Disabled children

Vrijdag 2 en zaterdag 3 augustus – 18.04 uur Nederlandse tijd

Eindelijk… dit was een van de dagen waar ik naar uitkeek. Het ontmoeten van een aantal disabled children en hun familie welke FoHo ondersteund. Maar eerst.. de ochtend.

Vanmorgen eigenlijk weinig met de kinderen bezig geweest. We werden aan het werk gezet op het kantoortje. Marlies en Jacky moesten een notule overtypen (onleesbaar) en Stephanie en ik mochten een aantal collages maken met foto’s welke een goed beeld geven van wat FoHo doet voor de community en de straatkinderen. Een klusje wat zo geklaard was. Vervolgens hebben we een beetje met de jongens rondgehangen en gepraat, voor zover mogelijk met de taalbarrière.

Rond een uur of 11 kwam Alon naar mij toe of ik mee wilde naar de disabled children… ik hoefde me geen moment de bedenken natuurlijk! Jacky en Marlies waren nog bezig met de notule dus ook Stephanie ging mee. De huisbezoeken die door FoHo worden gedaan is vooral om in de gaten te houden of de families nog iets nodig hebben om, voorzover mogelijk, optimaal voor hun kind te kunnen zorgen. Het eerste bezoek was bij een meisje welke geestelijk gehandicapt is. Ze was 14 jaar, kon niet praten maar begreep je wel redelijk aan haar gezichtsuitdrukking af te leiden. Met haar ging gelukkig alles goed! Wel bizar en ook confronterend om te zien hoeveel hulp er in Nederland is voor de lichamelijk/geestelijk gehandicapten en hier überhaupt de kennis er niet is. Dit merkte ik vooral bij het 2e bezoek aan de jongeman Ibrah van 14. Meervoudig gehandicapt (zie foto op fb). De contracturen en verkrampingen zijn amper nog te corrigeren omdat simpelweg de kennis er niet is. Iets waar Stephanie en ik een rol in konden spelen met onze ervaringen in de gehandicaptenzorg. Het zien van deze jongen in deze omstandigheden raakte me behoorlijk. Een moeder die zoveel liefde geeft aan haar zoon, maar de kennis niet heeft en ook niet de mensen om zich heen heeft met die kennis om optimaal voor hem te kunnen zorgen. Een moment waarbij het heel moeilijk was om de tranen binnen te houden. Daarnaast lijkt de handicap van Ibrah erg op de handicap van het nichtje van Stephanie, voor haar dus ook een moment wat behoorlijk insloeg. Hopelijk kunnen we met het ingezamelde geld voor hem het een en ander aanschaffen. Als laatste zijn we bij 2 gehandicapte kindjes geweest met een waterhoofd. 1 ervan zit in een rolstoel, kan niet lopen. De ander loopt op handen en voeten en kan met hulp +/-30 seconde lopen. Daarnaast hadden zij en hun 2 broertjes/zusjes de mazelen. Het flesje alcohol toverde ik dan ook snel uit mijn tas! Alon, wie met ons mee was, schrok een beetje toen wij vertelde dat de mazelen erg besmettelijk zijn. Hieruit blijkt maar weer het kennisgebrek van simpele, veel voorkomende, kinderziektes.

Terug bij de office gingen we met z’n alle en Alon op pad om de tour door Nyendo af te maken. Alon liet ons de plekken zien waar de straatkinderen ’s nachts slapen. Erg indrukwekkend en heftig om te zien. Je kan je er als mzungu uit het westerse Nederland helemaal niets, maar dan ook niets bij voorstellen, totdat je het ziet. Ook hiervan een aantal foto’s op fb. Verder zijn we op een marktje geweest waar alles op z’n ugandese manier wordt verkocht. Heerlijk hygiënisch. Op de terugweg naar de office zijn we nog in een straatje geweest waar een aantal gamehallen zijn etc. Dit is de voornaamste plek in Nyendo waar de jonge meiden zich prostitueren. We zagen er al een paar lopen, wederom schrikbarende omstandigheden en niet voor te stellen dat dat het enigste is wat zij kunnen doen om geld te verdienen, naast metaal zoeken.

Een erg indrukwekkende dag, wederom! Bij thuiskomst in het vrijwilligershuis hebben we onze tassen gepakt voor een weekendje ontspannen en bezinning. We zitten momenteel in Backpackers hotel in Masaka, samen met heel veel andere vrijwilligers van andere groepen. Erg gezellig! Vandaag, zaterdag, lekker uitgeslapen! Opstaan ging alleen als een oud, kreupel vrouwtje… Afijn pijnstillers en spierverslapper erin, en gaan! Na een heerlijk ontbijt op de boda boda weer naar het centrum van Masaka. Hier hebben we een heel lief vrouwtje gevonden, pedicure. Alles erop en eraan! Knippen, veilen, voetenbadje, nagelriemen, scrubje, wasje, massage, lakje. Op en top verzorgd.. en dat voor maar 10 000 shilling! 3 euro omgerekend. Afsluitend lekker gegeten bij Frikandelle, top tent!

Helaas wel een beetje grieperig, verhoging en kluivert staat snel buiten de selectie, zoals Marlies het zegt. Even goed drinken, ORS en paracetamol. Morgen weer topfit voor de ugandese kookles!

Wederom de foto’s op facebook.com/petra.harmsen.7

Liefs Petra