In "het verhaal van"... lees je regelmatig een persoonlijk emigratieverhaal. Deze keer vertelt Caryn, die naar Denemarken emigreerde.

Wanneer dacht je voor het eerst na over emigreren?

Toen ik gedurende mijn afstudeerjaar iets kreeg met Allard, woonde hij in Londen. Zo maakte ik dus kennis met het idee van wonen in een ander land. Toen hij terugkeerde naar Nederland, hebben we altijd gezegd dat we wonen in het buitenland niet uit wilden sluiten. En toen zijn grote kans kwam, zijn we hier in Kopenhangen beland. Dat ging heel snel.

Hoe ben je begonnen met je voor te bereiden?

Toen Allard de baan kreeg en naar Kopenhagen verkaste, ben ik niet meteen meegegaan. Ik had namelijk zelf net een nieuwe baan als universitair docent. We spraken af dat ik in ieder geval het collegejaar zou afronden in Nederland. We hebben dus een jaar heen en weer gereisd om elkaar te kunnen zien en ik heb dus een hele tijd de kat uit de boom kunnen kijken en kunnen wennen aan het idee van emigreren naar Denemarken.

Kijk, wat je in ieder geval kunt doen, is de taal leren, je verdiepen in het land, praten met anderen die dezelfde stap hebben gemaakt. Dat heb ik gedaan. Via Twitter zocht ik bijvoorbeeld andere Nederlanders op die in Denemarken wonen en ik ging koffie met hen drinken in Kopenhagen.
Ik heb in Nederland Deense les gevolgd en ik heb veel gelezen en programma’s gezien over Denemarken.
Maar, weet je, je kunt een emigratie niet echt voorbereiden. Je hebt geen idee hoe het is om ergens daadwerkelijk te wonen. Je weet het pas wanneer het menens is.

Wat vond je het moeilijkste aan de emigratie?

Geen werk

Het moeilijkste is, dat ik nog geen baan heb hier. In Nederland werkte ik vaak zo’n 40 a 60 uur en hier heb ik een lege agenda. Ik ben hard aan het zoeken, maar het gaat niet enorm vlot. Je moet natuurlijk ook eerst nog even zien hoe het werkt in het nieuwe land, hoe je een baan zoekt. Werken zou er niet alleen voor zorgen dat ik lekker bezig zou zijn, ik mis ook het gevoel dat ik meebouw aan de samenleving, onderdeel uitmaak van het grote radarwerk.

Sociaal leven

En als ik nou toch eerlijk ben: dat heb ik ook een beetje op sociaal gebied. In Leiden, waar we woonden voordat we naar Kopenhagen vertrokken, had ik een grote groep vrienden. Ik mis mijn vrienden heel erg, dat geborgen gevoel dat je altijd ergens bij iemand terecht kunt die jou kent. Maar ja, ik moet ook niet vergeten dat ik dat in Leiden heb opgebouwd in 10 jaar. Je hebt zoiets niet zomaar van de één op de andere dag.

Mijn man is lid geworden van een hardloopclub. Het is een groep met heel leuke, fanatieke mannen en vrouwen, ze lopen zeker drie keer per week en ze drinken daarna een biertje. Buiten het hardlopen gaan ze ook met elkaar om, zo plannen ze tripjes om te gaan lopen in andere steden en ze helpen elkaar bijvoorbeeld ook met verhuizen. Zo’n clubje zou ik ook wel willen. Die geborgenheid lijkt me erg prettig.
Gelukkig word ik wel heel lief opgenomen door het hardloopclubje. Ik heb laatst ook geholpen bij een verhuizing van één van de lopers en omdat ik hen heb aangemoedigd bij de halve marathon.

Langzaam heb ik ook wat meer vriendschapsdates en mensen met wie ik omga. Zo kan ik het enorm goed vinden met Christina, de vriendin van een vriend van mijn man, met haar ga ik nu altijd spinnen. Ze is Deens, dus ik kan ook met vragen over Denemarken bij haar terecht. Binnenkort ga ik lunchen met één van de hardloopvrouwen. En ik ben goed bevriend geraakt met Caroline, een Nederlands meisje dat ook hier in Kopenhagen woont!

De Emigratiecoach