Dag 8: Jos, Lies, Noor en Mark

Om 05:15 werd ik niet alleen door mijn alarm gewekt, maar vooral door het geluid dat de nijlpaarden maakten die in de Shire River naast de lodge zitten.
Om 05:30 begon onze boottocht die de andere groep gisteren had gemaakt. Behalve nijlpaarden hadden zij ook krokodillen en olifanten gezien maar bij ons bleef het toch bij nijlpaarden. Heel veel nijlpaarden. Het was natuurlijk wel gaaf en de zonsopgang was ook wel mooi maar bij lange na niet zo prachtig als de lucht bij de safari gisteren.
We ontbeten (toast, as usual) op de boot en waren rond 08:30 weer terug. En natuurlijk kregen we van de andere groep te horen dat zij wél heel veel olifanten van dichtbij gezien hadden. Maar ja, zij hebben wel de mooiste zonsondergang in de geschiedenis van altijd gemist.
Na even wachten op de busjes reden we weer terug naar Pakachere waar we rond 12:00 uur aankwamen. Voor ons gevoel was het al uren later omdat we zo vroeg op hadden moeten staan.
We hebben het er steeds vaker over met de groep hoe snel het gaat en hoe vreemd het zal zijn om straks weer terug in Nederland te zijn. Iedereen heeft langzaamaan mensen gevonden en vrienden gemaakt waar hij of zij wat meer mee optrekt en ook ik kan het vooral met Josephine, Lisa en Nora (aka Jos, Lies en Noor) heel goed vinden. We hebben al afgesproken elkaar na de reis vaker te blijven zien en ik hoop ook echt dat dat gebeurt want het zijn heel lieve meisjes maar ze wonen wel echt alle drie ver weg.
Bij Pakachere lunchten we weer met de groentedriehoekjes zoals we die begin deze week ook gehad hadden. Hierna ging één groep zijn kleren wassen en ik ging met de rest even Zomba in samen met Joy. Ik wil graag nog een keertje duidelijk maken hoe geweldig Joy is want hij is echt een uniek persoon en wij hebben zo’n geluk hem als lokale expeditieleider te hebben.
Eerst gingen we langs een winkel die iedereen ‘de Portugees’ noemt. Hier hebben we eerder deze week een stofje uitgekozen en zijn onze maten opgemeten en zo wordt er op maat een broek voor je gemaakt. Deze gingen we nu ophalen en ze zijn heel leuk geworden.
Hierna gingen we langs een supermarkt. Ik was heel benieuwd hoe die er in een land als Malawi uit zou zien. Heel anders en minder luxe, natuurlijk, maar het was wel duidelijk te zien (vooral aan de prijzen) dat dit voor de allerarmsten absoluut niet was weggelegd. Dokter Eva vertelde ons gisteren dat meer dan de helft van de Malawianen onder de armoedegrens leeft. Dat betekent dat ze moeten rondkomen van minder dan $1 per dag.
Ik kocht in de supermarkt (NA HET ACHT DAGEN GEMIST TE MOETEN HEBBEN) een reepje chocola (mijn leven) en wat Malawiaanse snoepjes.
Teruggekomen bij Pakachere was het onze beurt om onze kleren te wassen. Gelukkig kregen we veel hulp van Grace want wat een pokkenwerk is dat voor ons verwende blanken.
We gingen ‘uiteten’ deze avond. Dat wil zeggen: pizza’s die bestonden uit een laagje deeg met wat kaas en rare ananas, maar we mochten niet klagen. En al helemaal niet toen bij Pakachere weer verse chocolade- en worteltaart voor ons klaarstond die we konden kopen. Qua eten hebben we het hier écht te luxe.
De rest van de avond eindigde gezellig met bao spelen en dagboek schrijven en me mentaal voorbereiden op een halve dag bergop lopen morgen.

Liefs, Marieke

za 13-07-2013