalera, boekje lezen, foto’s uitzoeken…. Half 3 en nog steeds geen dokter of zuster gezien… Toch maar weer voor de 3e keer eens vragen waar ze blijven, ik wilde namelijk heel graag naar huis. Ik was ondertussen van het zuurstof af toen de dokter dan eindelijk om 3 uur kwam. Ik lag op de chirurgische afdeling en de doktoren hebben eerst de ronde over de andere department gedaan. Afrikaans, alles gaat traag. 2 witte jassen kwamen binnen gelopen met onwijs blije hoofden erop. Een mzungu in het ziekenhuis, wat vonden ze dat leuk zeg! Na een vragen uurtje over mijn verblijf en over Nederland werd er dan eindelijk naar mij gekeken. Een volledig lichamelijk onderzoek zoals een westerse arts ook zou doen. Dat voelde toch iets vertrouwder dan het onderzoek van dinsdagavond!

Conclusie van de arts… beide longen zaten vol, blokkering in de hogere luchtwegen, koorts, lage pols etc etc. Longontsteking. De antibiotica die ik al gestart was zou worden doorgezet, eerst nog intraveneus zolang mijn verblijf in het ziekenhuis en daarna afmaken middels pillen. Mijn infuus had ik er ondertussen al uitgetrokken. Vanuit Nederland ben ik gewend dat je je canule 3 keer per dag moet doorspuiten met water om hem schoon en open te houden. Stephanie had de eerste op dinsdagavond al gedaan, ik zelf woensdag overdag. Wat bleek, bobbel op de hand en geen bloed bij het terugtrekken, kortom, dat ding moest eruit. Waren ze niet zo blij mee, afijn, niet goed is niet goed. Dan maar gewoon direct in de ader met de naald. De benauwdheid nam bij vlagen weer toe dus kreeg ik 3 vernevel kuren. Daarna zou de arts weer komen en dan zou ik waarschijnlijk rond een uur of 6 naar huis mogen als alles meezat. Ondertussen rond een uur of 4 kwam Stephanie weer terug, samen met Mukasa en Jajja Suzan. Mukasa had nog wat andere afspraken dus die vertrok al snel maar zou terug komen. Na 2 vernevelkuren ook maar gelijk een malariatestje gedaan, geen malaria! De derde kuur duurde nogal voordat ik die kreeg, uur of 8 was ik eindelijk klaar met alles. Ondertussen al een half uur met Ivan geskyped wat gevolgd werd door een ontmoeting tussen Ivan en Mukasa en Joseph. Krijgt die beste jongen toch nog een beetje Uganda mee. Hello Cebo, nee Ivan, dat is geen Frans…..

Rond half 9 kwam dan eindelijk de zuster, toch maar eens vragen waar die arts bleef. De arts kwam morgen pas weer, ze wilde me nog een nachtje houden. Petra van slag, alles behalve dat stond op mijn planning. Eerst dacht ik nog dat ze een grapje maakte, blikken van Mukasa naar Joseph, naar Ivan naar Stephanie en weer terug naar de zuster. Ze meende het echt, ze wilde me nog een nachtje houden. Ik stond erop dat ik eerst door een arts gezien zou worden, een zuster kan immers niet bepalen of je naar huis kan of niet door een oogopslag. Mukasa en Jospeh hebben moeten lullen als brugman om uiteindelijk een arts aan mijn bed te krijgen. De arts gaf mij het verlossende woord, ik mocht vertrekken!

Thuis was eigenlijk het plan om mijn koffer te pakken, donderdag was immers vertrekdag. Helaas liet mijn lichaam dit niet toe dus rap naar bed. ’s Morgens hadden wij een als kado voor de straatkinderen een ontbijt gepland! De jongens krijgen doorsnee geen ontbijt en hebben hier ook geen geld voor om dit te kopen. Tot de lunch vaak werken en dan pas eten. Niet gezond. Een goed ontbijt zou ze dan ook heel gelukkig maken. We hadden gerekend op 20 jongens, maar het gebruikelijke groepje van 7 waren de enigste. De rest waren in Masaka voor ook een gratis ontbijt. Lucky boys! 20 chiapatties, 30 eieren, heel brood en een grote pan met porridge met melk! Bunkeren voor het leven! Alles is gewoon opgekomen, niet te geloven waar ze het laten, zulke kleine buikjes, zo veel eten! En wat waren ze gelukkig, lachende gezichten, smakkende geluiden, heerlijk! Ook hadden wij nog een verrassing voor de jongens! Een nieuwe broek, donkerblauw met de letters FOHO BOYS. Niet iedereen was even blij met de tekst omdat ze op straat niet gezien willen worden als FoHo boy, afijn anderen daarentegen waren laaiend enthousiast en bedankten ons wel 20x! Na het ontbijt ben ik terug gegaan naar het huisje om te slapen. Ik was immers nog steeds benauwd en ziek. Tegen 12 uur werd ik weer gebeld of ik ook mee ging naar Mama Kayemba’s huis, deze was zo goed als af, het cement moest nog uitharden en dan kon het dak erop maar dit gingen wij niet meer meemaken. Mukasa wilde graag een foto met ons, de jongens in de nieuwe broeken en mama Kayemba. Zieke Petra op de boda, de rest lopen. Wat een mooi resultaat, we gewoon met het sponsorgeld een droom van mama Kayemba waar kunnen maken en Kayemba een 100x betere leefomgeving kunnen geven.

