Vrijdag 10 juli vertrok ik dan eindelijk met het vliegtuig naar de Filipijnen. Helemaal alleen ben ik daar naar toe gevolgen, maar het is helemaal goed gegaan! Het over stappen op Hong Kong ging super makkelijk. Wel heb ik volgens mij heel de avondvierdaagse gelopen daar. Ik kwam uit het vliegtuig en moest dat hele vliegveld over. Gelukkig stonden er overal mensen aan wie ik kon vragen waar ik naar toe moest. Dus ook dat is helemaal goed gegaan! Na het landen op Mactan Cebu kon ik snel een stempel in mijn paspoort laten zetten en mijn bagage ophalen. Gelukkig was mijn bagage er, dus dat was heel fijn! Buiten stond Renske (de regio coordinator) op mij te wachten, dus dat was heel fijn! Met de taxi ben ik naar het Mayflower hotel gebracht.

In het hotel kon ik even heerlijk douchen en kreeg ik een heerlijke lunch. Daarna ben ik even met Renske en een andere Annemieke de stad in gegaan om een beetje te verkennen waar alles is. Daarna ben ik in het hotel toch nog even voor een uurtje in slaap gevallen. 's Avonds hebben we gegeten bij een Filipijns restaurantje. Het eten daar was best prima. Helaas heb ik toch nog wel een aantal dagen last gehad van een jetlag, dus slapen ging 's nachts niet erg goed. Maar nu is die gelukkig helemaal weg!

Maandag was mijn eerste dag bij Adam Jennies. Voor ik daar naartoe ging, moest ik eerst nog even langs de immigratie. In mijn paspoort hadden ze een stempel gezet met daaronder een verblijf voor 30 dagen, maar ik blijf er meer en daar had ik van te voren ook een visum voor aangevraagd. Gelukkig was dit zo geregeld en klopt dit nu weer. Daarna ging ik met de jeepney door naar het project. Renske liet aan mij zien hoe de jeepney werkt. Een jeepney is dus een busje. Het busje is aan de achterkant open. Je kunt daar instappen. In de jeepney zijn er twee lange banken die tegen over elkaar staan. Als je geluk hebt, heeft de jeepney een hoog dak, maar meestal is het dak super laag. Met me lange benen kan ik dus meestal niet rechtop zitten. Al die Filipino's zitten me dan kei hard uit te lachen. Voor heel weinig geld kun je reizen met de jeepney. Uiteindelijk ben je dan veel goed koper uit, dan wanneer je steeds met de taxi gaat. Elke jeepney heeft een nummer. Daardoor weet je waar de jeepney naar toe gaat. Het werkt dus eigenlijk een beetje zoals een bus. Alleen kun je in en uitstappen waar en wanneer je maar wilt. Tegenwoordig ga ik dus iedere ochtend en middag met de jeepney naar het project. Ongeveer een uur reizen is dat, maar ik vind het best grappig. Al ben ik wel al twee ochtende achter elkaar de jeepney uitgezet, omdat de chauffeur honger had en wilde gaan eten. Geen idee waar ik was, ben ik toen maar op de volgende jeepney die voorbij kwam gaan wachten.

Met open armen werd ik op het project ontvangen, dus dat is heel fijn! Op Adam Jennies zijn er drie kleine klasjes. In ieder klasje zitten ongeveer vijf kinderen. Alle kinderen hebben een beperking. De eerste week op het project heb ik vooral geobserveerd. Op deze manier kon ik meer inzicht krijgen in hoe zij dingen aanpakken, met de kinderen om gaan en had ik de ruimte om de mensen een beetje te leren kennen. Iedere dag ging ik het steeds leuker vinden en kon ik steeds meer dingen doen.

Donderdagochtend waren er op het project in de ochtend vier kinderen en in de middag drie. Toch denk ik dat deze dag nog wel de leukste dag van de week geweest is. Juist doordat het zo rustig was, heb ik de kinderen goed kunnen begeleiden. Er was bijvoorbeeld een jongentje die alleen maar heel hard gooit met de bal door het lokaal. Al een aantal dagen probeerde ik hem te laten rollen. Donderdag is hij dat eindelijk gaan doen. Super leuk om te zien vond ik dat! Verder heb ik nog wat spelletjes gedaan met de kinderen. Geklets met de leerkracht van het klasje en met een doof meisje van bijna 18 die ook in het klasje zit. Dit meisje is volgens mij best slim, maar doordat ze niet kan horen en niet heel goed kan praten, is ze heel beperkt in wat ze kan doen. De andere twee kinderen die er 's middags nog waren, hebben beide het syndroom van down. Wat mij ook opgevallen is, is dat alle kinderen er een stuk jonger uitzien. Soms verbaas ik me wel een beetje, wanneer ik hoor hoe oud een kind is. Van een moeder van een van de kinderen kreeg ik vandaag wat gekke tussendoortjes. Eerst drie ballen op een stokje in allemaal verschillende kleuren. Later een plasticzakje met een bruin prutje, stukjes mango en iets van ijs er in. Van beide hapjes heb ik geen idee wat het was, maar ik heb het maar gewoon opgeten.

Vrijdag waren de kinderen vrij en hoefde ik niet naar het project. Deze dag ben ik samen met Annemieke een kijkje gaan nemen bij een ander project. Little Lamps. De kinderen die hier zitten zijn heel beperkt en wonen niet meer thuis. De jongens beneden konden nog wel lopen, en gaan af en toe naar buiten om te schommelen. We hebben geholpen om de kinderen eten te geven. Boven stonden er bedjes. Daar lagen ook kinderen in. Deze kinderen kunnen nog niet goed lopen en hebben veel verzorging nodig. Best heftig om te zien vond ik het. Het is volgens mij echt een heel erg mooi project, waar ze echt wel heel veel baat hebben aan vrijwilligers. Dit project ligt ook meer tussen de krotte wijkjes, dan het project waar ik bij zit. Een heel ander deel van de stad heb ik nu gezien.

In de middag hebben we nog een wat dingetjes bezocht zoals een kerkje en over de markt gelopen. In de avond zag ik eindelijk op de schoolsite staan dat ik mijn propepeuse gehaald heb, dus daar heb ik ook nog wel even een drankje opgedronken!

Zaterdag heb ik heerlijk gechilld op een ligstoel op het dak van een super luxe hotel. Daarbij was een zwembad. Als je zwom, kon je zo over cebu uitkijken. Super chill was dat!

In de middag ben ik met de worldmappers die aangekomen waren die dag, mee geweest naar tops. Dat is een berg waar je een super mooi uitzicht hebt over heel cebu!

Kortom, ik geniet hier van iedere dag, kijk lekker om me heen en heb nog bijna nergens een foto van gemaakt, gewoon omdat ik even puur genieten wil!

De komende vijf weken gaan sowieso nog ontzettend leuk en bijzonder worden!