Sprakeloos

2 dagen geleden stapte ik uit het vliegtuig en nam afscheid van een fantastische groep, een fantastisch land en een fantastische expeditie. Ik heb de allermooiste reis van mijn leven gehad. Lachende kinderen die zodra ze je zien 'Azungu' roepend naar je toe komen voor een high five, een box of een knuffel. Kinderen die zo blij en gelukkig kijken, waardoor je niet merkt hoe slecht ze het hebben. Lokale markten bezoeken. Ervaringen delen op een school. Projecten bezoeken, slapen in de community. Aan dat leven kan ik wel wennen. Helaas duurde het maar 17 dagen.

Ik kwam thuis met een dubbel gevoel. Aan de ene kant was ik super blij om m'n ouders weer te zien en terug te zijn thuis met een warme douche, een eigen kamer en de luxe, maar aan de andere kant heb ik afscheid van hele goede vrienden moeten nemen en was de reis voorbij. De reis waar ik al maanden naar uitkeek was voorbij. Mijn hoofddoel was weg. Ook ging ik weer terug naar mijn luxe leven, terwijl iedereen in Malawi nog steeds arm is, nog steeds aids heeft en nog steeds aan het lijden zijn. En dan zit ik dan, op mijn kamer, die al 10x zo groot is als een gemiddeld huis, met mijn iPad en mobiel, die ik zelf als 'langzaam' of 'vervelend' kan beschouwen, met mijn eigen douche met altijd warm stromend water en met mijn familie, die nog helemaal intact is, niet ziek en niemand is dood. Natuurlijk is het geweldig om zo'n leven te hebben, maar het is niet eerlijk.
Ik voelde me zo machteloos, niks meer wat ik kan doen.

Maar dat is niet waar! ik kan nog steeds dingen voor de organisatie betekenen! Geld doneren, spullen doneren, andere mensen inspireren!
Nu ik thuis ben, ben ik nog lang niet klaar!
Ik ga het geld dat ik in de tijd voor mijn expeditie heb ingezameld en overhield, doneren aan de projecten waar ik ben geweest. Ik ga iedereen die het horen wil vertellen over mijn reis. Presentatie proberen te houden op mijn school. Veel reclame maken via twitter en mijn worldmapping blog: [blog.worldmapping.nl/josephinedik].

De komende tijd ga ik niet stilzitten, want ik ben nog lang niet klaar