Na het foto moment, tijd voor de afscheidslunch met veel fruit. Lekker zeg! Maar helaas kwam ook het moment van afscheid steeds dichterbij. Als afsluiter gingen we evalueren met Michael over wat wij vinden dat FoHo kan verbeteren. Hier kwam vooral uit dat wij vonden dat ze de jongens meer moeten complimenteren voor het goede bedrag en dit belonen. Daarnaast wat striktere regels. Wie na 9 uur nog op het terrein aankomt naar huis sturen, meer controle van een lokale vrijwilliger bij het wassen en kleren wassen zodat dit sneller gebeurd. En misschien af en toe een ontbijt realiseren als iedereen op tijd is en op tijd klaar is. Hier konden zij zich zeker in vinden en dit werd ook meegenomen. Vervolgens hadden we evaluatie met de jongens zelf en Alon. Niet echt heel nuttig en vooral langdradig maar goed, de jongens werden wel weer even tot het denken aangezet. Als afsluitende activiteit met de jongens gingen we biljarten! Aangezien ik Ivan een keer op een indrukwekkende manier heb verslagen dacht ik ook wel even een poging te wagen. Finaal eruit gespeeld na 1 keer balletje tikken. Afijn… ik ben goed in andere dingen….. De kinderen genoten en wij gingen voor het laatste potje terug naar de office voor het afsluitende gesprek met Mukasa. Hij bedankte ons heel erg voor al onze inzet, inbreng en ideeën. Daarnaast ook natuurlijk voor de mooie donatie en voor het leven van Mama Kayemba wat wij hiermee hebben kunnen veranderen. Dit zijn de grote stappen voor FoHo. We kregen een diploma en ik kreeg nog een extra papier van Mukasa met nog een keer zijn felicitaties. Vervolgens kregen we nog van Alon allemaal een kadootje uitgereikt. Dit hadden de jongens zelf gekocht van hun bij elkaar gespaarde geld. Super lief. Een gevlochten etuitje.

Daar was dan toch echt het moment van afscheid nemen….. Marvin had het er erg moeilijk mee. Hij is een jongen met veel hechtingsproblemen en was al de hele dag een beetje teruggetrokken en opstandig. De eerste tranen vloeide bij marlies, Jacky en ik volgde toen we van Ruth afscheid gingen nemen. Flink slikken elke keer weer als we iemand gedag zeiden. Jajja Suzan en Jalera gingen mee naar ons huisje om ons te helpen met pakken en zij zouden ook mee gaan naar Backpackers om ons te begeleiden en uit te zwaaien. Auto volgeladen op afrikaanse wijze. Een gewone degelijke auto met 7 mensen erin, 4 grote koffers, een gitaar, klein koffertje en 4 grote rugzakken handbagage. Zie je het voor je…? Nog een kleine stop bij de office om Alon en Mukasa nog een knuffel te geven en daar gingen we dan. Aangekomen bij Backpackers zagen we iedereen al lachen…. Zoveel in zo’n auto…. Ook daar was het dan tijd om van Jalera en Suzan afscheid te nemen. Jajja Suzan, een van mijn favorieten, deed dan ook mijn tranen weer vloeien. Afscheid nemen is niet mijn ding….

Bij backpackers met iedereen een praatje gemaakt, veel bezorgde gezichten over hoe het mij verging na het ziekenhuis avontuur. Gevolgd door een laatste diner met alle vrijwilligers en Ruben. Vroeg naar bed want er stond ons een lange reis voor de boeg vrijdag. En fit waren we toch al niet… Strak 9 uur in de bus naar Entebbe voor de laatste paar uren in Uganda. Toch maar een tentje geboekt bij Backpackers om nog even te slapen aangezien ik alle rust kon gebruiken. Het was nog maar de vraag hoe de vlucht zou vallen en of ik het zou trekken qua benauwdheid. Voor de zekerheid nog contact gehad met de huisarts in Nederland voor advies voor het vliegen. Als ik het aandurfde, doen. Na een dagje slapen, relaxen en nog meer slapen was het dan eindelijk half 2 ’s nachts. Ruben, Kim en Kim voor de deur om ons naar het vliegveld te brengen. Inchecken, door de douane en wachten maar. Petra wilde even iets uitproberen…. De heenweg heb ik onbewust een aansteker, deodorant en nog wat verboden dingetjes in mijn handbagage mee gehad. Was dat toeval of zijn ze gewoon zo makkelijk erin…. Bij de koffer controle bleek alweer dat het gemakzucht en vermoeidheid was…. De koffers gingen door de röntgen en de vrouw zat naar buiten te staren…. Handbagage net zo… Scheermesjes, deodorant en een aansteker in de handbagage, alles mocht maar zo mee…. Daarnaast nog een flesje hoestdrank van 250 ml en een voorraad pillen waar je u tegen zegt… Afijn.. Uganda is toch iets anders dan Nederland….

Lange vlucht maar uitkijkend naar thuis, papa, mama, en natuurlijk Ivan. Genoeg Afrika voor mij voorlopig. Ben heel benieuwd hoeveel moeite ik ga hebben met omschakelen. Klimaat, omgeving, mensen, cultuur, geld, alles eigenlijk…..

Liefs Petra