De billen zijn dit weekend behoorlijk op de proef gesteld! Zowel zaterdag als zondag hadden ze het zwaar te verduren...

De zaterdag begon met een lange, hobbelige en prachtige busrit door de Heilige Vallei, op naar Ollantaytambo. Daarin waren we niet de enige: ons kleine busje werd omgeven door enorme touringcars, want Ollantaytambo is een grote doorvoerhaven voor toeristen richting Machu Picchu geworden. Naast dit praktisch nut heeft het kleine dorpje echter ook haar eigen charme, dus nadat we plannen voor de middag hadden gemaakt, begaven we ons naar haar Incaruïnes.

Alhoewel van veel ruïnes nog maar weinig over is, is dit fort nog steeds enorm. Met name de prachtige ligging tegen en op de berg maakte ons bliksembezoekje zeker de moeite waard. Veel tijd hadden we niet, want vijf paardjes stonden op ons te wachten!

Toen we alle hobbelbeesten bereid hadden gevonden om één van ons op zich te nemen en zich vooruit te bewegen, was het tijd voor een werkelijk prachtige route richting Pumamarka. De Heilige Vallei is bijzonder rijk aan ruïnes uit de tijd van de Inca’s en Pumamarka is in noord-westelijke richting daarvan de laatste, voordat een uitgestorven gebied richting Machu Picchu begint. De resten van gebouwen zijn echter niet alles wat is overgebleven uit de tijd van de Inca’s: gedeeltelijk reden we over de Incatrail! De enorm hoge traptreden van dit volk, dat gemiddeld wel twee meter lang schijnt te zijn geweest – zo heb ik mij laten vertellen! – vormden een flinke uitdaging en leidden ons 750 meter bergopwaarts. Alhoewel de paarden er niet ál te veel vaart achter zetten: zelf zouden we Pumamarka nooit hebben bereikt voor het donker werd. Na in totaal ongeveer vijf uur hobbelen zat het er weer op en waren de knietjes en de billetjes toe aan een welverdiende pauze.

Die duurde echter niet lang, want de volgende dag was het tijd voor meer training! Op zondag stond een bezoekje aan Pisac op de planning, evenals Ollantaytambo bekend om de prachtige en grote ruïnes. Ons waren ze echter een tikkeltje ál te bekend, want toen we ons per taxi naar bovenop de berg hadden laten vervoeren, bevonden we ons ineens tussen enorme groepen toeristen, die als schapen achter hun gidsen met parapluutjes aanliepen... Lang leve die domme toerist, want alhoewel we daardoor vrijwel niets van de ruïnes hebben gezien – de frustratie was te groot... -, was het kiezelpad dat zich tien meter verderop bevond compleet uitgestorven. Met een prachtig uitzicht en omgeven door een heerlijke stilte wandelden we terug naar het stadje, waar we een goede lunch nuttigden en ons opmaakten voor het volgende programmaonderdeel: het festival ‘Pachamama’.

‘Pachamama’ betekent ‘Moeder Aarde’ en vormt en belangrijk onderdeel van het geloof van de Peruanen uit deze regio: een restje Incawijsheid dat ze aan het christendom hebben toegevoegd. Om Moeder Aarde tevreden te houden en zo goede landbouwopbrengsten te garanderen, offeren ze jaarlijks aan onze planeet.

Hoe dit festival daar precies op zou inspelen was ons niet geheel duidelijk, maar de tickets zagen er professioneel uit en waren voor Peruaanse begrippen aan de dure kant, dus wij hadden er wel vertrouwen in! Dat onze ober in Pisac, aan wie we de weg er naartoe vroegen, daar anders over dacht, mocht de pret niet drukken. Het festivalterrein bleek verder dan verwacht en de taxichauffeurs vroegen abnormaal hoge bedragen voor deze – naar ons idee – nou toch ook weer niet zo héél erg grote afstand. Toen verscheen daar onze redding: een tuctuc! Voor een klein prijsje wilde hij ons wel brengen, dus we stapten in en hobbelden verder. Over een weg die eigenlijk amper een weg was en door een stukje van de rivier, waar we onze tuctuc nog even uit moesten duwen, baanden we onszelf een weg richting ons doel van vandaag.

Dat doel zag er echter iets anders uit dan we ons hadden voorgesteld... De hoge prijs werd verklaard door het feit dat dit festival meer een soort camping was, waar men maarliefst vijf dagen kon verblijven. De dertig tentjes waren echter niet al wat aanwezig was op dit grasveld tussen de bergen: even verderop bevond zich het hoofdpodium, een rood met blauw doek dat tussen wat stokken gespannen was en waaronder menigeen een dutje lag te doen.

Een festival is natuurlijk geen festival zonder muziek, dus dezelfde hippies die hier vijf dagen kampeerden, zorgden voor wat muzikaal vermaak. Toen rond drie uur iedereen zo’n beetje de roes had uitgeslapen en zich naar het indrukwekkende ‘main stage’ begaf, kwam de sfeer er goed in en droeg ieder met zijn eigen ‘instrument’ en op zijn eigen manier zijn steentje bij aan het ‘optreden’.

Menig jointje werd gerookt en toen men erachter kwam dat wij uit Nederland komen, was het voor hen moeilijk te geloven dat wij er geen hoefden. In het heerlijke zonnetje en in de prachtige omgeving met een geïmproviseerd muziekstuk op de achtergrond, genoten we van ons Peruaanse biertje: tijd om te chillen met die billen!

Op de terugweg was het echter weer even afzien geblazen, want in de tuctuc kregen we wederom een uitgebreide billenmassage. Hobbelig en voldaan kwamen we even later weer in Cusco aan. :)