Evelien

Op 9 juli gingen we naar YODEP voor een voetbaltoernooi. Lokale teams en wij als vrijwilligers van Worldmapping en een paar van Be More zouden gaan deelnemen. We hadden ons gesplitst in een aantal kleinere teams. Een meisje uit onze groep had voetbalshirtjes meegenomen vanuit Nederland, dus de winnaar zou die shirtjes krijgen.

Als je niet aan het spelen was, stond je naast het veld om te kijken naar de wedstrijdjes of te spelen met kinderen. Er waren namelijk echt super veel mensen komen kijken. Op een gegeven moment kwam er een meisje naar mij toe. Ze zei verder niets, ze kwam gewoon naar mij toe. We gingen wat dansen en wat spelen. Een tijdje later vroeg ik aan haar: “What’s your name?”. Er kwam een heel klein geluidje uit haar mond. “Evelien”, zei ze. Verder heeft ze niets meer gezegd. We hebben wat foto’s gemaakt en toen we uitgespeeld en gedanst waren, gingen we langs het veld zitten. Ze kwam bij mij op schoot. We hebben nog wat gelachen en ze heeft nog wat met mij als blanke gespeeld (mijn huid voelen, mijn haar voelen), maar verder zei ze helemaal niets. Het deed me pijn toen we weggingen. Een meisje van zo’n 10 jaar oud, misschien wel helemaal geen ouders, had zich gebonden aan een meisje van 15 jaar uit Nederland die ook wegging. De zoveelste die haar verliet. Toen ik er later aan terugdacht, merkte ik dat ze me wat geleerd had. Je hoeft niet altijd te praten, om te kunnen genieten. Geniet gewoon van het moment, er is verder niets bij nodig. Die momenten met Evelien zal ik nooit vergeten. Ik kan dus maar één ding zeggen tegen haar:

Dankjewel Evelien.